۱عیسیٰ دَ یارای خُو یگ مَثَل اَوُرده اُونا ره تشوِیق کد که اُونا همیشه دُعا کنه و نااُمِید نَشُنه. ۲اُو گُفت: ”دَ یگ شار یگ قاضی بُود که نَه از خُدا ترس دَشت و نَه دَ غَمِ مردُم بُود. ۳دَ امزُو شار یگ خاتُونِ بیوه بُود که همیشه دَ پیشِ ازُو میمَد و مُوگُفت: ’دَ برابرِ مُخالِف مه دَ حق مه اِنصاف کُو.‘ ۴قاضی تا یگ مُدَت دَ غَم شی نَشُد، مگم دَ آخِر قد خود خُو گُفت: ’اگرچِه از خُدا ترس نَدَرُم و دَ غَمِ مردُم ام نِییُم، ۵ولے بخاطری که امی خاتُو بَلدِه مه دَردِ سر شُده، ما دَ داد شی مِیرسُم تا دایم اَمَده مَره دَ تَنگ نَکنه.‘“ ۶بعد ازُو مَولا عیسیٰ گُفت: ”شُمو شِنِیدِید که قاضی بےاِنصاف چی گُفت! ۷پس آیا خُدا دَ حقِ اِنتِخاب شُده های خُو که شاو و روز دَ پیشِ ازُو ناله-و-فریاد مُونه، اِنصاف نَمُونه؟ آیا اُو دَ اِنصاف کدو دَ حقِ ازوا دیر مُونه؟ ۸ما دَز شُمو مُوگیُم که اُو زُود دَ حقِ ازوا اِنصاف مُونه. مگم وختِیکه «باچِه اِنسان» مییه، آیا اُو ایمان ره دَ مردُمِ رُوی زمی پَیدا مِیتنه؟“
۹بعد ازُو عیسیٰ اینی مَثَل ره دَ بعضی کسای که دَ بَلِه خود خُو اِطمِینان دَشت و دِیگرو ره خار-و-حقِیر حِساب مُوکد، گُفت: ۱۰”دُو نفر دَ خانِه خُدا رفت که عِبادت کنه، یگ شی فرِیسی بُود و دِیگِه شی یگ مالیهگِیر. ۱۱اوخته فرِیسی تنهای خُو ایسته شُده اینی رقم دُعا کد: ’اَی خُدا، تُو ره شُکر مُونُم که ما مِثلِ دِیگه مردُم اَلّی حرِیص، ظالِم و زِناکار نِییُم و نَه ام مِثلِ امزی مالیهگِیر اَستُم. ۱۲ما هفتِه دُو دفعه روزه مِیگِیرُم و از هر عاید خُو دَه-یگ مِیدُم.‘
۱۳مگم مالیهگِیر دُور ایسته شُدُد و حتیٰ سُون آسمو ام توخ نَمُوکد، بَلکِه دَ سِینِه خُو زَده مُوگُفت: ’خُدایا، دَز مه گُناهکار رَحم کُو!‘ ۱۴ما دَز شُمو مُوگُم که اِی آدمِ مالیهگِیر عادِل حِساب شُده دَ خانِه خُو رفت نِسبَت دَزُو آدمِ دِیگه. چُون هر کسی که خود ره باله حِساب کنه، خار-و-ذلِیل مُوشه و هر کسی که خود ره خار-و-ذلِیل حِساب کنه، سربِلند مُوشه.“
۱۵مردُم حتیٰ بچکِیچای ریزه ره دَ پیشِ عیسیٰ میوُرد تا دَ سرِ ازوا دِست بِکشه. مگم وختِیکه یارای شی اِی کار ره دِید، اُونا مردُم ره سرزَنِش کد. ۱۶لیکِن عیسیٰ بچکِیچای ریزه ره کُوی کد و دَ یارا گُفت: ”بیلِید که بچکِیچای ریزه پیشِ ازمه بییه و اُونا ره مَنع نَکُنِید، چراکه پادشاهی خُدا دَمزی رقم کسا تعلُق دَره. ۱۷ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هر کسی که پادشاهی خُدا ره رقمِ یگ بچکِیچه قبُول نَکُنه، اُو هرگِز دَزشی داخِل نَمُوشه.“
۱۸یکی از رهبرا از عیسیٰ سوال کده گُفت: ”اَی اُستادِ نیک، ما چِیز کار کنُم تا صاحِبِ زِندگی اَبَدی شُنُم؟“ ۱۹عیسیٰ ازُو پُرسان کد: ”چرا مَره نیک مُوگی؟ هیچ کس نیک نِییه بغَیر از خُدا و بَس. ۲۰تُو احکامِ شریعت ره مِیدَنی که مُوگه: ’زِنا نَکُو، قتل نَکُو، دُزی نَکُو، شاهِدی دروغ نَدی، آته و آبِه خُو ره اِحترام کُو.‘“
۲۱امُو آدم دَ جواب شی گُفت: ”ما پگِ امزیا ره از ریزَگی دَ جای اَوُردیم.“
۲۲عیسیٰ وختِیکه اِی ره شِنِید، دَزُو گُفت: ”هنوز یگ چِیز کم دَری؛ تمامِ دارایی خُو ره سَودا کُو و پَیسِه شی ره دَ غرِیبا بِدی؛ اوخته تُو دَ عالمِ باله صاحِبِ یگ گنج مُوشی. بعد ازُو بیه و از مه پَیرَوی کُو.“ ۲۳وختِیکه اِی توره ره شِنِید اُو غَمگی شُد، چراکه غَدر دَولتمَند بُود. ۲۴عیسیٰ که اُو ره غَمگی دِید، گُفت: ”چِیقَس سخت اَسته که آدمای دَولتمَند دَ پادشاهی خُدا داخِل شُنه! ۲۵تیر شُدونِ اُشتُر از نیفِه سِیزو آسوتَر اَسته نِسبَت دَ داخِل شُدونِ آدمِ دَولتمَند دَ پادشاهی خُدا.“ ۲۶کسای که اِی توره ره شِنِید، گُفت: ”پس کِی مِیتنه نِجات پَیدا کُنه؟“
۲۷مگم عیسیٰ گُفت: ”چِیزی که بَلدِه اِنسان نامُمکِن اَسته، بَلدِه خُدا مُمکِن اَسته.“
۲۸پِترُس گُفت: ”اینه، مو خانه-و-زِندگی خُو ره ایله کدے و از تُو پَیرَوی مُونی.“
۲۹عیسیٰ دَزوا گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، هیچ کسی ره پَیدا نَمِیتنِید که خانه یا خاتُو یا بچکِیچا یا بِرارو و یا آته-و-آبِه خُو ره بخاطرِ پادشاهی خُدا ایله کنه ۳۰و چندِین برابر شی ره دَ امزی دُنیا پس دَ دِست نَیره و دَ عالمی که مییه صاحِبِ زِندگی اَبَدی نَشُنه.“
۳۱بعد ازُو عیسیٰ امُو دوازده یار خُو ره دَ یگ گوشه بُرد و دَزوا گُفت: ”اینه، مو دَ اورُشَلیم موری و هر چِیزی که دَ وسِیلِه اَنبیا دَ بارِه «باچِه اِنسان» نوِشته شُده، پُوره مُوشه. ۳۲چُون اُو دَ دِستِ مردُمای غَیرِ یهُود دَده مُوشه و اُونا اُو ره رِیشخَند و تَوهِین مُونه و دَ بَلِه شی تُف اَندخته ۳۳اُو ره قَمچی مِیزَنه و اُو ره مُوکُشه. ولے اُو دَ روزِ سِوّم دُوباره زِنده مُوشه.“ ۳۴مگم یارای شی هیچ کُدَمِ امزی چِیزا ره نَفامِید و امی تورِه شی ازوا پوشِیده مَند، یعنی چِیزای که گُفته شُد، اُونا پَی نَبُرد.
۳۵وختِیکه عیسیٰ دَ نزدِیکِ شارِ اَریحا رسِید، یگ آدمِ کور دَ بغلِ راه شِشته بُود و گدایی مُوکد. ۳۶وختی آوازِ جمعیَتی ره که تیر مُوشُد شِنِید، اُو پُرسان کد: ”چی گپ اَسته؟“
۳۷بعضی ها دَزُو گُفت: ”عیسای ناصِره تیر مُوشه.“ ۳۸اوخته اُو چِیغ زَده گُفت: ”اَی عیسیٰ باچِه داوُود، دَ بَلِه مه رَحم کُو!“
۳۹کسای که پیش پیش مورَفت دَ بَلِه ازُو هَیبَت کد که چُپ شُنه. مگم اُو دِیگه ام بِلندتَر چِیغ زَده گُفت: ”اَی باچِه داوُود، دَ بَلِه مه رَحم کُو!“
۴۰اوخته عیسیٰ ایسته شُد و اَمر کد که اُو نفر ره دَ پیش شی بیره. و غَیتِیکه اُو نزدِیک اَمَد، عیسیٰ از شی پُرسان کد: ۴۱”از مه چی میخاهی که بَلدِه تُو انجام بِدیُم؟“
آدمِ کور گُفت: ”یا مَولا، ما میخایُم که بسم بِینا شُنُم.“
۴۲عیسیٰ دَز شی گُفت: ”بِینا شُو! ایمان تُو، تُو ره شفا دَد.“
۴۳اُو فَوراً دُوباره بِینا شُد و خُدا ره سِتایش کده از دُمبالِ عیسیٰ رَیی شُد. وختِیکه مردُم اِی کار ره دِید پگ شی خُدا ره حمد-و-ثنا گُفت.