۱عیسیٰ دَ اَریحا داخِل شُد تا از مَنِه شار تیر شُنه. ۲دَ اُونجی یگ آدم دَ نامِ زَکّا بُود که اُو رئِیسِ مالیه‌گِیرا و آدمِ دَولتمَند بُود. ۳اُو میخاست بِنگره که عیسیٰ کِی اَسته، مگم بخاطرِ بِیر-و-بارِ مردُم نَتنِست که بِنگره، چُون قد شی کوتاه بُود. ۴اوخته اُو پیش دَوِیده دَ یگ دِرختِ انجِیر باله شُد که عیسیٰ ره بِنگره، چراکه اُو امزُو راه تیر مُوشُد.
۵وختِیکه عیسیٰ دَ امزُو جای رسِید، اُو باله توخ کد و دَز شی گُفت: ”زَکّا، زُود از دِرخت تاه شُو، چُون اِمروز باید دَ خانِه تُو بِشِینُم.“ ۶پس اُو دِستی تاه اَمَده قد خوشی عیسیٰ ره دَ خانِه خُو بُرد. ۷اوخته پگِ کسای که اِی واقِعه ره دِید، نِق نِق کده گُفت: ”اُو دَ خانِه یگ آدمِ گُناهکار رفته مِهمو شُد.“
۸مگم زَکّا ایسته شُده دَ مَولا عیسیٰ گُفت: ”یا مَولا، اینه، ما نِیمِ دارایی خُو ره دَ غرِیبا مُوبخشُم و اگه از یَگو کس کُدَم چِیز ره بازی دَده گِرِفته بَشُم، چار چند شی ره پس مِیدُم.“
۹عیسیٰ دَزُو گُفت: ”اِمروز نِجات دَ اِی خانه اَمَد، چراکه اِی نفر ام اَولادِه اِبراهِیم اَسته. ۱۰چُون «باچِه اِنسان» اَمَده تا گُمشُده ها ره بُپاله و نِجات بِدیه.“
۱۱دَ حالِیکه اُونا دَ امزی توره گوش مِیدَد، عیسیٰ اِدامه دَده یگ مَثَل اَوُرد، چراکه اُو دَ نزدِیکِ اورُشَلیم بُود و اُونا فِکر مُوکد که پادشاهی خُدا دَ امزُو زمان قد داخِل شُدونِ عیسیٰ دَ اورُشَلیم ظاهِر مُوشه. ۱۲و اُو گُفت: ”یگ آدمِ نامتُو دَ یگ سرزمِینِ دُور رَیی بُود تا مقامِ پادشاهی ره بَلدِه خُو حاصِل کنه و پس دَ جای خُو بییه. ۱۳اوخته اُو دَه نفر از غُلامای خُو ره کُوی کد و بَلدِه ازوا دَه خلطه پَیسه دَده گُفت: ’قد امزیا تُجارت کُنِید تا وختِیکه ما پس بییُم.‘ ۱۴لیکِن باشِنده های مُلک شی امزُو آدم بَد مُوبُرد و اُونا قاصِدا ره از پُشت شی رَیی کده دَ شهنشاه گُفت: ’مو نَمیخاهی که اِی آدم دَ سرِ ازمو پادشاهی کنه.‘
۱۵وختِیکه اُو مقامِ پادشاهی ره حاصِل کده پس اَمَد، اُو اَمر کد تا امُو غُلاما کُوی شُنه که اُو دَزوا پَیسه دَده بُود. اُو میخاست پَی بُبره که هر کُدَم شی چِیقس فایده کده. ۱۶اوخته اوّلنه اَمَده گُفت: ’صاحِب، خلطِه پَیسِه تُو دَه خلطه پَیسِه دِیگه فایده کده.‘ ۱۷ پادشاه دَزُو گُفت: ’آفرِین، اَی غُلامِ خُوب. ازی که تُو دَ بارِه چِیزِ کم راست-و-صادِق بُودی، تُو حُکمرانِ دَه شار بَش.‘ ۱۸دوّمنِه شی اَمَده گُفت: ’صاحِب، خلطِه پَیسِه تُو پَنج خلطه پَیسِه دِیگه فایده کده.‘ ۱۹ پادشاه دَزُو گُفت: ’تُو دَ بَلِه پَنج شار حُکمرانی کُو.‘
۲۰بعد ازُو سِوّمنه اَمَده گُفت: ’صاحِب، اینه خلطِه پَیسِه تُو. ما اِی ره دَ یگ رَخت پیچَنده نِگاه کدُم، ۲۱چُون از تُو ترس خوردُم، چراکه تُو یگ آدمِ سختگِیر اَستی؛ چِیزی ره که دَ پیشِ کس نَه‌ایشتے، از شی مِیگِیری و چِیزی ره که کِشت نَکدے، دِرَو مُونی.‘ ۲۲ پادشاه دَزُو گُفت: ’اَی غُلامِ شرِیر! ما تُو ره قد توره های خود تُو قضاوَت مُونُم! تُو مِیدَنِستی که ما سختگِیر اَستُم، چِیزی ره که نَه‌ایشتیم مِیگِیرُم و چِیزی ره که کِشت نَکدیم دِرَو مُونُم؛ ۲۳پس چرا پَیسِه مَره دَ صراف نَدَدی تا وختِیکه پس اَمَده بُودُم، اُو ره قد فایدِه شی مِیگِرِفتُم؟‘
۲۴اوخته دَ حاضِرباشا گُفت: ’خلطِه پَیسه ره ازُو بِگِیرِید و دَ کسی بِدِید که دَه خلطه پَیسه دَره.‘ ۲۵اُونا گُفت: ’صاحِب، اُو فِعلاً دَه خلطِه پَیسه دَره.‘ ۲۶ پادشاه گُفت: ’ما دَز شُمو مُوگیُم، هر کسی که دَره دَزُو دِیگه ام دَده مُوشه، مگم هر کسی که نَدره، چِیزی ره که دَره ام از شی گِرِفته مُوشه. ۲۷و آلی دُشمَنای مَره که نَمیخاست ما دَ بَلِه ازوا حُکمرانی کنُم، اُونا ره دَ اِینجی بیرِید و دَ حُضُور مه بُکُشِید.‘“
۲۸بعد از گُفتونِ امزی مَثَل، عیسیٰ پیش شُده سُون اورُشَلیم رَیی شُد. ۲۹وختِیکه اُو دَ بَیت-فاجی و دَ بَیت-عَنیا رسِید، دَ جایی که کوهِ زَیتُون گُفته مُوشُد، دُو نفر از یارای خُو ره رَیی کده ۳۰ دَزوا گُفت: ”دَ آغِیلی که رُوی دَ رُوی اَسته بورِید. وختِیکه دَز شی داخِل شُنِید، یگ کُرِه اُلاغ ره پَیدا مُونِید که دَ اُونجی بسته یَه و هرگِز کس دَ بَلِه ازُو سوار نَشُده؛ اُو ره واز کده بیرِید. ۳۱اگه یَگو کس از شُمو پُرسان کنه که ’چرا اِی ره واز مُونِید؟‘ فقط دَزُو بُگِید که ’مَولا اِی ره لازِم دَره.‘“
۳۲پس نفرای ره که رَیی کدُد حَرکت کد و امُو رقم که دَزوا گُفتُد، کُرِه اُلاغ ره پَیدا کد. ۳۳وختِیکه کُرِه اُلاغ ره واز مُوکد، صاحِبای شی ازوا پُرسان کده گُفت: ”چرا کُرِه اُلاغ ره واز مُونِید؟“ ۳۴یارا گُفت: ”مَولا اِی ره لازِم دَره.“ ۳۵پس اُونا کُرِه اُلاغ ره دَ پیشِ عیسیٰ اَوُرد و چَپَن های خُو ره دَ بَلِه شی اَندخته عیسیٰ ره دَ بَلِه شی سوار کد. ۳۶و امی که عیسیٰ رَیی شُد، مردُم چَپَن های خُو ره دَ راهِ شی دَ اَوار کدو شُد.
۳۷وختِیکه دَ نزدِیکِ سرشیوَکی کوهِ زَیتُون رسِید، پگِ جمعیَتِ پَیرَوای شی دَ خوشحالی کدو شُد و خُدا ره بَلدِه تمامِ مُعجزای که دِیدُد قد آوازِ بِلند سِتایش کده ۳۸گُفت:
”مُبارک اَسته پادشاهی که دَ نامِ خُداوند مییه!
صُلح-و-سلامَتی دَ عالمِ باله
و بُزُرگی-و-جلال دَ بِلندترِین جای عالمِ باله!“
۳۹اوخته بعضی از فرِیسیا از مینکلِ جمعیَتِ مردُم گُفت: ”اُستاد، پَیرَوای خُو ره سرزَنِش کُو که چُپ شُنه!“
۴۰عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما دَز شُمو مُوگیُم، اگه اُونا چُپ شُنه، سنگا دَ صَدا مییه.“
۴۱وختِیکه عیسیٰ دَ اورُشَلیم نزدِیک شُده شار ره دِید، دَ چخرا کدو شُد ۴۲و گُفت: ”کشکِه تُو ام اِمروز پَی مُوبُردی که چِیزخیل صُلح-و-سلامَتی میره؛ مگم آلی امُو چِیزا از چِیمای تُو تاشه مَنده. ۴۳پس روزای دَ بَلِه تُو مییه که دُشمَنای تُو دَ گِرداگِرد تُو سَنگر جور مُونه و گِرد تُو ره گِرِفته از هر طرف تُو ره محاصِره مُونه. ۴۴اُونا تُو ره دَ خاک برابر کده بچکِیچای تُو ره دَ مَنِه تُو نابُود مُوکُنه و نَمیله که دَ مَنِه تُو یگ سنگ ام دَ بَلِه دِیگه سنگ باقی بُمَنه، چُون تُو زمانی ره که خُدا دَ بَلِه تُو نظر کد، پَی نَبُردی.“
۴۵بعد ازُو عیسیٰ داخِلِ خانِه خُدا رفت و دَ بُر کدونِ کسای شُروع کد که دَ اُونجی خرِید-و-فروش مُوکد ۴۶و گُفت: ”نوِشته شُده که
’خانِه مه جای عِبادت اَسته،‘ مگم شُمو اِی ره غارِ دُزا جور کدید!“
۴۷ازُو بعد عیسیٰ هر روز دَ خانِه خُدا تعلِیم مِیدَد، مگم پیشوایونِ عالی مقام، عالِمای دِین و کٹه‌کَلونای قَوم پُشتِ یگ فرصت مِیگشت که اُو ره از بَین بُبره، ۴۸لیکِن هیچ فرصت پَیدا نَتنِست، چراکه تمامِ مردُم دِلبَستِه تورای شُدُد که ازُو مِیشِنِید.