۱اَی جان مه، خُداوند ره سِتایش کُو.
اَی خُداوند، خُدای مه، تُو بےاندازه بُزُرگ اَستی؛
تُو قد شِکوه و جلال پوشَنده یی.
۲تُو خود ره قد نُور پیچَندی
رقمی که قد چَپَن پیچَنده بَشی
و آسمو ره مِثلِ خَیمه اَوار کدی.
۳تُو تِیرهای اُتاق های خُو ره دَ بَلِه آوها قرار دَدی.
تُو آوُر ها ره گاڈی خُو جور کدی
و دَ بَلِه بال های باد سوار شُده حَرکت مُونی.
۴تُو باد ها ره قاصِدای خُو جور مُوکُنی
و اَلَنگه های آتِش ره خِدمتگارای خُو.
۵تُو زمی ره دَ بَلِه بُنیاد شی اُستوار کدی
تاکه هرگِز تکان نَخوره.
۶تُو اُو ره قد آوهای غَوُج پوشَندی رقمی که قد چَپَن پوشَنده بَشی
و آوها دَ بَلِه کوه ها ایسته شُد.
۷ آوھا از هَیبَت تُو دُوتا کد
و از آوازِ گُرگُردراغ تُو تِیت-پَرَک شُد.
۸اُونا دَ بَلِه کوه ھا بُر شُد و دَ دَره ها جاری شُد،
دَ جایی که تُو بَلدِه ازوا تعیِین کدی.
۹تُو بَلدِه ازوا یگ حَد قرار دَدی
که ازُو تیر نَشُنه و بسم زمی ره نَپوشَنه.
۱۰تُو چشمه ھا ره دَ دَره ها جاری مُونی؛
تا دَ بَینِ کوه ها رَیی شُنه.
۱۱اُونا تمامِ جانوَرای بیابو ره سیرآو مُونه؛
خَر های وَحشی تُشنَگی خُو ره مِیشَندَنه.
۱۲مُرغَکوی هَوا دَ بَغلِ امزُو آو ها بَلدِه خُو وور جور مُونه
و از مینکلِ شاخچه ها میخانه.
۱۳تُو از جایگاهِ بِلند خُو کوه ها ره سیرآو مُونی
و زمی از ثَمرِ کارای تُو سیر مُوشه.
۱۴تُو علف ره بَلدِه چارپایا سَوُزدلجی مُونی
و گیاه ها ره بَلدِه اِستِفادِه اِنسان،
تا از زمی خوراک خُو ره حاصِل کنه:
۱۵شراب ره که دِلِ اِنسان ره خوش مُونه،
روغو ره که چِهرِه اِنسان ره تازه مُونه
و نان ره که دِلِ اِنسان ره قُوَت مِیدیه.
۱۶دِرختای خُداوند سیرآو اَسته،
سَرو های لِبنان که اُو شَنده
۱۷که مُرغَکو دَ بَلِه ازوا بَلدِه خُو وور جور مُونه
و لَگ‌لَگ دَ شاخچه های دِرختای صَنوبَر خانه دَره.
۱۸کوه ھای قِیل بَلدِه بُزونِ کوهی اَسته
و قاده ها پناهگاهِ خرگوش های کوهی.
۱۹تُو ماهتَو ره جور کدی تا ماه ها دَ وجُود بییه
و آفتَو زمانِ شِشتون خُو ره مِیدَنه.
۲۰ترِیکی میری و شاو مُوشه،
دَ امزُو غَیت تمامِ حَیوانای جنگل دَ حَرکت مییه.
۲۱شیرای جوان بَلدِه شِکار خُو غُر مِیزنه
و خوراک خُو ره از خُدا طلب مُونه.
۲۲وختِیکه آفتَو بُر مُوشه، اُونا پس موره
و دَ غارای خُو دَر اَمَده خاو مُونه.
۲۳اوخته اِنسان بَلدِه کِسب-و-کار خُو بُرو موره
و تا شام زَحمت مِیکشه.
۲۴اَی خُداوند، کارای تُو چِیقس کَلو اَسته،
پگِ ازوا ره قد حِکمت خُو انجام دَدے،
زمی پُر از مخلُوقات تُو اَسته.
۲۵دریای کٹه و پِراخ
پُر اَسته از زِنده-جانای بےحِساب،
از جاندارای کٹه و ریزه.
۲۶کِشتی ها دَ رُوی ازُو دَ حَرکت اَسته
و لِویاتان ام، که تُو اُو ره خَلق کدی تا دَ مَنِه ازُو بازی کُنه.
۲۷پگِ امزیا چِیمِ اُمِید شی دَز تُو یَه
تا روزی ازوا ره دَ وخت شی بَلدِه ازوا بِرسَنی.
۲۸تُو بَلدِه ازوا مِیدی، اُونا اُو ره جَم مُونه؛
تُو دِست خُو ره واز مُونی، اُونا قد چِیزای خُوب سیر مُوشه.
۲۹وختِیکه رُوی خُو ره تاشه مُونی،
اُونا وَحشَت زَده مُوشه؛
و غَیتِیکه جانِ ازوا ره مِیگِیری،
اُونا مُومُره و پس دَ خاک موره.
۳۰تُو روحِ خُو ره رَیی مُونی، اُونا خَلق مُوشه،
و تُو رُوی زمی ره تازه مُونی.
۳۱بُزُرگی-و-جلالِ خُداوند تا اَبَد برقرار باد!
بیل که خُداوند از کارای خُو خوش بَشه،
۳۲اُو که سُون زمی توخ مُونه و زمی دَ لَرزه مییه،
اُو که دَ کوه ها دِست مِیزَنه و از کوه ها دُود باله مُوشه.
۳۳تا زِنده اَستُم بَلدِه خُداوند سرُود میخانُم؛
تا وجُود مه اَسته، بَلدِه خُدای خُو ساز مِیزَنُم.
۳۴بیل که فِکرای مه باعِثِ خوشی ازُو شُنه؛
ما دَ حُضُورِ خُداوند خوشی مُونُم.
۳۵بیل که گُناهکارا از رُوی زمی نابُود شُنه
و آدمای شرِیر دِیگه وجُود نَدَشته بَشه.
اَی جان مه، خُداوند ره سِتایش کُو!
حمد-و-ثنا دَ خُداوند!