۱ نیک دَ بَختِ کسای که راه-و-رفتار شی بےعَیب اَسته
و دَ مُطابِق شریعتِ خُداوند رفتار مُونه.
۲نیک دَ بَختِ کسای که فرمان های ازُو ره دَ جای میره
و قد تمامِ جان-و-دِل اُو ره طلب مُونه،
۳کارِ بَد ام نَمُوکنه،
بَلکِه دَ راه ھای خُداوند قَدم مِیزَنه.
۴ خُداوندا، تُو دستُورای خُو ره حُکم کدی
تاکه مو اُونا ره کامِلاً دَ جای بیری.
۵بیل که راه ھای مه مُستَحکم-و-اُستوار شُنه
تا قانُونای تُو ره دَ جای بیرُم.
۶اوخته شرمِنده نَمُوشُم،
چراکه تمامِ احکام تُو ره دَ پیشِ نظر خُو مِیگِیرُم.
۷تُو ره قد دِلِ راست شُکر-و-سِپاس مُوگیُم،
وختِیکه احکامِ عادِلانِه تُو ره یاد مِیگِیرُم.
۸ما قانُونای تُو ره دَ جای میرُم،
مَره یکسَره ایله نَکُو.
۹آدمِ جوان چِطور مِیتَنه که راهِ خُو ره پاک نِگاه کُنه؟
دَ وسِیلِه نِگاه کدونِ کلام تُو.
۱۰قد تمامِ دِل-و-جان خُو تُو ره طلب مُونُم؛
نَیل که از احکام تُو دُور شُنُم.
۱۱کلام تُو ره دَ دِل خُو نِگاه کدیم
تا دَ ضِد تُو گُناه نَکنُم.
۱۲اَی خُداوند، تُو ره سِتایش مُونُم،
قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۱۳پگِ قضاوَت ها ره که از دان تُو بُر شُده،
قد لبای خُو اِعلان مُونُم.
۱۴ما از پَیرَوی فرمان های تُو خوشحال مُوشُم،
دَ اندازِه تمامِ مال-و-دَولتِ دُنیا.
۱۵ما دَ بارِه دستُورای تُو فِکر مُونُم
و راه های تُو ره دَ پیشِ نظر خُو مِیگِیرُم.
۱۶ما از قانُونای تُو لِذَت مُوبرُم
و کلام تُو ره پُرمُشت نَمُوکنُم.
۱۷دَ حقِ خِدمتگار خُو اِحسان کُو
تا زِنده بُمنُم و کلام تُو ره دَ جای بیرُم.
۱۸چِیمای مَره واز کُو
تا از شریعت تُو چِیزای عجِیب ره بِنگرُم.
۱۹ما دَ رُوی زمی یگ بیگَنه اَستُم،
احکام خُو ره از مه تاشه نَکُو.
۲۰جان مه بخاطرِ شَوقی که بَلدِه قضاوَت های تُو دَره،
هر وخت دَ تَپِش اَسته.
۲۱تُو مردُمای مغرُورِ لعنَتی ره سرزنِش مُونی،
کسای ره که از احکام تُو سرپیچی مُونه.
۲۲نَنگ و رَسوایی ره از مه دُور کُو،
چراکه ما فرمان های تُو ره نِگاه مُونُم.
۲۳اگرچِه کٹه‌کَلونا یگجای شِشته دَ ضِد مه تَوطیه مُونه،
لیکِن خِدمتگار تُو دَ بارِه قانُونای تُو فِکر مُونه.
۲۴امچُنان فرمان های تُو باعِثِ خوشی مه مُوشه،
اُونا مُشاوِرای مه اَسته.
۲۵جان مه دَ خاک برابر شُده،
مُطابِقِ کلام خُو زِندگی مَره تازه کُو.
۲۶ما از راه های خُو دَزتُو نَقل کدُم و تُو مَره قبُول کدی.
قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۲۷طرِیقِ فرمان های خُو ره دَزمه بُفامَن،
اوخته ما دَ بارِه کارای عجِیب تُو فِکر مُونُم.
۲۸جان مه از شِدَّتِ غَم ناله-و-فِغان مُونه،
مُطابِقِ کلام خُو مَره اُستوار کُو.
۲۹راه های دروغ ره از مه دُور کُو
شریعت خُو ره از رُوی لُطف دَزمه عطا کُو.
۳۰ما راهِ وفاداری ره اِنتِخاب کدیم
و قضاوَت های تُو ره دَ پیشِ نظر خُو گِرِفتیم.
۳۱اَی خُداوند، ما خود ره دَ فرمان های تُو مِیچسپَنُم؛
نَیل که شرمِنده شُنُم.
۳۲ما دَ راهِ احکام تُو دَ تیزی قَدم مِیزَنُم،
چراکه تُو دِل مَره بَلدِه ازوا پِراخ مُونی.
۳۳اَی خُداوند، راه-و-طرِیقِ قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی؛
اوخته ما اُونا ره تا آخِر نِگاه مُونُم.
۳۴بَلدِه مه فامِیدَگی بِدی تا شریعت تُو ره نِگاه کنُم
و اُو ره قد تمامِ دِل خُو دَ جای بیرُم.
۳۵مَره دَ راهِ احکام خُو ھِدایَت کُو،
چراکه ما ازوا لذَت مُوبرُم.
۳۶دِل مَره سُون فرمان های خُو مایل کُو،
نَه سُون فایدِه دُنیایی.
۳۷چِیمای مَره از دِیدونِ چِیزای بےفایده دَور بِدی
و دَ وسِیلِه راه های خُو زِندگی مَره تازه کُو.
۳۸وعدِه خُو ره دَ حقِ خِدمتگار خُو پُوره کُو،
بَلدِه کسی که از تُو ترس دَره.
۳۹رَسوایی ره که از شی ترس دَرُم از مه دُور کُو،
چراکه قضاوَت های تُو نیکو اَسته.
۴۰اینه، ما بَلدِه احکام تُو شَوق دَرُم،
دَ وسِیلِه عدالت خُو زِندگی مَره تازه کُو.
۴۱اَی خُداوند، رَحمت های خُو ره نصِیب مه کُو
و دَ مُطابِقِ وعدِه خُو مَره نِجات بِدی.
۴۲اوخته ما مِیتنُم جوابِ کسای ره بِدیُم که مَره طعنه مِیدیه،
چراکه ما دَ کلام تُو تَوَکُل دَرُم.
۴۳کلامِ راستی ره کامِلاً از دان مه نَگِیر،
چراکه اُمِید مه دَ قضاوَت های ازتُو یَه.
۴۴ما شریعت تُو ره همیشه دَ جای میرُم
تا اَبَداُلاباد.
۴۵ما آزادانه قَدم مِیزَنُم،
چُون همیشه دَ طلبِ دستُورای تُو اَستُم.
۴۶ما دَ حُضُورِ پادشایو از فرمان های تُو توره مُوگیُم
و شرمِنده نَمُوشُم.
۴۷خوشی مه دَ پُوره کدونِ احکامِ ازتُو یَه
که ما اُونا ره دوست دَرُم.
۴۸ما احکام تُو ره اِحتِرام مُونُم، چراکه دوست دَرُم
و دَ بارِه قانُونای تُو فِکر مُونُم.
۴۹وعدِه خُو ره که قد خِدمتگار خُو کدُدی، دَ یاد خُو بَیرُو،
چراکه دَ وسِیلِه ازُو مَره اُمِید دَدی.
۵۰تَسَلی مه دَ غَیتِ مُصِیبت امی اَسته
که وعدِه تُو زِندگی مَره تازه مُونه.
۵۱آدمای مغرُور مَره کَلو رِیشخَند مُونه،
لیکِن ما از شریعت تُو رُوی گردو نَمُوشُم.
۵۲اَی خُداوند، قضاوَت های تُو ره که از قدِیم اَسته،
دَ یاد خُو میرُم و خود ره تَسَلی مِیدیُم.
۵۳از شِدَّتِ قار دَر مِیگِیرُم
وختِیکه آدمای شرِیر شریعت تُو ره ایله مُونه.
۵۴قانُونای تُو سرُود های مه اَسته
دَ ھر جای که خانِه مه بَشه.
۵۵اَی خُداوند، دَ غَیتِ شاو نام تُو ره یاد مُونُم
و شریعت تُو ره دَ جای میرُم.
۵۶اِی عادت مه شُده،
چراکه دستُورای تُو ره نِگاه کدیم.
۵۷اَی خُداوند، تُو اِنتِخاب مه اَستی؛
ما وعده مُونُم که کلامِ تُو ره دَ جای میرُم.
۵۸ما حُضُور تُو ره قد تمامِ دِل خُو طلب مُونُم،
مُطابِقِ تورِه خُو دَ بَلِه مه رَحم کُو.
۵۹ما دَ بارِه راه ھای خُو فِکر کدُم
و قَدم های خُو ره سُون فرمان های تُو دَور دَدُم.
۶۰ما عَجَله مُونُم و طال نَمِیدیُم
تا احکام تُو ره دَ جای بیرُم.
۶۱ریسپونای مردُمای شرِیر دَ گِرد مه پیچ خورده،
لیکِن ما شریعت تُو ره پُرمُشت نَمُونُم.
۶۲دَ نِیمِ شاو باله مُوشُم تا تُو ره شُکر-و-سِپاس کنُم
بخاطرِ قضاوَت های عادِلانِه تُو.
۶۳ما رفِیقِ پگِ کسای اَستُم که از تُو ترس دَره،
رفِیقِ کسای که دستُورای تُو ره دَ جای میره.
۶۴اَی خُداوند، زمی پُر از رَحمت تُو اَسته،
قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۶۵اَی خُداوند، تُو دَ مُطابِقِ کلام خُو
دَ حقِ خِدمتگار خُو اِحسان کدی.
۶۶حِکمت و قضاوَتِ دُرُست ره دَزمه یاد بِدی،
چُون دَ احکام تُو ایمان دَرُم.
۶۷پیش از دِیدونِ مُصِیبت، ما دَ گُمراهی قَدم مِیزَدُم،
لیکِن آلی کلام تُو ره دَ جای میرُم.
۶۸تُو نیک اَستی و نیکی مُونی؛
قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۶۹آدمای کِبری-و-مغرُور دَ ضِد مه دروغ گُفته،
ولے ما قد تمامِ دِل خُو دستُورای تُو ره نِگاه مُونُم.
۷۰دِلِ ازوا سخت و بےاحساس اَسته،
لیکِن ما از شریعت تُو لِذَت مُوبرُم.
۷۱بَلدِه مه خُوب شُد که مُصِیبت دِیدُم؛
تا قانُونای تُو ره یاد بِگِیرُم.
۷۲شریعتِ دان تُو بَلدِه مه بِهتر اَسته،
از هزاران ٹوٹِه طِلّا و نُقره.
۷۳دِستای تُو مَره جور کده شکل دَد؛
بَلدِه مه فامِیدگی بِدی تا احکام تُو ره یاد بِگِیرُم.
۷۴کسای که از تُو ترس دَره مَره مِینگره و خوشحال مُوشه،
چراکه ما دَ کلامِ ازتُو اُمِید دَرُم.
۷۵اَی خُداوند، ما مِیدَنُم که قضاوَت های تُو عادِلانه اَسته
و مُصِیبتی ره که دَ بَلِه مه اَوُردی بَرحق بُود.
۷۶بیل که مُحَبَت تُو باعِثِ تَسَلی مه شُنه،
مُطابِقِ وعدِه که تُو دَ خِدمتگار خُو دَدی.
۷۷بیل که رَحمتای تُو دَزمه بِرَسه تاکه ما زِنده بُمنُم،
چُون ما از شریعت تُو خوشی حاصِل مُونُم.
۷۸بیل که آدمای مغرُور شرمِنده شُنه،
چراکه اُونا قد حِیله-و-مَکر مَره از پای اَندخت.
لیکِن ما دَ بارِه دستُورای تُو فِکر مُونُم.
۷۹کسای که از تُو ترس دَره، بیل که سُون ازمه بییه،
کسای که فرمان های تُو ره مِیدَنه.
۸۰بیل که دِل مه دَ مُطابِقِ قانُونای تُو بےعَیب بَشه
تاکه شرمِنده نَشُنُم.
۸۱جان مه بَلدِه نِجات تُو مِیتَپه؛
ما دَ کلامِ ازتُو اُمِید دَرُم.
۸۲چِیمای مه دَ اِنتِظارِ وعدِه تُو خِیره شُده؛
ما پُرسان مُونُم: ”چی وخت مَره تَسَلی مِیدی؟“
۸۳اگرچِه ما رقمِ مَشکی جور شُدیم که دَ مَنِه دُود مَنده،
لیکِن قانُونای تُو ره پُرمُشت نَکدیم.
۸۴تا کَی خِدمتگار تُو اِنتِظار بِکشه؟
چی غَیت کسای ره که مَره آزار-و-اَذیَت مُونه قضاوَت مُوکُنی؟
۸۵آدمای مغرُور بَلدِه مه چاه کنده؛
اُونا دَ خِلافِ شریعت تُو اَسته.
۸۶پگِ احکام تُو قابِلِ اِعتبار اَسته؛
اُونا دروغ گُفته مَره آزار-و-اَذیَت مُونه؛ دَزمه کومَک کُو.
۸۷نزدِیک بُود که اُونا مَره از رُوی زمی نابُود کُنه،
لیکِن ما دستُورای تُو ره ایله نَکدُم.
۸۸دَ مُطابِقِ رَحمت خُو زِندگی مَره تازه کُو،
تا فرمان های دان تُو ره دَ جای بیرُم.
۸۹اَی خُداوند، کلام تُو تا اَبَد
دَ آسمونا پایَدار-و-اُستوار اَسته.
۹۰وفاداری تُو نسل اَندر نسل اِدامه دَره،
تُو زمی ره بُنیاد ایشتی و اُو برقرار باقی مُومنه.
۹۱ تمامِ خِلقَت دَ حُکمِ ازتُو تا اِمروز برقرار اَسته،
چراکه پگِ ازوا دَ خِدمتِ ازتُو یَه.
۹۲اگه شریعت تُو باعِثِ خوشی مه نَمُوبُود،
ما حتماً دَ وسِیلِه مُصِیبتی که دَ بَلِه مه اَمَدُد نابُود مُوشُدُم.
۹۳دستُورای تُو ره تا اَبَد پُرمُشت نَمُونُم،
چراکه دَ وسِیلِه ازوا زِندگی مَره تازه کدی.
۹۴ما دَزتُو تعلُق دَرُم، مَره نِجات بِدی؛
چراکه ما دَ طلبِ احکام تُو بُودیم.
۹۵مردُمای شرِیر اِنتِظار مِیکشه که مَره نابُود کُنه،
لیکِن ما دَ بارِه فرمان های تُو خُوب فِکر مُونُم.
۹۶بَلدِه هر کارِ کامِل دِیدُم که یگ حد وجُود دَره،
لیکِن احکام تُو حد-و-آخِر نَدره.
۹۷آه، که شریعت تُو ره چِیقَس دوست دَرُم؛
اُو تمامِ روز دَ فِکر مه اَسته.
۹۸احکام تُو مَره از دُشمنای مه کده داناتَر جور مُونه،
چراکه همیشه قد مه اَسته.
۹۹ما از پگِ معلِمای خُو کده فامِیده‌تَر شُدیم،
چراکه فرمان های تُو دایم دَ فِکر مه اَسته.
۱۰۰ما از آدمای پِیر کده کَلو مُوفامُم،
چراکه دستُورای تُو ره نِگاه مُونُم.
۱۰۱ما پایای خُو ره از هر راهِ بَد نِگاه کدیم،
تا کلام تُو ره دَ جای بیرُم.
۱۰۲ما از قضاوَت های تُو رُوی‌گردو نَشُدیم،
چراکه تُو دَزمه تعلِیم دَدے.
۱۰۳چِیقَس شِیرِین اَسته کلامِ ازتُو وختی اُو ره مَزه مُونُم،
شِیرِین‌تَر از عسل دَ دان مه.
۱۰۴از دستُورای تُو فامِیدگی حاصِل مُونُم،
امزی خاطر از هر راهِ دروغ نفرَت دَرُم.
۱۰۵کلام تُو بَلدِه پایای مه چِراغ اَسته
و بَلدِه راهِ مه نُور.
۱۰۶ما قَسم خوردیم و دَز شی پایبَند اَستُم
که دستُورای عادِلانِه تُو ره دَ جای میرُم.
۱۰۷اَی خُداوند، ما سخت دَ مُصِیبت اَستُم؛
مُطابِقِ کلام خُو زِندگی مَره تازه کُو.
۱۰۸اَی خُداوند، هدیه های داوطلبانِه دان مَره قبُول کُو
و احکام خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۱۰۹خُون مه همیشه دَ قفِ اَلغِه مه اَسته،
لیکِن ما شریعت تُو ره پُرمُشت نَمُونُم.
۱۱۰مردُمای شرِیر بَلدِه مه دام ایشته،
ولے ما از دستُورای تُو دُور نَشُدیم.
۱۱۱فرمان های تُو تا اَبَد بَلدِه مه میراث مُومنه،
چراکه اُونا خوشی دِل مه اَسته.
۱۱۲دِل خُو ره بَلدِه نِگاه کدونِ قانُونای تُو مایل کدیم،
تا اَبَد و تا آخِر.
۱۱۳ما از مردُمای دُو رُوی بَد مُوبرُم،
لیکِن شریعت تُو ره دوست مِیدَنُم.
۱۱۴تُو پناهگاه و سِپر مه اَستی،
اُمِید مه دَ کلامِ ازتُو یَه.
۱۱۵اَی بَدکارا، از مه دُور شُنِید،
تا احکامِ خُدای خُو ره دَ جای بیرُم.
۱۱۶دَ مُطابِقِ وعدِه خُو از مه حِمایت کُو تا زِنده بُمنُم
و نَیل که از اُمِید خُو نااُمِید شُده شرمِنده شُنُم.
۱۱۷از مه حِمایت کُو تا نِجات پَیدا کنُم
و قانُونای تُو ره دایم دَ پیشِ نظر خُو بِگِیرُم.
۱۱۸پگِ کسای ره که از قانُونای تُو سرپیچی مُونه، خار-و-حقِیر حِساب مُونی،
چراکه حِیله-و-مَکرِ ازوا بےفایده اَسته.
۱۱۹تمامِ مردُمای شرِیرِ زمی ره رقمِ تُفاله دُور پورته مُونی؛
امزی خاطر ما فرمان های تُو ره دوست مِیدَنُم.
۱۲۰از ترس تُو مُوی جان مه خیسته
و ما از قضاوَت های تُو ترس دَرُم.
۱۲۱ما اِنصاف و عدالت ره دَ جای اَوُردیم،
مَره دَ دِستِ کسای که دَ بَلِه مه ظُلم مُونه تسلِیم نَکُو.
۱۲۲سلامَتی خِدمتگار خُو ره ضمانَت کُو
و نَیل که آدمای کِبری-و-مغرُور دَ بَلِه مه ظُلم کُنه.
۱۲۳چِیمای مه دَ اِنتِظارِ نِجات تُو خِیره شُده،
دَ اِنتِظارِ وعدِه عادِلانِه تُو.
۱۲۴قد خِدمتگار خُو دَ مُطابِقِ رَحمت خُو عمل کُو
و قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۱۲۵ما خِدمتگار تُو اَستُم،
دَزمه فامِیدگی بِدی تا فرمان های تُو ره پَی بُبرُم.
۱۲۶اَی خُداوند، وخت شی اَمَده که عمل کُنی
چُون بَدکارا شریعت تُو ره تَی پای کده.
۱۲۷واقعاً، ما احکام تُو ره دوست دَرُم،
کَلوتَر از طِلّا، کَلوتَر از طِلّای خالِص.
۱۲۸امزی خاطر ما تمامِ احکام تُو ره کامِلاً راست-و-حقِیقت مِیدَنُم
و از ھر راهِ غَلَط-و-دروغ نفرَت دَرُم.
۱۲۹فرمان های تُو حَیرَت-آوَر اَسته،
امزی خاطر، جان مه اُونا ره نِگاه مُونه.
۱۳۰واز کدونِ کلام تُو دَ اِنسان نُور مُوبَخشه
و دَ آدمای ساده-دِل فامِیدگی مِیدیه.
۱۳۱ما دان خُو ره واز کده نَفَسَک مِیزَنُم،
چراکه بَلدِه احکام تُو شَوق دَرُم.
۱۳۲دَزمه نظر کُو و دَ حق مه رحِیم بَش،
امُو رقم که عادت تُو دَ حقِ کسای اَسته که نام تُو ره دوست دَره.
۱۳۳قَدم های مَره دَ راهِ کلام خُو اُستوار نِگاه کُو،
تا هیچ بَدی دَ بَلِه مه حاکِم نَشُنه.
۱۳۴مَره از ظُلمِ اِنسان خلاصی بِدی
تا دستُورای تُو ره دَ جای بیرُم.
۱۳۵بیل که نُورِ رُوی تُو دَ بَلِه خِدمتگار تُو روشَنی کُنه
و قانُونای خُو ره دَزمه یاد بِدی.
۱۳۶جوی-های آودِیده از چِیمای مه جاری یَه،
چراکه مردُم شریعت تُو ره دَ جای نَمیره.
۱۳۷اَی خُداوند، تُو عادِل اَستی
و قضاوَت های تُو راست اَسته.
۱۳۸فرمان های خُو ره که اَمر کدے
کامِلاً عادِلانه و قابِلِ اِعتماد اَسته.
۱۳۹غَیرَت مه وجُود مَره مُوسوزَنه،
چراکه دُشمنای مه کلام تُو ره پُرمُشت کده.
۱۴۰تورِه تُو بےاندازه خالِص اَسته
و خِدمتگار تُو اُو ره دوست دَره.
۱۴۱ اگرچِه ما ناچِیز و حقِیر اَستُم،
لیکِن دستُورای تُو ره پُرمُشت نَمُونُم.
۱۴۲عدالت تُو یگ عدالتِ اَبَدی اَسته
و شریعت تُو حقِیقت.
۱۴۳مُشکِلات و پریشانی دَ بَلِه مه اَمَده،
لیکِن احکام تُو باعِثِ خوشی مه اَسته.
۱۴۴فرمان های تُو تا اَبَد عادِلانه اَسته،
بَلدِه مه فامِیدگی عطا کُو تا زِنده بُمنُم.
۱۴۵ما قد تمامِ دِل خُو ناله-و-فریاد کدُم؛
اَی خُداوند، دُعای مَره قبُول کُو
و ما قانُونای تُو ره نِگاه مُونُم.
۱۴۶ما دَ پیش تُو ناله-و-فریاد مُونُم؛ مَره نِجات بِدی،
تاکه فرمان های تُو ره دَ جای بیرُم.
۱۴۷ما پیش از روزواز شُدو باله مُوشُم و بَلدِه کومَک ناله-و-فریاد مُونُم؛
ما اُمِید خُو ره دَ کلامِ ازتُو کدیم.
۱۴۸چِیمای مه شاو زِنده-داری مُونه،
تاکه دَ بارِه کلام تُو فِکر کنُم.
۱۴۹بخاطرِ رَحمت خُو آواز مَره بِشنَو، اَی خُداوند؛
مُطابِقِ قضاوَت های خُو مَره زِنده نِگاه کُو.
۱۵۰کسای که پُشتِ نَقشه های پلِید مِیگرده، نزدِیک مییه؛
اُونا از شریعت تُو کَلو دُور شُده.
۱۵۱ لیکِن تُو نزدِیک اَستی، اَی خُداوند؛
و پگِ احکام تُو راست اَسته.
۱۵۲غَدر وخت پیش ما از فرمان های تُو فامِیدُم
که بُنیادِ ازوا ره اَبَدی ایشتے.
۱۵۳سُون مُصِیبت مه نظر کُو و مَره نِجات بِدی،
چراکه شریعت تُو ره پُرمُشت نَکدیم.
۱۵۴دَ داد مه بِرَس و مَره نِجات بِدی،
دَ مُطابِقِ وعدِه خُو مَره زِنده نِگاه کُو.
۱۵۵نِجات از مردُمای شرِیر دُور اَسته،
چراکه اُونا دَ طلبِ قانُونای تُو نِییه.
۱۵۶اَی خُداوند، رَحمت های تُو کَلو اَسته؛
دَ مُطابِقِ قضاوَت های خُو زِندگی مَره تازه کُو.
۱۵۷آزار-و-اَذیَت کُنِنده های مه و دُشمنای مه کَلو اَسته،
لیکِن ما از فرمان های تُو رُوی گردو نَمُوشُم.
۱۵۸وختِیکه سُون خیانَتکارا توخ مُونُم، ازوا بَد مه مییه،
چراکه اُونا کلام تُو ره دَ جای نَمیره.
۱۵۹توخ کُو که دستُورای تُو ره چِیقَس دوست دَرُم؛
مُطابِقِ رَحمت خُو مَره زِنده نِگاه کُو.
۱۶۰جُملِه کلام تُو راست-و-حقِیقت اَسته
و تمامِ قضاوَت های عادِلانِه تُو تا اَبَد باقی مُومنه.
۱۶۱کٹه‌کَلونا بےدلِیل مَره آزار-و-اَذیَت مُونه،
لیکِن دِل مه از کلامِ ازتُو بِیم دَره.
۱۶۲ما دَ بارِه وعدِه تُو خوشحال اَستُم،
مِثلِ کسی که وُلجِه پِرَیمو پَیدا کده بَشه.
۱۶۳ما از دروغ بَد مُوبرُم و بیزار اَستُم،
ولے شریعت تُو ره دوست دَرُم.
۱۶۴روزِ ھفت دَفعه تُو ره حمد-و-ثنا مُوگیُم،
بخاطرِ قضاوَت های عادِلانِه تُو.
۱۶۵کسای که شریعت تُو ره دوست مِیدَنه، آرامِشِ کَلو دَره
و ھیچ چِیز باعِثِ لخشِیدونِ ازوا نَمُوشه.
۱۶۶اَی خُداوند، اُمِید مه دَ نِجاتِ ازتُو یَه
و ما احکام تُو ره دَ جای میرُم.
۱۶۷جان مه فرمان های تُو ره دَ جای میره
و ما اُونا ره بےاندازه دوست دَرُم.
۱۶۸ما دستُورا و فرمان های تُو ره دَ جای میرُم،
چراکه پگِ راه های مه دَ زیرِ نظر تُو اَسته.
۱۶۹اَی خُداوند، بیل که ناله-و-فریاد مه دَ حُضُور تُو بِرَسه؛
دَ مُطابِقِ کلام خُو دَزمه فامِیدگی بِدی.
۱۷۰بیل که عُذر-و-زاری مه دَ درگاهِ تُو بِرَسه؛
دَ مُطابِقِ وعدِه خُو مَره خلاصی بِدی.
۱۷۱از لَبای مه حمد-و-ثنا جاری مُوشه،
چراکه تُو قانُونای خُو ره دَزمه یاد مِیدی.
۱۷۲زِبون مه دَ وَصفِ کلام تُو سرُود میخانه،
چراکه تمامِ احکام تُو عادِلانه یَه.
۱۷۳بیل که دِست تُو بَلدِه کومَک مه آماده بَشه،
چراکه ما دستُورای تُو ره اِنتِخاب کدیم.
۱۷۴اَی خُداوند، ما دَ شَوقِ نِجات تُو اَستُم
و شریعت تُو باعِثِ خوشی مه اَسته.
۱۷۵بیل که جان مه زِنده بُمنه تا تُو ره حمد-و-ثنا بُگیُم
و بیل که دستُورای تُو یار-و-مَدَدگار مه بَشه.
۱۷۶ما رقمِ یگ گوسپونِ گُمشُده، راه گُمَک شُدیم؛
دَ طلبِ خِدمتگار خُو بُر شُو،
چراکه ما احکام تُو ره پُرمُشت نَکدیم.