۱اَی خُداوند، از غَوُجی ها دَ پیش تُو ناله-و-فریاد مُونُم.
۲یا مَولا، آواز مَره بِشنَو
و بیل که گوشای تُو دَ آوازِ ناله-و-زاری مه تَوَجُه کُنه.
۳اَی خُداوند، اگه تُو گُناه ھا ره دَ نظر خُو بِگِیری،
کِی مِیتَنه دَ حُضُور تُو ایسته شُنه، یا مَولا؟
۴لیکِن تُو بخشِندِه گُناه ها اَستی،
تا ترس-و-اِحتِرامِ ازتُو برقرار بَشه.
۵ما چِیم دَ راهِ خُداوند اَستُم، جان مه اِنتِظار مِیکشه
و ما دَ کلامِ ازُو اُمِید دَرُم.
۶جان مه اِنتِظارِ مَولا ره مِیکشه،
کَلوتَر از پَیره‌دارای که مُنتَظِرِ روز واز شُدو یَه؛
اَرے، کَلوتَر از پَیره‌دارای که مُنتَظِرِ روز واز شُدو اَسته.
۷اَی اِسرائیل، دَ خُداوند اُمِید کُو،
چُون رَحمت دَ پیشِ خُداوند اَسته
و اُو قُدرتِ پِرَیمو دَره که بازخرِید کُنه؛
۸اُو خود شی اِسرائیل ره
از تمامِ گُناه های شی بازخرِید مُونه.