۱چرا مِلَّت ھا دَ شورِش اَمَده
و قَوم ها عَبَث نَقشه مِیکشه؟
۲پادشایونِ زمی باله شُده و حُکمرانا یگدِست شُده دَ ضِدِ خُداوند و دَ ضِدِ مَسَح شُدِه ازُو مشوَره کده مُوگیه:
۳”بیِید که زَنجِیرای ازوا ره مُنٹی کنی
و بَندِ ازوا ره پورته کنی!“
۴ولے امُو که دَ آسمونا شِشته، میخَنده،
خُداوند دَ بَلِه ازوا رِیشخَندی مُونه.
۵اوخته اُو قد قار خُو قد ازوا توره مُوگیه
و قد غَضَب خُو اُونا ره دَ وَحشَت مِیندَزه و مُوگیه:
۶”ما پادشاهِ خُو ره دَ صَهیون،
دَ کوهِ مُقَدَّس خُو مُقرَر کدیم.“
۷ پادشاه مُوگیه:
”ما حُکمِ خُداوند ره اِعلان مُونُم.
اُو دَز مه گُفت: ’تُو باچِه مه اَستی،
ما اِمروز آتِه تُو شُدُم.
۸از مه درخاست کُو و ما مِلَّت ھا ره بحَیثِ میراث دَز تُو مِیدُم
و تمامِ زمی ره مُلکیَت تُو جور مُونُم.
۹تُو اُونا ره قد سوٹِه آینی مَیده مُونی
و رقمِ کوزِه کوزه‌گَر اَلّی تِکه-و-پرچه مُونی.‘“
۱۰پس، اَی پادشایو، دانا بَشِید،
و اَی رھبرای زمی، باخبر بَشِید!
۱۱خُداوند ره قد ترس عِبادت کُنِید
و ازی ترس-و-لرز خوشحال بَشِید.
۱۲اُو ره قد نیَّتِ پاک اِحتِرام کُنِید، نَشُنه که قارِ ازُو باله بییه،
و شُمو دَ راه نابُود شُنِید،
چراکه قارِ ازُو دِستی باله مییه.
نیک دَ بَختِ پگِ کسای که دَزُو پَناه مُوبره.