زبُور

بَخشِ ۲

پادشاهِ اِنتِخاب شُدِه خُدا

۱چرا مِلَّت ھا دَ شورِش اَمَده

و قَوم ها عَبَث نَقشه مِیکشه؟

۲پادشایونِ زمی باله شُده و حُکمرانا یگدِست شُده دَ ضِدِ خُداوند و دَ ضِدِ مَسَح شُدِه ازُو مشوَره کده مُوگیه:

۳”بیِید که زَنجِیرای ازوا ره مُنٹی کنی

و بَندِ ازوا ره پورته کنی!“

۴ولے امُو که دَ آسمونا شِشته، میخَنده،

خُداوند دَ بَلِه ازوا رِیشخَندی مُونه.

۵اوخته اُو قد قار خُو قد ازوا توره مُوگیه

و قد غَضَب خُو اُونا ره دَ وَحشَت مِیندَزه و مُوگیه:

۶”ما پادشاهِ خُو ره دَ صَهیون،

دَ کوهِ مُقَدَّس خُو مُقرَر کدیم.“

۷ پادشاه مُوگیه:

”ما حُکمِ خُداوند ره اِعلان مُونُم.

اُو دَز مه گُفت: ’تُو باچِه مه اَستی،

ما اِمروز آتِه تُو شُدُم.

۸از مه درخاست کُو و ما مِلَّت ھا ره بحَیثِ میراث دَز تُو مِیدُم

و تمامِ زمی ره مُلکیَت تُو جور مُونُم.

۹تُو اُونا ره قد سوٹِه آینی مَیده مُونی

و رقمِ کوزِه کوزه‌گَر اَلّی تِکه-و-پرچه مُونی.‘“

۱۰پس، اَی پادشایو، دانا بَشِید،

و اَی رھبرای زمی، باخبر بَشِید!

۱۱خُداوند ره قد ترس عِبادت کُنِید

و ازی ترس-و-لرز خوشحال بَشِید.

۱۲اُو ره قد نیَّتِ پاک اِحتِرام کُنِید، نَشُنه که قارِ ازُو باله بییه،

و شُمو دَ راه نابُود شُنِید،

چراکه قارِ ازُو دِستی باله مییه.

نیک دَ بَختِ پگِ کسای که دَزُو پَناه مُوبره.