۱اَی خُداوند، دَ پیشِ ازتُو ما ناله-و-فریاد مُونُم؛
اَی قاده-و-پناهگاهِ مه، دَ برابرِ ناله-و-فریاد مه چُپ نَبَش،
چُون اگه دَ برابرِ ناله-و-فریاد مه چُپ بَشی،
ما ام رقمِ کسای مُوشُم که دَ گور موره.
۲وختِیکه دَ پیش تُو بَلدِه کومَک فریاد مُونُم
و دِستای خُو ره سُون مُقَدَّستَرِین جای تُو باله مُوکنُم،
آوازِ عُذر-و-زاری مَره بِشنَو.
۳مَره قد آدمای شرِیر و بَدکار محکُوم نَکُو،
قد کسای که دَ ظاهِر قد همسایه‌گون خُو از صُلح-و-صفا توره مُوگیه،
لیکِن دَ دِل شی بَدی اَسته.
۴اُونا ره دَ مُطابِقِ اعمالِ ازوا
و دَ مُطابِقِ اعمالِ شَیطانی شی جَزا بِدی؛
اُونا ره دَ مُطابِقِ کارای دِستِ ازوا جَزا بِدی
و چِیزی ره که حقدار شی اَسته دَ بَلِه ازوا بَیرُو.
۵ازی که اُونا دَ کارای خُداوند
و دَ عملِ دِستِ ازُو تَوَجُه نَمُونه،
خُداوند اُونا ره تباه مُونه
و دِیگه اُونا ره آباد نَمُوکُنه.
۶حمد-و-ثنا دَ خُداوند،
چراکه اُو آوازِ عُذر-و-زاری مَره شِنِیده.
۷خُداوند قُوَت و سِپر مه اَسته؛
دِل مه دَزُو تَوَکُل دَره و اُو دَز مه کومَک کده؛
امزی خاطر، دِل مه کَلو خوشحال اَسته
و ما قد سرُود خُو اُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگیُم.
۸خُداوند قُوَتِ قَوم خُو اَسته
و قلعِه نِجات بَلدِه پادشاهِ مَسَح شُدِه خُو.
۹ اَی خُداوند، قَوم خُو ره نِجات بِدی و دَ میراث خُو بَرکت عطا کُو؛
چوپونِ ازوا بَش و تا اَبَد اُونا ره دَ بغل خُو بِگِیر.