۱ اَی حُکمرانا آیا واقعاً عادِلانه حُکم مُونِید؟
اَی بَنی آدم، آیا مُنصِفانه قضاوَت مُونِید؟
۲نَه! بَلکِه شُمو دَ دِل خُو نَقشه های بَد مِیکشِید
و دِستای شُمو دَ رُوی زمی قد ظُلم سر-و-کار دَره.
۳آدمای شرِیر از رَحمِ آبِه خُو از راه بُر اَسته
و از کَورِه آبِه خُو گُمراه و دروغگوی.
۴اُونا زهر دَره رقمِ زهرِ مار،
رقمِ زهرِ کَبچه ماری که گوش ھای خُو ره بَند کده بَشه،
۵که آوازِ مارگِیرا ره نَشنَوه،
هرچِیقَس ام که اُونا ماهِرانه اُوده بِخانه!
۶اَی خُدا، دَندونای ازوا ره دَ دان شی مَیده کُو؛
خُداوندا، استُغونای اَلاشِه امزُو شیرای دَرِنده ره جَو جَو کُو.
۷بیل که اُونا رقمِ آوی که لَوُو مُوشه، نیست-و-نابُود شُنه
و رقمِ علف پایمال و پژمُرده شُنه.
۸بیل که اُونا رقمِ گاوَگ دَ مَنِه مَڈ رفته گُم شُنه
و مِثلِ نِلغِه سُرچی شُدِه خاتُو، رُوی آفتَو ره نَنگره.
۹پیش ازی که دیگ های ازوا آتِشِ خار-و-خاشه ره احساس کُنه،
تَر و خُشکِ امزُو شرِیرو دَ دَمِ باد بُرده شُنه.
۱۰آدمِ عادِل وختی مِینگره که اِنتِقام گِرِفته شُد، خوشی مُونه؛
اُو پایای خُو ره دَ خُونِ آدمای شرِیر مُوشویه.
۱۱اوخته مردُم مُوگیه: ”یقِیناً که آدمای عادِل اَجر مِیگِیره؛
یقِیناً یگ خُدا اَسته که دَ بَلِه دُنیا قضاوَت مُونه.“