۱اَی خُدای مه، مَره از دِستِ دُشمنای مه خلاصی بِدی
و از شَرِ کسای که دَ ضِد مه باله مُوشه، حِفاظَت کُو.
۲مَره از دِستِ بَدکارا خلاصی بِدی
و از چنگِ مردُمای خُونریز نِجات بِدی.
۳توخ کُو که چِطور اُونا دَ کمِینِ جان مه شِشته!
آدمای زورتُو دَ ضِد مه تَوطیه کده؛
دَ حالِیکه نَه کُدَم خطا از مه سر زَده و نَه کُدَم گُناه، اَی خُداوند.
۴بِدُونِ که ما کُدَم شرارَت کده بَشُم، اُونا خیز کده خود ره آماده مُونه.
باله شُو و دَ دِیدون مه بیه و بِنگر.
۵تُو، اَی خُداوند، خُدای لشکرها، خُدای اِسرائیل،
باله شُو و پگِ مِلَّت ها ره جَزا بِدی؛
دَ بَلِه خیانَتکارای شرِیر رَحم نَکُو. سِلاه.
۶اُونا هر شام دُوباره مییه
و رقمِ سَگا اَلّی غَو غَو مُونه
و دَ گِردِ شار قَدم مِیزَنه.
۷اونه، اُونا قد دان خُو غُر مِیزَنه
و تورِه لَبای ازوا شمشیر اَلّی اَسته،
چُون اُونا مُوگیه: ”کِی مِیشنَوه؟“
۸لیکِن تُو، اَی خُداوند، دَ بَلِه ازوا میخَندی،
تُو پگِ مِلَّت ها ره رِیشخَند مُونی.
۹اَی قُوَت مه، ما چِیم دَ راهِ ازتُو مِیشِینُم،
چُون تُو، اَی خُدا، قلعِه بِلند مه اَستی.
۱۰خُدای که رَحمت شی دَ بَلِه مه اَسته، پیش رُوی مه موره؛
خُدا مَره میله که پیروزی خُو ره دَ بَلِه دُشمنای خُو بِنگرُم.
۱۱اَی خُداوند که سِپر مو اَستی، اُونا ره نَکُش،
نَشُنه که قَوم مه تُو ره پُرمُشت کُنه.
اُونا ره قد قُدرت خُو آواره-و-دَربَدر کُو
و تاه پورته کُو.
۱۲ بخاطرِ گُناهِ دان خُو و بخاطرِ توره های لَبای خُو،
بیل که اُونا دَ دامِ کِبر-و-غرُور خُو گِرِفتار شُنه.
بخاطرِ نالَت و دروغ های که مُوگیه،
۱۳اُونا ره دَ غَیتِ قار-و-غَضَب خُو نابُود کُو.
اُونا ره نابُود کُو تا دِیگه وجُود نَدَشته بَشه.
اوخته تا آخِرای زمی مردُم مِیدَنه
که خُدا دَ اِسرائیل حُکمرانی مُونه. سِلاه.
۱۴اُونا هر شام دُوباره مییه
و رقمِ سَگا اَلّی غَو غَو مُونه
و دَ گِردِ شار قَدم مِیزَنه.
۱۵اُونا بَلدِه خوراک سرگردو مِیگرده
و اگه سیر نَشُنه اُلُجی مُونه.
۱۶لیکِن ما دَ وَصفِ قُدرت تُو سرُود میخانُم؛
ما دَ غَیتِ صُبح دَ بارِه رَحمت تُو دَ آوازِ بِلند سرُود میخانُم؛
چراکه تُو قلعِه بِلند مه اَستی
و پناهگاه دَ روزِ سختی-و-مُشکِلات مه.
۱۷اَی قُوَت مه، ما بَلدِه تُو سرُودِ سِتایش میخانُم؛
خُدایا، تُو قلعِه بِلند مه اَستی
و خُدای که دَزمه رَحم مُونی.