۱اَی خُدا، تُو مو ره دُور پورته کده تِیت-پَرَک کدے،
اوخته تُو قار بُودی؛ لیکِن آلی پس سُون ازمو بیه.
۲زمی ره دَ لَرزه اَوُرده، چَک کدی؛
چَگای شی ره جور کُو،
چراکه زمی تکان خورده رَیی یَه.
۳قَوم خُو ره گِرِفتارِ اَوقاتِ تلخ کدی؛
دَز مو شرابِ سرگردانی وُچِیدَلجی کدی.
۴تُو بَلدِه کسای که از تُو ترس دَره، یگ بَیرَق باله کدی
تا از تِیرِ کَمو سُونِ ازُو دُوتا کُنه. سِلاه.
۵دَ وسِیلِه دِستِ راست خُو مو ره خلاصی بِدی و دُعای مَره قبُول کُو
تا کسای ره که تُو دوست دَری نِجات پَیدا کُنه.
۶خُدا از جای مُقَدَّس خُو گپ زَده گُفت:
”قد خوشی شِکیم ره تقسِیم مُونُم
و دَرِّه سُکوت ره اندازه مِیگِیرُم؛
۷جِلعاد از مه یَه و مَنَسّی دَزمه تعلُق دَره؛
اِفرایم کولِه آینی مه اَسته
و یهُودا تَیاقِ پادشاهی مه.
۸موآب تَی‌دِستی مه یَه؛
دَ اِدوم کَوشرِه خُو ره پورته مُونُم
و دَ بَلِه فَلَسطِین پیروزمَندانه چِیغ مِیزَنُم.“
۹کِی اَسته که مَره دَ شارِ دیوال-دار داخِل کُنه؟
کِی اَسته که مَره سُون اِدوم راهنُمایی کُنه؟
۱۰آیا تُو نِیَستی اَی خُدا، که مو ره دُور پورته کدے
و دِیگه قد لشکرهای مو بُر شُده نَموری؟
۱۱مو ره دَ مُقابِلِ دُشمو کومَک کُو،
چراکه کومَکِ اِنسان بےفایده اَسته.
۱۲قد خُدا مو پیروز مُوشی،
چُون اُو اَسته که دُشمنای مو ره پایمال مُونه.