۱اَی خُدا، حمد-و-ثنا دَ صَهیون چِیم دَ راهِ ازتُو یَه
و نذر ها دَزتُو اَدا مُوشه.
۲اَی خُدای که دُعا ره مِیشنَوی،
تمامِ بَشر دَ پیشِ ازتُو مییه.
۳وختِیکه گُناه های مو، مو ره زیر مِیگِیره،
تُو بَلدِه خطا های مو کِفاره مُهَیا مُونی.
۴نیک دَ بَختِ کسی که تُو اُو ره اِنتِخاب مُونی و نزدِیک میری
تا دَ حَولی های تُو جای-د-جای شُنه.
مو از خُوبی های خانه تُو سیر مُوشی،
از خُوبی های جای مُقَدَّس تُو.
۵تُو دَ مُطابِقِ عدالت خُو قد کارای حَیرَت-آوَر جوابِ دُعا های مو ره مِیدی،
اَی خُدای نِجات مو
که اُمِیدِ تمامِ گوشه های زمی و دُورتَرِین دریا ها اَستی.
۶تُو کمر خُو ره قد قُدرت بسته کده
کوه ھا ره دَ وسِیلِه قُوَت خُو جای-دَ-جای کدی.
۷تُو طُغیانِ دریا ها و غُرِشِ جلپه های شی ره آرام مُونی،
امچُنان شورِشِ قَوم ها ره.
۸کسای که دَ گوشه های زمی زِندگی مُونه از مُعجزه های تُو حَیرو مَنده،
تُو باشِنده های شَرق و غَرب ره خوشحال مُونی.
۹تُو دَ بَلِه زمی نظر مُوکُنی
و اُو ره سیرآو کده کَلو حاصِلخیز جور مُونی.
دریای خُدا پُر از آو اَسته؛
تُو غَلّه ره بَلدِه اِنسان مُهَیا مُونی،
چُون امی رقم زمی ره آماده کدے.
۱۰تُو کِشتزار های شی ره آوداری مُونی
و بُغُنڈی های شی ره اَوار مُوکُنی؛
دَ وسِیلِه بارِش ھا اُو ره نَرم مُونی
و حاصِلات شی ره بَرکت مِیدی.
۱۱تُو قد نِعمت های خُو سال ره تاج مُوپوشَنی؛
و راه های تُو از بَرکت لَبریز اَسته.
۱۲علفچر های بیابو ام از بَرکت لَبریز اَسته
و دامون-و-کمرِ تِپه ها پُر از خوشی اَسته.
۱۳تاله ها قد رمه ها پوشَنده شُده
و دَره ها ره غَلّه-و-دانه گِرِفته؛
اُونا از خوشی چِیغ مِیزَنه و سرُود میخانه.