۱اَی خُدا، وختِیکه عُذر-و-زاری مُونُم، آواز مَره بِشنَو
و زِندگی مَره از ترس-و-خَوفِ دُشمو حِفظ کُو.
۲مَره از تَوطیه های آدمای شرِیر
و از شور-و-غَوغای بدکارا تاشه کُو،
۳ از کسای که زِبون خُو ره رقمِ شمشیر تیز مُونه
و قد تِیرِ تورای تَلخ خُو نِشان مِیگِیره
۴تا از جایای کمِین خُو آدمِ بےگُناه ره بِزَنه؛
اُونا بےبلغه و بِدُونِ ترس تِیر ره سُونِ ازُو ایله مُونه.
۵اُونا دَ مقصدِ شرِیرانِه خُو محکم اَسته؛
اُونا دَ بارِه تاشه کدونِ دام های خُو گپ مِیزَنه
و مُوگیه: ”کِی اَسته که امیا ره بِنگره؟“
۶اُونا بَلدِه بےاِنصافی نَقشه مِیکشه و مُوگیه:
”نَقشِه محکم کشِیدی!“
واقِعاً که فِکر و دِلِ اِنسان غَوُج اَسته، کِی مِیتَنه پَی بُبره؟
۷لیکِن خُدا تِیر خُو ره سُونِ ازوا ایله مُونه
و بےبلغه اُونا زخمی مُوشه.
۸زِبونِ ازوا دَ ضِدِ خودونِ ازوا تاو مُوخوره و اُونا ره نابُود مُونه؛
هر کس که اُونا ره بِنگره سر خُو ره دَ حالِ ازوا شور مِیدیه.
۹اوخته هر اِنسان ترس مُوخوره
و کارِ خُدا ره اِعلان مُونه
و دَ بارِه عملی که اُو انجام دَده چورت مِیزَنه.
۱۰بیل که آدمِ عادِل دَ حُضُورِ خُداوند خوشی کُنه
و دَزُو پناه بُبره
و پگِ آدمای دِل-راست اِفتخار کُنه.