۱مو تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگی، اَی خُدا، مو تُو ره شُکر-و-سِپاس مُوگی،
چُون حُضُور تُو نزدِیک اَسته
و مردُم از کارای عجِیب تُو نقل مُونه.
۲ تُو مُوگی: ”زمانی ره که ما مُقرَر مُونُم،
دَمزُو زمان ما مُنصِفانه قضاوَت مُونُم.
۳وختِیکه زمی و پگِ باشِنده های شی دَ لَرزه بییه،
ما پایه های شی ره مُستَحکم-و-برقرار نِگاه مُونُم.“ سِلاه
۴ما دَ آدمای مغرُور مُوگیُم: ”فَخرفروشی نَکُنِید،“
و دَ شرِیرو مُوگیُم: ”شاخ خُو ره باله باله نَکُنِید!
۵شاخای خُو ره دَ بِلندی باله نَکُنِید
و گَردون خُو ره قِیل گِرِفته توره نَگِید،
۶چراکه سربِلندی نَه از شَرق مییه،
نَه از غَرب و نَه از جنُوب،
۷بَلکِه خُدا قضاوَت کُنِنده اَسته:
اُو یگ نفر ره سرنِگون مُونه و دِیگه نفر ره سربِلند.
۸چُون دَ دِستِ خُداوند پیلِه غَضَب اَسته،
پُر از شرابِ قف کده و خُوب گٹ شُده؛
اُو امزُو شراب شیو مُونه و مردُمای شرِیرِ زمی
پگ شی ره تا آخِرِین قطره وُچی مُونه.“
۹لیکِن ما تا اَبَد کارای خُداوند ره اِعلان مُونُم
و دَ سِتایشِ خُدای یعقُوب سرُود میخانُم،
۱۰چُون اُو پگِ شاخای شرِیرو ره قطع مُونه،
لیکِن شاخای آدمای عادِل بِلند مُوشه.