۱اَی خُداوند، تُو خُدای اِنتِقام-گِیرِنده اَستی؛
اَی خُدای اِنتِقام-گِیرِنده، رَحم-و-روشَنی کُو.
۲اَی قضاوَت کُنِندِه زمی، باله شُو
و آدمای کِبری-و-مغرُور ره دَ سَزای شی بِرسَن.
۳تا چی وخت، اَی خُداوند، شرِیرو خوشحالی مُونه،
تا چی وخت خوشی شرِیرو اِدامه دَره؟
۴اُونا توره های پُر از کِبر گُفته موره؛
پگِ بَدکارا لاف مِیزَنه.
۵اَی خُداوند، اُونا قَوم تُو ره تِکه-و-پرچه مُونه
و دَ بَلِه میراث تُو ظُلم مُوکُنه.
۶اُونا خاتُونوی بیوه و بیگَنه‌گو ره مُوکُشه
و یَتِیما ره دَ قتل مِیرسَنه
۷و مُوگیه: ”خُداوند نَمِینگره؛
خُدای یعقُوب پَی نَمُوبره.“
۸اَی آدمای بےشعُورِ قَوم، تَوَجُه کُنِید!
اَی آدمای لَوڈه، شُمو چی غَیت عقل مِیگِیرِید؟
۹آیا اُو که گوش ره دَ جای شی شَند، نَمِیشنَوه؟
و اُو که چِیم ره جور کد، نَمِینگره؟
۱۰آیا اُو که مِلَّت ها ره اِصلاح مُونه،
اُو که عِلم ره دَ اِنسان تعلِیم مِیدیه،
سرزنِش نَمُونه؟
۱۱خُداوند از فِکرای اِنسان باخبر اَسته؛
اُو مِیدَنه که فِکرای ازوا پُوچ-و-بےفایده اَسته.
۱۲اَی خُداوند، نیک دَ بَختِ کسی که تُو اُو ره اِصلاح مُونی،
و از شریعت خُو بَلدِه ازُو تعلِیم مِیدی.
۱۳اُو ره از روزای مُشکِلات-و-سختی خلاص کده آرامِش مِیدی،
تا وختِیکه بَلدِه شرِیرو یگ چُقُوری کنده شُنه،
۱۴چراکه خُداوند قَوم خُو ره تنها نَمیله
و میراث خُو ره ایله نَمِیدیه.
۱۵قضاوَت بسم بطَورِ عادِلانه اِجرا مُوشه
و تمامِ آدمای دِل راست از شریعت پَیرَوی مُونه.
۱۶کِی بَلدِه ازمه دَ ضِدِ مردُمای شرِیر باله مُوشه؟
کِی بَلدِه ازمه دَ مُقابِلِ بَدکارا ایسته مُوشه؟
۱۷اگه خُداوند مَدَدگار مه نَمُوبُود،
جان مه دَ زُودی دَ عالمِ خاموشی جای-دَ-جای مُوشُد.
۱۸وختِیکه گُفتُم: ”پای مه مِیلَخشه،“
رَحمت تُو، اَی خُداوند، مَره محکم گِرِفت.
۱۹وختِیکه غَم-و-غُصِّه دِل مه کَلو مُوشه،
دِلداری تُو جان مَره پُر از خوشی مُونه.
۲۰آیا حُکمرانای شرِیر مِیتَنه قد تُو همدِست شُنه،
کسای که قد قانُون خُو فِساد دَ وجُود میره؟
۲۱اُونا دَ ضِدِ آدمِ عادِل دِست خُو ره یگ مُوکُنه
و بَلدِه ریختَندونِ خُونِ بےگُناه فِتوا مِیدیه.
۲۲لیکِن خُداوند قلعِه بِلند مه شُده
و خُدای مه قادِه پناهگاهِ مه.
۲۳اُو گُناه های ازوا ره دَ بَلِه خودونِ ازوا میره
و اُونا ره دَ وسِیلِه شرارَتِ خودون شی نابُود مُونه؛
اَرے، خُداوند-خُدای مو اُونا ره نیست-و-نابُود مُوکُنه.