۱بیِید که بَلدِه خُداوند سرُود بِخانی
و بَلدِه قادِه نِجات خُو آوازِ خوشی بُر کنی.
۲بیِید که قد شُکرگُزاری دَ حُضُورِ ازُو نزدِیک شُنی
و قد سرُود ھای سِتایشی بَلدِه ازُو آوازِ خوشی بُر کنی،
۳چراکه خُداوند، خُدای بُزُرگ اَسته،
پادشاهِ بُزُرگ دَ بَلِه پگِ خُدایو.
۴غَوُجی های زمی دَ دِستِ ازُو یَه
و قِیلی های کوه ھا دَزُو تعلُق دَره.
۵دریا ها ازُو اَسته، چُون اُو دریا ها ره جور کد
و دِستای شی خُشکی زمی ره شکل دَد.
۶بیِید که پرستِش و سَجده کنی
و دَ حُضُورِ خُداوند، آست کُنِندِه خُو زانُو بِزَنی،
۷چراکه اُو خُدای مو اَسته
و مو قَوم و گَلِه علفچر شی دَ زیرِ دِستِ ازُو.
کشکِه اِمروز دَ آوازِ ازُو گوش بِدِید که اُو مُوگیه:
۸”دِل های خُو ره سخت نَکُنِید،
رقمی که قَومِ اِسرائیل دَ مِرِیبا دَ بیابو.
۹ دَ اُونجی بابه‌کَلونای شُمو مَره آزمایش و اِمتِحان کد،
باوجُودِ که کارای مَره دِیدُد.
۱۰مُدَتِ چِل سال ما ازُو نسل بیزار بُودُم
و قد خُو گُفتُم: ’اُونا یگ قَوم اَسته که دَ دِل های خُو سُون گُمراهی موره
و راه های مَره نَمِینَخشه.‘
۱۱پس دَ غَیتِ قار خُو قَسم خوردُم
که اُونا دَ آرامِش مه داخِل نَمُوشه.“