زبُور

بَخشِ ۹۵

تشوِیق بَلدِه عِبادت و اِطاعَت

۱بیِید که بَلدِه خُداوند سرُود بِخانی

و بَلدِه قادِه نِجات خُو آوازِ خوشی بُر کنی.

۲بیِید که قد شُکرگُزاری دَ حُضُورِ ازُو نزدِیک شُنی

و قد سرُود ھای سِتایشی بَلدِه ازُو آوازِ خوشی بُر کنی،

۳چراکه خُداوند، خُدای بُزُرگ اَسته،

پادشاهِ بُزُرگ دَ بَلِه پگِ خُدایو.

۴غَوُجی های زمی دَ دِستِ ازُو یَه

و قِیلی های کوه ھا دَزُو تعلُق دَره.

۵دریا ها ازُو اَسته، چُون اُو دریا ها ره جور کد

و دِستای شی خُشکی زمی ره شکل دَد.

۶بیِید که پرستِش و سَجده کنی

و دَ حُضُورِ خُداوند، آست کُنِندِه خُو زانُو بِزَنی،

۷چراکه اُو خُدای مو اَسته

و مو قَوم و گَلِه علفچر شی دَ زیرِ دِستِ ازُو.

کشکِه اِمروز دَ آوازِ ازُو گوش بِدِید که اُو مُوگیه:

۸”دِل های خُو ره سخت نَکُنِید،

رقمی که قَومِ اِسرائیل دَ مِرِیبا دَ بیابو.

۹ دَ اُونجی بابه‌کَلونای شُمو مَره آزمایش و اِمتِحان کد،

باوجُودِ که کارای مَره دِیدُد.

۱۰مُدَتِ چِل سال ما ازُو نسل بیزار بُودُم

و قد خُو گُفتُم: ’اُونا یگ قَوم اَسته که دَ دِل های خُو سُون گُمراهی موره

و راه های مَره نَمِینَخشه.‘

۱۱پس دَ غَیتِ قار خُو قَسم خوردُم

که اُونا دَ آرامِش مه داخِل نَمُوشه.“