۱بعد ازُو دِیدُم که اونه، باره دَ بَلِه کوهِ صَهیون ایسته یَه و قد ازُو قتی یگ صد و چِل و چار هزار نفرِ دِیگه ام بُود که نامِ باره و نامِ آتِه شی دَ بَلِه پیشانی ازوا نوِشته بُود. ۲اوخته ما یگ آواز ره از آسمو شِنِیدُم که رقمِ آوازِ آو های کَلو و مِثلِ آوازِ گُرگُردراغِ قَوی بُود. امُو آواز ره که شِنِیدُم رقمِ آوازی بُود که بَربط‌نَوازا آوازِ بَربط خُو ره بُر کُنه. ۳اُونا دَ پیشِ رُوی تَخت و دَ حُضُورِ چار مَوجُودِ زِنده و بُزُرگا سرُودِ نَو میخاند و هیچ کس نَتنِست امُو سرُود ره یاد بِگِیره، بغَیر از امزُو یگ صد و چِل و چار هزار نفر که از زمی بازخرِید شُدُد. ۴امیا کسای اَسته که قد خاتُونو یگجای نَشُده، چُون پاک‌دامو اَسته. اَمیا هر جای که باره بوره، از پُشت شی موره. اَمیا از مینکلِ اِنسان ها بحَیثِ اوّلباری بَلدِه خُدا و باره بازخرِید شُد. ۵دَ دانِ ازوا هیچ دروغ پَیدا نَشُد، چراکه اُونا بےعَیب اَسته.
۶اوخته یگ ملایکِه دِیگه ره دِیدُم که دَ مینکلِ آسمو پَرواز مُوکد و خوشخبری اَبَدی ره قد خُو دَشت تا اُو ره بَلدِه کسای اِعلان کُنه که دَ رُوی زمی زِندگی مُونه، یعنی بَلدِه هر مِلَّت و طایفه و زِبو و قَوم. ۷اُو دَ آوازِ بِلند گُفت: ”از خُدا بِتَرسِید و اُو ره سِتایش کُنِید، چُون ساعت شی رسِیده که اُو قضاوَت کُنه. امُو که آسمو و زمی و دریا و چِشمه های آو ره پَیدا کده، اُو ره پرَستِش کُنِید!“
۸دَ امزُو غَیت یگ ملایکِه دِیگه یعنی ملایکِه دوّمی از پُشتِ ازُو اَمَده گُفت: ”سقُوط کد، بابُلِ بُزُرگ سقُوط کد! امُو شارِ که پگِ مِلَّت ها ره وادار کد تا از شرابِ دیونه کُنِندِه زِناکاری ازُو وُچی کُنه سقُوط کد.“ ۹اوخته ملایکِه سِوّمی، از پُشتِ ازوا اَمَده دَ آوازِ بِلند گُفت: ”هر کسی که جانوَرِ وَحشی یا مُجَسمِه ازُو ره پرَستِش کُنه یا نشانِ ازُو ره دَ بَلِه پیشانه یا دَ بَلِه دِست خُو قبُول کُنه، ۱۰اُو ام از شرابِ غَضَبِ خُدا که خالِص اَسته و دَ پیلِه خَشم-و-قارِ خُدا شیو شُده، وُچی مُونه. اُو قد آتِش و گوگِرد دَ حُضُورِ ملایکه های مُقَدَّس و دَ حُضُورِ باره عذاب مُوشه ۱۱و دُودِ عذابِ ازوا تا اَبَداُلاباد باله موره. کسای که جانوَرِ وَحشی و مُجَسمِه ازُو ره پرَستِش مُونه یا نشانِ نامِ ازُو ره قبُول مُونه، اُونا شاو و روز آرامِش نَدره.“ ۱۲دَ اِینجی صَبر-و-حَوصِلِه مُقَدَّسِین دَ کار اَسته که احکامِ خُدا ره دَ جای میره و ایمان خُو ره دَ عیسیٰ نِگاه مُونه.
۱۳اوخته یگ آواز ره از آسمو شِنِیدُم که گُفت: ”نوِشته کُو: نیک دَ بَختِ امزُو کسای که بعد ازی دَ راهِ مَولا مُومُره.“ و روح مُوگیه: ”اَرے، اُونا از زَحمتای خُو آرام مُوشه، چُون اعمالِ ازوا اُونا ره دُمبال مُونه.“
۱۴دَ امزُو غَیت دِیدُم که اونه، یگ آوُرِ سفید پَیدا شُد و دَ بَلِه ازُو یگ کس رقمِ «باچِه اِنسان» شِشتُد که یگ تاجِ طِلّایی دَ سر خُو و یگ داسِ تیز دَ دِست خُو دَشت. ۱۵اوخته یگ ملایکِه دِیگه از خانِه خُدا بُرو اَمَده دَ آوازِ بِلند دَ امزُو کسی که دَ بَلِه آوُر شِشتُد، گُفت: ”داس خُو ره بُدَوَن و دِرَو کُو، چُون فصلِ دِرَو رسِیده و حاصِلِ زمی پُخته شُده.“ ۱۶پس امُو کسی که دَ بَلِه آوُر شِشتُد، داس خُو ره دَ بَلِه زمی دَوَند و حاصِلِ زمی دِرَو شُد. ۱۷بعد ازُو یگ ملایکِه دِیگه از خانِه خُدا که دَ عالمِ باله اَسته، بُرو اَمَد و اُو ام یگ داسِ تیز دَشت. ۱۸دَ امزُو غَیت یگ ملایکِه دِیگه از قُربانگاه اَمَد که دَ بَلِه آتِش اِختیار دَشت و دَ آواز بِلند دَ صاحِبِ داسِ تیز گُفت: ”داسِ تیز خُو ره بُدَوَن و خوشه های انگُور ره از تاگِ زمی جَم کُو، چراکه انگُورای شی پُخته شُده.“ ۱۹پس امُو ملایکه داس خُو ره دَ بَلِه زمی دَوَند و انگُورای زمی ره جَم کده دَ چرخُشتِ کٹِه غَضَبِ خُدا اَندخت. ۲۰اُونا دَ مَنِه چرخُشتی که بُرو از شار بُود، قد پای لَغه شُد و خُون از چرخُشت جاری شُده تا بِلندی قَیضِه دانِ اَسپ دَ اندازِه شونزده صد دَورِه اِستَدیُم رَیی شُد.