۱بعد ازُو یگ علامَتِ بُزُرگ و عجِیبِ دِیگه ره دَ عالمِ باله دِیدُم: هفت ملایکه بُود که هفت بَلا دَشت که اُونا بَلا های آخِری بُود، چُون قد امزوا غَضَبِ خُدا تَکمِیل شُد. ۲اوخته یگ چِیز ره دِیدُم که رقمِ دریای شِیشه که آتِش خورده بَشه، معلُوم مُوشُد و کسای که دَ بَلِه جانوَرِ وَحشی و مُجَسمِه شی و دَ بَلِه عَدَدِ نامِ ازُو پیروز شُدُد، دَ بَغلِ دریای شِیشه ایسته بُود و بَربط های خُدا دَ دِستای ازوا بُود. ۳و اُونا سرُودِ مُوسیٰ خِدمتگارِ خُدا و سرُودِ باره ره میخاند و مُوگُفت:
”کارای تُو بُزُرگ و عجِیب اَسته،
اَی خُداوند-خُدای قادِرِ مُطلَق!
راه های تُو عادِلانه و حق اَسته،
اَی پادشاهِ مِلَّت ها.
۴اَی خُداوند، کِی اَسته که از تُو نَتَرسه
و دَ نام تُو حمد-و-ثنا نَگُیه؟
چُون تنها تُو مُقَدَّس اَستی
و تمامِ مِلَّت ها مییه
و دَ حُضُور تُو پرَستِش مُونه،
چراکه کارای عادِلانِه تُو بَرمَلا شُده.“
۵بعد ازی دِیدُم که مُقَدَّستَرِین جای جایگاهِ صندُوقِ شهادَت دَ عالمِ باله واز شُد ۶و از مُقَدَّستَرِین جای، هفت ملایکه قد هفت بَلا بُرو اَمَد. ۷اوخته یکی امزُو چار مَوجُودِ زِنده، دَ امزُو هفت ملایکه هفت پیلِه طِلّایی دَد که پُر از غَضَبِ خُدای بُود که تا اَبَداُلاباد زِنده یَه. ۸مُقَدَّستَرِین جای از دُودِ بُزُرگی-و-جلالِ خُدا و از قُدرتِ ازُو پُر شُد و هیچ کس دَ مُقَدَّستَرِین جای دَراَمده نَتنِست تا غَیتِیکه هفت بَلای امزُو هفت ملایکه تکمِیل شُد.