۱دَ دے خبرو نه پس عيسىٰ پورته وکتل اَؤ وئے وئيل، ”پلاره! وخت راغے، خپل زوى له جلال ورکړه دَ دے دَ پاره چه ستا زوئے تا له جلال درکړى. ۲ځکه چه تا هغۀ له په ټولو بنى آدمو اِختيار ورکړے دے چه هغه ټولو له تل عُمرى ژوندُون ورکړى چه ورته تا حواله کړى دى. ۳دا تل عُمرى ژوندون دے چه تا وپيژنى چه تۀ يواځے رښتينے خُدائے يئے اَؤ عيسىٰ مسيح چه تا را استولے دے. ۴ما په هغه کار پُوره کولو ستا جلال په دے دُنيا کښے څرګند کړو، کُوم چه تا ما ته حواله کړے وو. ۵اَؤ اَئے پلاره! اوس تۀ ما ته په خپل حضُور کښے جلال راکړه، هغه جلال کُوم چه ما تا سره دَ دُنيا دَ پيدايښت نه اول لرلو.
۶ما ستا نُوم په هغه خلقو باندے څرګند کړے دے کُوم چه تا ما ته له دُنيا نه راکړى دى. هغوئ ستا وُو اَؤ تا ما له راکړى وُو اَؤ هغوئ ستا کلام قبُول کړے دے. ۷اَؤ اوس هغوئ پوهه شوى دى چه دا هر څۀ چه تا راکړى دى دا ستا دَ لورى دى. ۸ځکه چه ما هغوئ ته کلام ورکړے دے کُوم چه تا ما له راکړے دے، اَؤ دوئ هغه قبُول کړے دے، اَؤ هغوئ ته دا معلُومه شوه چه دا رښتيا دى چه زَۀ له تا نه راوتلے يم، اَؤ هغوئ په دے ايمان راوړے دے چه زَۀ تا را استولے يم.
۹زَۀ دَ هغوئ دَ پاره دُعا کوم، زۀ دَ دُنيا دَ پاره دُعا نۀ کوم خو دَ هغوئ دَ پاره چه تا راته په حواله کړى دى ځکه چه هغوئ ستا دى. ۱۰څۀ چه زما دى هغه ستا دى، اَؤ څۀ چه ستا دى هغه زما دى، اَؤ په هغوئ کښے زما جلال څرګند شوے دے. ۱۱زَۀ نور په دُنيا کښے نۀ يم خو دوئ به لا په دُنيا کښے وى اَؤ زَۀ ستا په طرف درروان يم. اَئے قدوسه پلاره! تۀ دَ خپل لوظ دَ خاطره دَ دوئ حفاظت وکړه چه تا ما ته راکړى دى، چه دوئ هم يو شى لکه چه مُونږ يو يُو. ۱۲چه زَۀ دَ دوئ سره وم نو ستا په نوم مے دَ هغوئ حفاظت کړے دے چه تا ما ته راکړى وُو اَؤ په هغوئ کښے يو هم دوزخ ته تلے نۀ دے بے له يو نه چه دوزخى دے ځکه چه دَ مُقدس کتاب ليک پُوره شى. ۱۳اَؤ اوس زَۀ تا ته درروان يم خو تر څو چه زَۀ په دے دُنيا کښے يم زَۀ دا وايم چه په دوئ کښے زما خوشحالى پُوره وى.
۱۴ما ستا پيغام هغوئ ته ورکړے دے اَؤ دَ دُنيا هغوئ بدى شى ځکه چه دوئ دَ دُنيا نۀ دى لکه چه زَۀ دَ دُنيا نۀ يم. ۱۵زَۀ ستا نه دا دُعا نۀ کوم چه دوئ دَ دے دُنيا نه وباسے خو دَ شرير نه حفاظت ورکړے. ۱۶دوئ دَ دُنيا نۀ دى لکه چه زَۀ دَ دُنيا نۀ يم. ۱۷دوئ دَ حقيقت په وسيله مُقدس کړه، ستا کلام حقيقت دے. ۱۸لکه چه تا زَۀ دُنيا ته را استولے يم دغسے ما دوئ دُنيا ته استولى دى. ۱۹اَؤ اوس زَۀ دَ دوئ دَ خاطره خپل ځان مُقدس کوم چه دوئ هم دحقيقت په وسيله مُقدس شى.
۲۰خو زَۀ يواځے دَ دوئ دَ پاره دُعا نۀ کوم بلکه دَ هغه چا دَ پاره هم څوک چه دَ دوئ دَ کلام په وسيله په ما ايمان راؤړى. ۲۱تۀ دوئ ټول يو کړه. لکه چه تۀ پلاره په ما کښے يئے اَؤ زَۀ په تا کښے يم دغه شان دِ دوئ هم په مُونږ کښے يو وى چه دُنيا دا ايمان ولرى چه زَۀ تا را استولے يم. ۲۲کوُم جلال چه تا ما له راکړے دے هغه ما دوئ ته ورکړے دے چه دوئ يو وى لکه چه مُونږ يو يُو، ۲۳زَۀ په هغوئ کښے اَؤ تۀ په ما کښے، چه دوى په کامل طور يو وى. بيا به دُنيا په دے پوهه شى چه زَۀ تا را استولے يم، چه تا دَ دوئ سره هم داسے مينه وکړله چه ما سره دِ کوله.
۲۴اَئے پلاره! دا خلق چه تا ما له راکړى دى زَۀ غواړم چه دوئ دِ زما سره وى چرته چه زَۀ يم، چه دوى زما جلال ووينى کوم چه تا ما له راکړے دے ځکه چه تا دَ ازل نه ما سره مينه کړے ده. ۲۵اَئے صادِقه پلاره! دُنيا ته ونۀ پيژندلے خو زَۀ تا پيژنم اَؤ دوئ هم دا پيژنى چه تا زَۀ را استولے يم. ۲۶ما ستا نُوم دوئ ته څرګند کړو اَؤ دا به نور هم څرګندوم دَ دے دَ پاره چه کُومه مينه چه تا ما سره کوله، دوئ ئے هم دَ يو بل سره وکړى، اَؤ زَۀ دِ هم په دوئ کښے يم.“