۱ او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن.
او منی باتنئے هر چیزّ! آییئے پاکێن ناما بنازێن.
۲ هُداوندا بنازێن، او منی اَرواه!
آییئے هچّ نێکیا مشمۆش،
۳ هما که تئیی سجّهێن گناهانَ بَکشیت و
تئیی درستیگێن نادراهیان دراهَ کنت.
۴ ترا چه مُردگانی جهانا رَکّێنیت و
مِهر و رهمتئے تاجے تئیی سرا دنت.
۵ ترا چه شَرّێن چیزّان سێراپَ کنت
که تئیی ورنایی وَکابێئے پئیما نۆک و تازگ ببیت.
۶ هُداوند اَدل و انساپَ کنت و
په سجّهێن سِتَم دیستگێنان دادرَسی.
۷ آییا وتی راه په موسّایا زاهر کرتنت و
وتی کار په اِسراییلئے کئوما.
۸ هُداوند رهم کنۆک و مِهربان اِنت،
هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهرا سَررێچ اِنت.
۹ مارا تان اَبد مئیاریگَ نکنت و
نه مُدام په ما گزَبَ گوارێنیت.
۱۰ مارا مئے گناهانی هسابا نچاریت،
نه که مارا مئے بدیانی پَدمُزّا دنت.
۱۱ چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت،
آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
۱۲ همینکس که مَشرک چه مَگربا دور اِنت،
مئے گناهی چه ما همینکس دور کرتگ‌اَنت.
۱۳ هما دابا که پتے په وتی چُکّان مهربان اِنت،
همے پئیما هُداوند په هما مردمان مهربان اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت.
۱۴ چێا که مئے سَرِشتا سرپد اِنت،
آ زانت که ما هاک اێن.
۱۵ هئو، انسان چۆ کاها اِنت،
چۆ ڈگارئے گُلێا سْرَپیت.
۱۶ وهدے گواتے آییئے سرا کَشّیت، گارَ بیت و
آییئے جاگه پدا آییا پجّاهَ نئیاریت.
۱۷ بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد
هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و
آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
۱۸ همایانی همراه که آییئے رهبندانی رَندگیریا کننت و
آییئے هُکمانی منّگا نشمۆشنت.
۱۹ هُداوندا وتی بادشاهیئے تهت آسمانان برجاه داشتگ و
آییئے بادشاهی سجّهێن هستیئے سرا هاکمیَ کنت.
۲۰ او هُداوندئے پرێشتگان!
شما، او زۆراوران که آییئے هبران برجاهَ دارێت و آییئے پرمانبرداریا کنێت!
هُداوندا بنازێنێت.
۲۱ او هُداوندئے سجّهێن لشکران!
شما، او آییئے هزمتکاران که آییئے واهگئے پرمانبرداریا کنێت!
هُداوندا بنازێنێت.
۲۲ او هُداوندئے سجّهێن جۆڑ کرتگێنان،
هر جاگه که آییئے بادشاهی برجاه اِنت!
هُداوندا بنازێنێت.
او منی اَرواه!
هُداوندا بنازێن.