۱ منی دل جَم اِنت، او هُدا!
چه دلئے جُهلانکیا سئوتَ جنان و ترا نازێنان.
۲ او سرۆز و چنگان! آگه بێت.
من بامگواهارا هم چه وابا پادَ کنان.
۳ کئومانی نیاما تئیی شُگرا گِران، او هُداوند!
درکئومانی نیاما ترا نازێنان،
۴ که تئیی مِهر باز اِنت،
چه آسمانان بُرزتِر،
تئیی وپاداری تان جمبران اِنت.
۵ او هُدا! آسمانانی سربرا تئیی مزَن‌شانی نازێنَگ بات و
سجّهێن زمینا تئیی شان و شئوکت سر بات.
۶ گۆن وتی راستێن دستا برَکّێن و منا پسئو بدئے
تانکه هما مردم برَکّنت که ترا دۆست اَنت.
۷ هُدایا چه وتی پاکیا هبر کرتگ:
”سۆبێنَ بان و شِکێما بهرَ کنان و
سوکّۆتئے دَرَگا په وت کَدّ و کساسَ کنان.
۸ گَلیاد منیگ اِنت و مَنَسّی منیگ،
اِپراییم منی جنگی کُلاه اِنت،
یَهودا، بادشاهیئے اَسا و
۹ موآب دَسشۆدی تْرَشت،
اِدومئے سرا وتی سواسا چگلَ دئیان و
پیلیستیَهئے سرا وتی پێرۆزیئے گوانکا جنان.“
۱۰ کئے منا پسیل‌بندێن شهرا کاریت؟
کئے تان اِدوما منی رهشۆنَ بیت؟
۱۱ او هُدا! تئو هما نه‌ائے که مارا یله‌اِت کرتگ؟
نون گۆن مئے لشکران همراهَ نبئے؟
۱۲ مئے دژمنانی دێما مارا مدت کن،
که انسانئے کُمکّ ناهودگ اِنت.
۱۳ هُدا که گۆن اِنت، سۆبێنَ بێن،
هما اِنت که مئے دژمنان پادمالَ کنت.