زَبور

بهر ۱۳۷

هداوندئے سئوتان چۆن جتَ کنێن؟


۱ بابِلئے کئورانی کَشا،

ما نِشت و گرێت،

وهدے ما سَهیون یات کُرت.

۲ ما درچکانی سرا

وتی سرۆز و چَنگ دْرتکنت،

۳ که مئے بندیگ کنۆکان مارا گوَشت: ”سئوت بجنێت،“

که مئے آزار دئیۆکان چه ما شادهیئے سئوت لۆٹِت.

گوَشتِش: ”په ما چه سَهیونئے سئوتان یکّے بجنێت.“

۴ ما که دَرانڈێه اێن،

هُداوندئے سئوتان چۆن جتَ کنێن؟

۵ او اورشَلیم! اگن من ترا شمُشت،

منی راستێن دست وتی هُنرا بشمۆشات.

۶ منی زبان نُکّا بلِچّات

اگن ترا یات مکنان و

اگن اورشَلیما وتی مسترێن شادهی سرپد مبان.

۷ او هُداوند! یاتا بدار

که اورشَلیمئے کپگئے رۆچا اِدومیان چے کرت.

”پرۆشێتی“آیان گوَشت،

”چه بُنا پرۆشێتی.“

۸ او بابِلئے جنکّ! تئو زوتّ دێم په تباهیا رئوئے،

بَهتاور هما اِنت که ترا سِزا دنت،

هما چیزّانی سزایا که تئو گۆن ما کرتگ‌اَنت.

۹ بَهتاور هما اِنت که تئیی چُکّانَ زوریت و

تلارانی سرا جنت.