۱ او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار
منی پریات و زاریا بِشکن،
په وتی وپاداری و اَدلئیگی
منا پسئو بدئے.
۲ وتی هزمتکارا مئیاریگ مکن
که تئیی بارگاها کَسّ بێمئیار نه‌اِنت.
۳ دژمن منی رَندا کپتگ،
آییا منا زمینا دئور داتگ،
منا تهاریا جَهمنندی کرتگ
کوَهنێن مُردگانی پئیما.
۴ ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و
دلُن مان باتنا هئیران.
۵ کوَهنێن زمانگان یاتَ کنان
تئیی سجّهێن کارانی سرا پِگرَ کنان،
تئیی دستانی کرتگێن کارانی هئیالا کپان.
۶ وتی دستان تئیی نێمگا شهاران،
من په تئو تُنّیگ آن،
چۆ هُشکێن ڈگارێا. اۆشت...
۷ هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے،
منی روها دَم برتگ،
وتی دێما چه من چێر مدئے،
که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
۸ بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان،
که من تئیی سرا تئوکل کرتگ،
سۆج دئے که کجام راها برئوان،
که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
۹ او هُداوند! منا چه دژمنان برَکّێن،
من تئیی کِرّا چێرَ بان.
۱۰ منا تالیم بدئے که تئیی رزائے سرا کار بکنان،
چێا که تئو منی هُدا ائے،
تئیی نێکێن روه تچکێن راها منی رهشۆن بات.
۱۱ او هُداوند! په وتی نامئیگی منا زندگ بدار،
په وتی اَدلئیگی، منا چه سکّی و سۆریان در کن.
۱۲ وتی مِهرئے تها منی دژمنان تباه کن،
منی بدواهان گار و بێگواه کن،
که من تئیی هزمتکار آن.