۱ آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت،
بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.
۲ اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و
اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
۳ نه هبرے و نه گالے،
آیانی تئوار اِشکنگَ نبیت.
۴ پدا هم آوازِش سَرجمێن زمینا شنگ و تالانَ بیت و
هبرِش تان جهانئے گُڈّی مرز و سیمسرانَ رسنت.
په رۆچا، هُدایا آسمانا تمبوے بستگ،
۵ رۆچ سالۆنکێئے پئیما چه وتی کِلّهبندا درَ کئیت و
چۆ که پهلوانے شادان مئیدانَ کنت.
۶ چه آسمانئے یک گوَرێا درَ کئیت و
تان آ دگه گوَرا چهرَ وارت،
هچ چیزّے چه آییئے هُرم و گرمیا چێر نه‌اِنت.
۷ هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت و
جسم و جانا بۆدَ کاریت.
هُداوندئے هُکم پُراِهتبار اَنت و
کَمزانتان دانا و اَگلمند کنت.
۸ هُداوندئے رهبند راست اَنت و
دلا شادانَ کننت.
هُداوندئے پرمان پاک اَنت و
چمّان رُژناگَ کننت.
۹ هُداوندئے تُرس پاک اِنت و
تان اَبد پایدار.
هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و
سَرجمیا اَدل،
۱۰ چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم،
چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
۱۱ تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و
گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.
۱۲ کئے اِنت آ که وتی رَدیان بزانت و سرپد ببیت؟
منا چه وتی نزانتگێن گناهان پاک و سَلّه کن.
۱۳ وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار،
مئیل که منی سرا بالادست ببنت.
هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و
چه هر مزنێن گناها پاک.
۱۴ او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال
تئیی دلا بننداتنت،
تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.