۱ او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟
هُدائے مِهر دایمی اِنت.
۲ او پرێبکار! تئیی زبان، تباهی و بربادیئے پندلانَ سازیت،
اَلماسێن تێگێئے پئیما.
۳ ترا بدی چه نێکیا دۆستر اِنت و
درۆگ چه راستیا. اۆشت...
۴ او پرێبکارێن زبان! هر بێران کنۆکێن هبرا دۆستَ دارئے.
۵ بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت.
ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و
چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
۶ پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت،
بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:
۷ ”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت.
تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و
وتی برباد کنگا توانا بوت.“
۸ بله من زئیتونئے سبزێن درچکێئے پئیما آن،
که هُدائے لۆگا سبزَ بیت.
منی تئوکَل هُدائے مِهرئے سرا اِنت
اَبد تان اَبد.
۹ په تئیی کرتگێن کاران
مُدام تئیی شُگرا گِران و
هُدادۆستانی دێما
په تئیی ناما اُمێتوار آن،
چیا که تئیی نام نێک اِنت.