۱ او هُدا! منی هُدا تئو ائے،
گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن،
اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و
جسم و جانُن تئیی هُدۆناک،
بےآپ و هُشکێن زمینێا.
۲ تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ،
تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
۳ چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت،
منی لُنٹ ترا نازێننت.
۴ تان زندگ آن ترا نازێنان و
په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان.
۵ اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و
دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
۶ وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و
شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
۷ تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان،
چیا که تئو منی مَدَتکار ائے.
۸ اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و
راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
۹ آ که منی کُشگئے پد و رندا اَنت گار و گُمسارَ بنت و
زمینئے جُهلانکیان اێرَ رئونت.
۱۰ زهمانی دپا ترّنت و
تۆلگانی وراکَ بنت.
۱۱ بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و
هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت،
چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.