۱ منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت،
چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
۲ منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت،
منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
۳ تان کدێن مردێئے سرا اُرُشَ کنێت
تانکه سَرجمیا بکشێتی،
چُش که پرُشتگێن دیوال و کپتگێن شَنک و پَلّے؟
۴ البت پندلَ سازنت که آییا چه بُرزاد سرشکون بکننت.
چه درۆگ بندگا لزّتَ برنت،
گۆن وتی دپا برکتَ دئینت،
بله دلئے تها نالتَ کننت. اۆشت...
۵ او منی اَرواه! په اێمنی تهنا هُدائے رهچار بئے،
چیا که منی اُمێت گۆن هماییا اِنت.
۶ منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت،
منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
۷ منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت،
هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.
۸ او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و
دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت،
هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
۹ په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نه‌اِنت،
بنی آدم پرێبے،
اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نه‌اَنت.
اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نه‌اَنت.
۱۰ په زُلم و زۆرا تئوکل مکنێت و
په دُزّیا اُمێت مبندێت،
هرچُنت که شمئے مال گێشترَ بیت،
په آییا دل مبندێت.
۱۱ هُدایا یک هبرے گوَشتگ و
من دو اِشکتگ
که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و
۱۲ مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند!
تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.