نامۀ دوم پولُس رسول به قرنتیان

فصل دهم

پولُس رسول از رسالت خود دفاع می کند

۱ من خودم پولُس، با فروتنی و ملایمت مسیح از شما درخواست می کنم. بلی، همان پولُس که طبق گفتۀ بعضی، پیش روی شما ضعیف ولی دور از شما جدی است. ۲ از شما التماس می کنم که مرا مجبور نسازید وقتی با شما می باشم، با جدیت رفتار کنم، چون تصمیم گرفتم در مقابل آنهایی که گمان می کنند ما با انگیزه های دنیوی عمل می کنیم، جدی باشم! ۳ با آن که با جسم خود در این دنیا زندگی می کنیم اما جنگ ما دنیوی نیست. ۴ اسلحۀ جنگ ما دنیوی نیست بلکه از طرف خدا قدرت دارد که هر مقاومتی را بشکند. ۵ ما هر نوع دلیل و ادعای تکبرآمیز را که در مقابل شناخت خدا قرار بگیرد، از بین می بریم و هر فکری را تحت فرمان مسیح در می آوریم. ۶ زمانی که اطاعت شما کامل شود، آن وقت کسانی را که نافرمانی می کنند، مجازات خواهیم کرد.

۷ شما تنها به شکل ظاهری می بینید. اگر کسی اطمینان دارد که متعلق به مسیح است، او باید در نظر داشته باشد که ما نیز به همان اندازه متعلق به مسیح هستیم. ۸ پس اگر من دربارۀ اختیاراتی که خدا به من داده است، بیش از اندازه به خود افتخار کرده باشم، پشیمان نیستم. زیرا خدا این اختیار را برای تشویق شما به من داده است، نه برای ویرانی تان. ۹ من نمی خواهم که چنین به نظر آید که گویا هدف من این است که با نامه هایم شما را بترسانم. ۱۰ بعضی می گویند: «نامه های او سخت و جدی، ولی حضورش ضعیف و سخنانش بی ارزش است.» ۱۱ این اشخاص باید بدانند که آنچه را از دور به وسیلۀ نامه می نویسم، هر وقت بیایم همان را عملی خواهم کرد.

۱۲ البته ما جرأت نمی کنیم که خود را با آدمهای خود خواه در یک سطح قرار دهیم و یا مقایسه کنیم! وقتی آنها خود را با همدیگر مقایسه می کنند و با یکدیگر می سنجند، نشان می دهند که چقدر احمق هستند! ۱۳ ولی ما فقط در حدی افتخار می کنیم که خدا برای ما تعیین کرده است، آن حدی که خدمت به شما را نیز در بر می گیرد. ۱۴ ما از حد خود تجاوز نکرده ایم، گویی این که هرگز نزد شما نیامده باشیم زیرا ما اولین کسانی بودیم که خبر خوش مسیح را به شما رساندیم. ۱۵ ما به آنچه که دیگران در خارج از ساحۀ وظیفه ما انجام داده اند، به خود افتخار نمی کنیم بلکه امیدواریم که ایمان شما رشد کند تا دامنۀ خدمت ما وسیع تر شود. ۱۶ آنگاه خواهیم توانست خبر خوش را در جاهایی که در آن سوی سرزمین شماست، اعلام نماییم. آن وقت لازم نیست که ما به کاری فخر کنیم که قبلاً شخصی دیگری آن را انجام داده است.

۱۷ چنان که نوشته شده است: «هر کسی بخواهد افتخار کند، تنها باید به خداوند افتخار کند.» ۱۸ بنابر این کسی که خودستایی کند، پذیرفته نمی شود بلکه فقط کسی که مورد پسند خدا باشد.