۱ خداوند می‌فرماید: «ای کاهنان، بشنوید! ای رهبران قوم اسرائیل، توجه کنید! ای خاندان پادشاه گوش بدهید! شما محکوم هستید، زیرا در شهر مِصفه و کوه تابور مردم را فریب دادید. ۲ بنابر‌این، ای مردم سرکش، من شما را به‌خاطر کُشتار بی‌حد و بی‌رحمانۀ‌تان جزا می‌دهم. ۳ من اِفرایِم را می‌شناسم و کارهای اسرائیل از من مخفی نیست. اِفرایِم زنا کرده و اسرائیل آلوده شده است.»
۴ اعمال‌شان مانع برگشت آنها به‌سوی من که خدای‌شان هستم، می‌شوند، زیرا شوق و علاقه به زناکاری در آنها رخنه کرده است و نمی‌توانند مرا بشناسند. ۵ غرور قوم اسرائیل بر ضد خود‌شان شهادت می‌دهد. اسرائیل در زیر بار گناه می‌لغزند و یهودا هم با آنها یکجا به زمین می‌خورد. ۶ آنها با رمه و گلۀ خود به جستجوی خداوند خواهند رفت اما او را نخواهند یافت، زیرا او خود را از آنها دور ساخته است. ۷ اسرائیل به خداوند خیانت کرده است و فرزندان نامشروع به دنیا آورده است. پس حالا عبادت خدایان بیگانه باعث می‌گردد که آنها با مُلک و دارایی‌شان یکجا نابود شوند.
۸ زنگ خطر را در شهرهای جِبعه و رامه و بیت‌آون به صدا در آورید. ای مردم بنیامین، متوجه خطر باشید! ۹ ای مردم اِفرایِم، روز مجازات تو نزدیک است و به یقین ویران می‌شوی. این خبر را به قبایل اسرائیل اعلام می‌کنم تا بدانند که این حادثه واقعاً آمدنی است.
۱۰ خداوند می‌فرماید: «رهبران یهودا زمینها را غارت می‌کنند، بنابر‌این، من خشم خود را مانند سیلاب بر آنها فرو‌می‌ریزم. ۱۱ اسرائیل به حکم من مورد ظلم قرار گرفته و کوبیده می‌شود، زیرا با سرسختی از بُتها پیروی می‌کند. ۱۲ پس همان‌طور که کویه پشم را از بین بُرده و پوسیده می‌سازد، من هم اسرائیل و یهودا را نابود می‌کنم.
۱۳ وقتی اسرائیل دید که تا چه حد بیمار است و یهودا متوجه زخم خود شد، اسرائیل به کشور آشور رو آورد و از پادشاه بزرگ آن تقاضای کمک نمود. اما پادشاه آشور قادر نیست که او را شِفا دهد و یا زخمش را درمان بخشد. ۱۴ من مانند یک شیر قوی که شکار خود را می‌دَرَد، اسرائیل و یهودا را می‌دَرَم و با خود می‌برم و هیچ‌کسی نمی‌تواند آنها را از چنگ من برهاند.
۱۵ بعد آنها را ترک می‌کنم تا آنها به گناهان خود اعتراف کرده و در حال بیچاره‌گی و درمانده‌گی در طلب من باشند و از من درخواست کمک نمایند.»