کتاب ایوب

فصل چهاردهم

​۱ما ضعیف و ناتوان به دنیا آمده ایم و این حیات چند روزۀ ما پُر از زحمت است. ​۲مثل گُل می شگفد و بزودی پژمرده می شود و مانند سایه ای زودگذر و ناپایدار است. ​۳پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی اینقدر سخت می گیری و از او بازخواست می کنی؟ ​۴از یک شئی کثیف چیز پاک به دست نمی آید. ​۵شمار روزها و ماههای عمرش به تو معلوم است، سرنوشت او را تو تعیین کرده ای و هیچ کسی نمی تواند آنرا تغییر بدهد. ​۶پس از خطای او چشم بپوش و او را بحال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه ای آسوده باشد.

​۷برای یک درخت امیدی است که اگر قطع گردد دوباره سبز می شود و شاخهای تازه و تر دیگر بار می آورد. ​۸اگر ریشه اش در زمین کهنه شود و تنه اش در خاک فرسوده گردد، ​۹بازهم وقتیکه آب برایش برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می زند و شگوفه می کند. ​۱۰اما وقتی انسان می میرد فاسد می شود و از بین می رود و آنها کجا اند؟ ​۱۱و مثل آب بحر که تبخیر می کند و دریاها خشک می شوند، ​۱۲انسان هم به خواب ابدی فرو می رود و تا نیست شدن آسمان ها بر نمی خیزد و کسی او را بیدار نمی کند.

​۱۳ای کاش، مرا تا وقتی که غضبت فرونشیند، در زیر خاک پنهان می کردی و باز مرا در یک زمان معین دوباره بیاد می آوردی. ​۱۴وقتی انسان می میرد، آیا دوباره زنده می شود؟ اما من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی ام پایان یابد و دوران شادکامی برسد. ​۱۵آنوقت تو مرا می خوانی و من جواب می دهم و از دیدن این مخلوقت خوشحال می شوی. ​۱۶تو مراقب هر قدم من می باشی و گناهانم را در نظر نمی گیری. ​۱۷مرا از گناه پاک می سازی و خطاهایم را می پوشانی.

​۱۸زمانی فرا می رسد که کوهها فرو می ریزند و از بین می روند. سنگها از جای شان کنده می شوند، ​۱۹آب سنگها را می ساید و سیلابها خاک زمین را می شوید و به همین ترتیب، تمام امیدهای انسان را نقش بر آب می سازی. ​۲۰تو بر او غالب می شوی، چهره اش را با پردۀ مرگ می پوشانی و او را برای ابد از بین می بری. ​۲۱اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی اطلاع می مانند. ​۲۲او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»

محاورۀ دوم

(۱۵: ۱ - ۲۱: ۳۴)