کتاب مزامیر

مزمور یکصد و شانزدهم

سپاسگزاری برای رهایی

​۱خداوند را محبت می نمایم، زیرا که آواز من و تضرع مرا می شنود. ​۲او گوش خود را متوجۀ من ساخته است، پس تا که زنده هستم به دربار او دعا می کنم. ​۳ریسمانهای موت مرا احاطه کرد، ترسهای مرگ مرا به وحشت انداخت و در تنگی و غم افتادم. ​۴آنگاه نام خداوند را خواندم و گفتم: «آه ای خداوند، جان مرا رهایی ده!»

​۵خداوند رحیم و عادل است و خدای ما رحیم است. ​۶خداوند از اشخاص ناتوان محافظت می کند. خوار و ذلیل بودم، او مرا نجات داد. ​۷ای جان من به آرامی خود برگرد، زیرا خداوند به تو احسان نموده است. ​۸تو ای خداوند، جان مرا از موت خلاصی دادی و چشمانم را از اشک و پاهایم را از لغزیدن. ​۹پس در زمین زندگان به حضور خداوند بسر می برم. ​۱۰چون ایمان داشتم سخن گفتم، باوجودی که بسیار بینوا بودم. ​۱۱در پریشانی خود گفتم که «جمیع آدمیان دروغگویند.»

​۱۲خداوند را برای همه خوبی های که به من نموده است، چه ادا کنم؟ ​۱۳به خاطر نجات خود، هدیۀ نوشیدنی را به حضور خداوند تقدیم می کنم و نام او را سپاس می گویم. ​۱۴در حضور قوم برگزیدۀ او به وعده های که به خداوند داده ام، وفا می کنم.

​۱۵موت مقدسان خداوند در نظر وی گرانبهاست. ​۱۶آه ای خداوند، من بندۀ تو هستم! من بندۀ تو و پسر کنیز تو هستم. تو از بند آزادم کردی. ​۱۷به حضور تو قربانی شکرگزاری را تقدیم نموده و نام تو را می ستایم. ​۱۸در حضور قوم برگزیدۀ او به وعده های که به خداوند داده ام، وفا می کنم. ​۱۹آنرا در پیشگاه خانۀ خداوند و در اندرون تو ای اورشلیم ادا می کنم.

هَلّلِویاه، سپاس به خداوند!