کتاب مزامیر

مزمور نود و چهارم

خداوند انتقام می گیرد

​۱ای خداوند، خدای انتقام گیرنده، ای خدای انتقام گیرنده، در جلال و شکوه خود ظاهر شو! ​۲ای داور جهان برخیز و مردمان مغرور را به سزای اعمال شان برسان. ​۳تا به کی شریران، ای خداوند، تا به کی شریران شادمان باشند؟ ​۴آن ها پُرگویی کرده، سخنان ستم آمیز می گویند و همۀ بدکاران لاف می زنند. ​۵ای خداوند، آن ها قوم برگزیدۀ تو را کوبیده و میراث تو را خوار می شمارند. ​۶بیوه زنان و یتیمان را می کشند و بیگانگانی را که در این سرزمین زندگی می کنند، بقتل می رسانند. ​۷آن ها می گویند: «خداوند نمی بیند؛ خدای یعقوب متوجه نمی شود.»

​۸ای احمقان قوم بفهمید! ای مردم نادان چه وقت هوشیار می شوید؟ ​۹او که گوش را ساخته است، آیا خودش نمی شنود؟ او که چشم را آفرید، آیا خودش نمی بیند؟ ​۱۰او که ملتها را تنبیه می کند و معرفت را به انسان می آموزد، آیا شما را سرزنش نخواهد کرد؟ ​۱۱خداوند فکرهای انسان را می داند که کاملاً پوچ و بیهوده است.

​۱۲ای خداوند، خوشا به حال کسی که او را تأدیب می کنی و به او احکام خود را می آموزی. ​۱۳تا او را در روزهای مصیبت آسودگی بخشی، در آن هنگامیکه شریران به جزای اعمال شان می رسند. ​۱۴خداوند قوم برگزیدۀ خود را رد نخواهد کرد و میراث خویش را ترک نخواهد نمود. ​۱۵بار دیگر داوری مطابق عدل و انصاف اجراء خواهد شد و همۀ عادلان از آن پشتیبانی خواهند نمود.

​۱۶کیست که در مقابل اشخاص شریر از من دفاع کند و کیست که با من بر ضد بدکاران مقابله کند؟ ​۱۷اگر خداوند مددگار نمی بود، جان من بزودی رهسپار دیار خاموشی می شد. ​۱۸وقتی گفتم پایم لغزش می خورد، آنگاه رحمت تو ای خداوند مرا استوار ساخت. ​۱۹در کثرت اندیشه های دل من، تسلی های تو جانم را آسایش بخشید.

​۲۰آیا مسند داورانِ فاسد می تواند به تو وابستگی داشته باشد، که در نام قانون بی عدالتی را اختراع می کند؟ ​۲۱بر جان شخص عادل دسیسه می سازند و بر خون بی گناه فتوی می دهند. ​۲۲لیکن خداوند پناهگاه من و خدایم صخرۀ نجات من است. ​۲۳گناه ایشان را بر خودشان بر خواهد گردانید و آن ها را به سبب شرارت شان از بین خواهد برد. خداوند، خدای ما آن ها را بکلی نابود خواهد ساخت.