کتاب مزامیر

مزمور نود و پنجم

سرود پرستش خداوند

​۱بیائید خداوند را ستایش کنیم و برای صخرۀ نجات خود آواز شادمانی سر دهیم. ​۲به حضور او با حمد بیائیم و با سرودهای شادمانی او را ستایش کنیم. ​۳زیرا خداوند، خدای بزرگ است و پادشاه عظیم بر تمامی خدایان. ​۴نشیب های زمین در دست وی است و فراز کوههای بلند از او. ​۵بحرها به او تعلق دارد، او آن ها را بوجود آورد و دستهای وی زمین خشک را شکل داد.

​۶بیائید عبادت و سجده نمائیم و بحضور آفرینندۀ خود، خداوند زانو زنیم. ​۷زیرا که او خدای ما است و ما قوم برگزیده و گلۀ دست او می باشیم! ای کاش امروز آواز او را می شنیدید! ​۸«دل خود را سخت مسازید، مانند روزهای امتحان در بیابان مریبه و مسا. ​۹در آنجا پدران شما مرا امتحان کردند و باوجودی که اعمال مرا دیده بودند، باز هم مرا آزمودند. ​۱۰مدت چهل سال از آن قوم بیزار بودم و گفتم: «قوم گمراه دل هستند که طریق های مرا نشناختند.» ​۱۱پس در غضب خود قسم خوردم، که به آرامیِ من داخل نخواهند شد.»