۱بعد از گُذشتِ زمان اینی واقِعه رُخ دَد: اَبشالوم باچِه داوُود یگ خوارِ نُوربَند دَ نامِ تامار دَشت و اَمنون باچِه داوُود عاشقِ ازُو شُدُد. ۲اَمنون دَ اندازِه گِرِفتار شُدُد که بخاطرِ خواراَندر خُو تامار خود ره ناجور کدُد، چُون اُو دُخترِ خانه بُود و دَ نظرِ اَمنون سخت خورد که قد ازُو یَگو کار کنه.
۳اَمنون یگ رفِیق دَ نامِ یوناداب دَشت که اُو باچِه شِیمِعاه یعنی باچِه بِرارِ داوُود بُود؛ و یوناداب یگ مَردِ غَدر چالاک بُود. ۴اُو دَ اَمنون گُفت: ”اَی باچِه پادشاه، چرا روز دَ روز لاغر شُده موری؟ آیا دَز مه نَمُوگی؟“ اَمنون دَز شی گُفت: ”ما تامار، خوارِ بِرار اَندر خُو اَبشالوم ره دوست دَرُم.“ ۵یوناداب دَزُو گُفت: ” بورُو، دَ جاگِه خُو خاو کُو و خود ره ناجور بِندَز؛ وختِیکه آتِه تُو بَلدِه پُرسِیدون تُو اَمَد، دَزُو بُگی، ’لُطفاً خوار مه تامار ره بیل که بییه و یَگو چِیز بَلدِه مه بِدیه تا بُخورُم. بیل که بییه و خوراک ره دَ پیشِ چِیم مه تَیار کنه تا ما بِنگرُم و از دِست شی بُخورُم.‘“ ۶پس اَمنون خاو کد و خود ره ناجور اَندخت؛ وختِیکه پادشاه بَلدِه پُرسِیدون شی اَمَد، اَمنون دَ پادشاه گُفت: ”لُطفاً خوار مه تامار ره بیل که بییه و چند دانه کیک دَ پیشِ چِیم مه پُخته کنه تا از دِست شی بُخورُم.“
۷اوخته داوُود قاصِد ره دَ خانه دَ پیشِ تامار رَیی کده گُفت: ”دَ خانِه بِرار خُو اَمنون بورُو و بَلدِه شی خوراک تَیار کُو.“ ۸پس تامار دَ خانِه بِرار اَندر خُو اَمنون رفت و اُو دَ جاگِه خُو بُود. تامار آرد ره گِرِفته خَمِیر کد و دَ پیشِ چِیمِ ازُو کیک ها ره تَیار کده پُخته کد. ۹بعد ازُو تاوه ره گِرِفته دَ پیشِ ازُو ایشت، لیکِن اُو نَخورد و گُفت: ”پگ ره از پیش مه بُر کنِید!“ پس کُلَگی از پیشِ ازُو بُرو رفت. ۱۰اوخته اَمنون دَ تامار گُفت: ”آلی خوراک ره دَ اُتاق مه بَیر تا از دِست تُو بُخورُم.“ و تامار کیک ها ره که تَیار کدُد، گِرِفته دَ پیشِ بِرار خُو اَمنون دَ اُتاق شی اَوُرد. ۱۱لیکِن وختِیکه تامار کیک ها ره دَ پیشِ ازُو اَوُرد که بُخوره، اَمنون اُو ره بَغل کد و دَز شی گُفت: ”اَی خوار مه، بیه قد مه خاو کُو.“ ۱۲تامار دَزُو گُفت: ”نَه بِرار مه، مَره بےعِزَت نَکُو، چُون اِی رقم کار دَ اِسرائیل انجام دَده نَمُوشه؛ اِی عملِ زِشت ره انجام نَدی. ۱۳ما اِی رَسوایی خُو ره دَ کُجا بُبرُم؟ و تُو ام دَ اِسرائیل رقمِ یکی از آدمای پَست-و-ایله‌یی مُوشی. پس لُطفاً قد پادشاه گپ بِزَن؛ چُون اُو مَره از تُو دِریغ نَمُونه.“ ۱۴لیکِن اَمنون نَخاست که تورِه ازُو ره بِشنَوه؛ و بخاطری که ازُو کده زورتُو بُود، قد ازُو خاو شُده اُو ره بےعِزَت کد.
۱۵بعد ازُو اَمنون قد نفرتِ بےاندازه کَلو ازُو بَدبُر شُد؛ نفرتِ ازُو کَلوتر از مُحَبَتی بُود که نِسبَت دَزُو دَشت. پس اَمنون دَزُو گُفت: ”باله شُو و بورُو!“ ۱۶ تامار دَزُو گُفت: ”نَه، اِی رقم نَکُو، چُون اِی بَدی که مَره سُون راهِ مه رَیی مُونی، بَدتَر از کارِ دِیگِه اَسته که تُو دَ حقِ ازمه کدی.“ لیکِن اَمنون نَخاست که تورِه ازُو ره بِشنَوه. ۱۷اُو خِدمتگار خُو ره که اُو ره خِدمت مُوکد کُوی کده گُفت: ”اِی ره از پیش مه وُی کُو و درگه ره از پُشت شی کیب کُو.“ ۱۸پس خِدمتگار شی اُو ره بُر کد و درگه ره از پُشت شی کیب کد. تامار چَپَنِ رَنگ رَنگی دَ جان خُو دَشت، چُون دُخترونِ-خانِه پادشاه امُو رقم چَپَن مُوپوشِید. ۱۹اُو چَپَنِ رَنگ رَنگی ره که دَ جان شی بُود چَک کده خگِشتر ره دَ سر خُو باد کد و دِستای خُو ره دَ بَلِه سر خُو گِرِفته رَیی شُد؛ اُو دَ غَیتِیکه مورفت دَ آوازِ بِلند چخرا مُوکد.
۲۰بِرار شی اَبشالوم دَزُو گُفت: ”آیا بِرار تُو اَمنون قد تُو بُوده؟ خوار مه، فِعلاً خود ره قرار بِگِیر؛ اُو بِرار تُو اَسته. پس اِی توره ره دَ دِل خُو نَگِیر.“ اوخته تامار کوٹیوبار-و-پریشان شُده دَ خانِه بِرار خُو اَبشالوم مَند. ۲۱وختی داوُود پادشاه دَ بارِه پگِ امزی چِیزا شِنِید، اُو غَدر قار شُد، ولے نَخاست که باچِه خُو اَمنون ره جَزا بِدیه، چراکه اُو ره کَلو دوست دَشت، چُون اُو اوّلباری شی بُود. ۲۲اَبشالوم دَ اَمنون هیچ چِیز نَگُفت، نَه خُوب و نَه بَد، چُون اَبشالوم از اَمنون بَد مُوبُرد، چراکه اُو خوار شی تامار ره بےعِزَت کدُد.
۲۳بعد از دُو سال، دَ غَیتِیکه اَبشالوم دَ بَعل-حاصور دَ نزدِیکِ اِفرایم پاشُم بُری دَشت، اُو تمامِ باچه‌های پادشاه ره مِهمو کد. ۲۴اُو دَ پیشِ پادشاه اَمَده گُفت: ”اینه، خِدمتگار تُو پاشُم بُری دَره؛ خاهِش مُونُم که پادشاه و خِدمتگارای شی قد نوکر خُو بوره.“ ۲۵لیکِن پادشاه دَ اَبشالوم گُفت: ”نَه باچِه مه، پگ مو نَمییی؛ نَشُنه که مو بار تُو ره گِرَنگ کنی.“ اَبشالوم اُو ره غَدر شَلّه شُد، لیکِن اُو نَخاست که بوره، ولے اَبشالوم ره بَرکت دَد. ۲۶اوخته اَبشالوم گُفت: ”اگه شُمو نَمیِید، لُطفاً بِرار مه اَمنون ره بیل که قد ازمو بوره.“ پادشاه دَزُو گُفت: ”چرا اُو قد شُمو بوره؟“ ۲۷لیکِن ازی که اَبشالوم غَدر شَلّه شُد، اُو اَمنون و دِیگه شاهزاده ها ره ایشت که قد ازُو بوره. اوخته اَبشالوم یگ مِهمانی شاهانه ترتِیب دَد. ۲۸اوخته اَبشالوم دَ خِدمتگارای خُو اَمر کده گُفت: ”فِکر شُمو بَشه، وختِیکه دِلِ اَمنون از نشِه شراب خوش شُد و ما دَز شُمو گُفتُم، ’اَمنون ره بِزَنِید،‘ اوخته اُو ره بُکُشِید. ترس نَخورِید، چُون ما دَز شُمو اَمر کدیم. باجُراَت و دلیر بَشِید.“ ۲۹پس خِدمتگارای اَبشالوم دَ حقِ اَمنون امُو کار ره کد که اَبشالوم اَمر کدُد. و دَ امزُو غَیت دِیگه باچه‌های پادشاه باله شُده هر کُدَم شی قاطِر خُو ره سوار شُد و دُوتا کد.
۳۰دَ حالِیکه اُونا دَ راه بُود، دَ داوُود خبر رسِید که اَبشالوم پگِ باچه‌های پادشاه ره کُشته و یکی ازوا ام زِنده نَمَنده. ۳۱اوخته پادشاه باله شُده کالای خُو ره چَک کد و دَ رُوی زمی دِراز اُفتَد؛ و پگِ خِدمتگارای شی که دَ گِردِ ازُو ایسته بُود ام کالای خُو ره چَک کد. ۳۲لیکِن یوناداب باچِه شِیمِعاه، یعنی باچِه بِرارِ داوُود گُفت: ”بادار مه فِکر نَکنه که پگِ مَردای جوان، یعنی باچه های پادشاه کُشته شُده، چُون تنها اَمنون کُشته شُده و بَس. اِی قَصد دَ دِلِ اَبشالوم از روزی بُود که اَمنون خوارِ ازُو تامار ره بےعِزَت کدُد. ۳۳پس آلی بادار مه پادشاه اِی توره ره دَ دِل خُو جای نَدیه و فِکر نَکنه که پگِ باچه‌های پادشاه کُشته شُده، چراکه تنها اَمنون کُشته شُده.“
۳۴ دَمزی گِیر-و-دار اَبشالوم دُوتا کد و جوانی که پَیره‌داری مُوکد سُون باله توخ کد و دِید که غَدر مردُم از بغلِ تِپه از راهِ حورونایم مییه. اوخته اُو دَ پیشِ پادشاه رفت و گُفت: ”ما دِیدُم که غَدر مردُم از بغلِ تِپه از راهِ حورونایم مییه.“ ۳۵اوخته یوناداب دَ پادشاه گُفت: ”اونه، باچه‌های پادشاه مییه؛ امُو رقم که خِدمتگار تُو گُفتُد، امُو رقم شُد.“ ۳۶امی که اُو از توره گُفتو خلاص شُد، باچه‌های پادشاه رسِید و آواز خُو ره بِلند کده چخرا کد؛ اوخته پادشاه و پگِ خِدمتگارای شی ام زار زار چخرا کد.
۳۷اَبشالوم دُوتا کده دَ پیشِ تَلمای باچِه عمِیهُود پادشاهِ جِشُور رفت. داوُود بَلدِه باچِه خُو هر روز ماتَم مُوکد. ۳۸اَبشالوم که دَ جِشُور دُوتا کدُد، مُدَتِ سِه سال دَ اُونجی مَند. ۳۹و دِلِ داوُود پادشاه مِیتَپِید که دَ پیشِ اَبشالوم بوره، چُون اُو دَ بارِه مَرگِ اَمنون تَسَلّی پَیدا کدُد.