۱یوآب باچِه صَرُویه فامِید که دِلِ پادشاه بَلدِه دِیدونِ اَبشالوم مِیتَپه. ۲پس یوآب دَ تِقوعَه نفر رَیی کده ازُونجی یگ خاتُونِ دانا ره اَوُرد و دَزُو گُفت: ”خود ره عزادار نِشو دَده کالای عزاداری دَ جان خو کُو و خود ره قد روغو چرب نَکُو، بَلکِه رقمِ خاتُونی رفتار کُو که بَلدِه روزای کَلو بخاطرِ مُرده ماتَم گِرِفته. ۳اوخته دَ پیشِ پادشاه بورُو و دَزُو اینی تورا ره بُگی.“ و یوآب امُو تورا ره دَ دان شی اَندخت.
۴پس خاتُونی که از تِقوعَه بُود دَ پیشِ پادشاه رفت و خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته دَزُو اِحترام کد و گُفت: ”اَی پادشاه، کومَک کُو!“ ۵پادشاه از شی پُرسِید: ”چی مُشکِل دَری؟“ خاتُو گُفت: ”ما یگ خاتُونِ بیوه اَستُم، چُون شُوی مه مُرده. ۶کنِیز تُو دُو باچه دَشت؛ اُونا دَ بیابو قد یگدِیگِه خُو جنگ کد و دَ اُونجی کس نَبُود که اُونا ره جدا کنه. پس یکی ازوا دِیگِه شی ره زَده کُشت. ۷آلی تمامِ اَولادِ بابه دَ خِلافِ کنِیز تُو باله شُده و مُوگیه، ’امُو که بِرار خُو ره زَده، اُو ره دَ دِستِ ازمو تسلِیم کُو تا مو اُو ره بخاطرِ گِرِفتونِ زِندگی بِرار شی بُکُشی و قد امزی کار یگانه وارِث ره از بَین بُبری.‘ دَ امزی رقم اُونا مِیخایه که قوغِ نِیم‌سوختِه مَره که باقی مَنده گُل کنه و بَلدِه شُوی مه نَه نام گِیره و نَه باقی‌مَنده دَ رُوی زمی بیله.“
۸پادشاه دَ خاتُو گُفت: ”تُو خانِه خُو بورُو و ما دَ بارِه تُو حُکم مُونُم.“ ۹خاتُونی که از تِقوعَه بُود دَ پادشاه گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، بیل که امی جُرم دَ گردونِ ازمه و خانَوارِ آتِه مه بَشه و پادشاه و تَخت شی از جُرم دُور بَشه.“ ۱۰پادشاه گُفت: ”اگه کُدَم کس تُو ره یَگو چِیز گُفت، اُو ره دَ پیشِ ازمه بَیر و اُو دِیگه تُو ره غَرَض نَمِیگِیره.“ ۱۱اوخته خاتُو گُفت: ”اَی پادشاه، دَ خُداوند، خُدای خُو قَسم یاد کُو، تا اِنتِقام گِیرِندِه خُون دِیگه کُشتار نَکنه؛ نَشُنه که باچِه دِیگِه مه ام از بَین بوره.“ پادشاه گُفت: ”دَ زِندگی خُداوند قَسم که یگ مُوی سرِ باچِه تُو ام دَ زمی نَموفته.“
۱۲اوخته خاتُو گُفت: ”لُطفاً کنِیز خُو ره اِجازه بِدی که یگ توره ره دَ بادار خُو پادشاه بُگیه.“ اُو گُفت: ”بُگی.“ ۱۳خاتُو گُفت: ”پس چرا تُو دَ خِلافِ قَومِ خُدا امی رقم یگ نَقشه کشِیدے؟ چُون پادشاه قد گُفتونِ امزی توره خود ره محکُوم مُونه، چراکه پادشاه باچِه آواره شُدِه خُو ره پس نَوُرده. ۱۴ یگ روز نَه یگ روز پگ مو باید بُمُری، چُون مو رقمِ آوی اَستی که دَ زمی لَوُو شُده و پس جَم نَمُوشه. لیکِن خُدا جان ره نَمِیگِیره، بَلکِه راه های ره جور مُونه که نفرِ آواره شُده بَلدِه همیشه از حُضُورِ ازُو دُور نَمَنه. ۱۵دلِیلی که آلی ما اَمدُم تا امی توره ره دَ بادار خُو پادشاه بُگیُم، اِی اَسته که مردُم مَره تَرسَند؛ ولے کنِیز تُو قد خود خُو فِکر کده گُفت، ’ما قد پادشاه گپ مِیزَنُم؛ شاید پادشاه تقاضای کنِیز خُو ره دَ جای بَیره. ۱۶چُون پادشاه قبُول مُونه که کنِیز خُو ره از دِستِ کسی که میخایه مه و باچِه مَره یگجای از میراثِ خُدا نابُود کنه، نِجات بِدیه.‘ ۱۷ امچُنان کنِیز تُو قد خود خُو گُفت، ’تورِه بادار مه پادشاه باعِثِ آرامِش مه مُوشه، چراکه بادار مه پادشاه رقمِ ملایکِه خُدا اَسته و خُوب و بَد ره فرق مُونه.‘ و آلی خُداوند، خُدای تُو قد تُو بَشه.“
۱۸اوخته پادشاه دَ خاتُو گُفت: ”هر چِیز ره که از تُو سوال مُونُم، از مه تاشه نَکُو.“ خاتُو گُفت: ”اَمر کُو بادار مه پادشاه.“ ۱۹پادشاه گُفت: ”آیا دِستِ یوآب دَ پگِ امزی کارا قد ازتُو یگ نِییه؟“ خاتُو دَ جواب شی گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، دَ زِندگی تُو قَسم که هیچ کس از چِیزی که بادار مه پادشاه بُگیه، طرفِ راست یا چَپ تاو خورده نَمِیتَنه. اَرے، خِدمتگار تُو یوآب بُود که دَز مه اَمر کد و اُو بُود که پگِ امزی تورا ره دَ دانِ کنِیز تُو اَندخت. ۲۰بَلدِه تغیِیر دَدونِ شکلِ قضیه، یوآب خِدمتگار تُو امی کار ره کد، لیکِن حِکمتِ بادار مه رقمِ حِکمتِ ملایکِه خُدا یَه و بادار مه تمامِ چِیزای ره که دَ زمی اَسته مُوفامه.“
۲۱پس پادشاه دَ یوآب گُفت: ”اینه، ما امی خاهِش ره قبُول کدُم. آلی بورُو و اَبشالومِ باچِه مَره بَیر.“ ۲۲یوآب خود ره قد رُوی خُو دَ زمی اَندخته اِحترام کد و پادشاه ره دُعا-و-ثنا کده گُفت: ”اَی بادار مه پادشاه، اِمروز خِدمتگار تُو فامِید که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، چراکه پادشاه تقاضای خِدمتگار خُو ره دَ جای اَوُرد.“
۲۳پس یوآب باله شُده دَ جِشُور رفت و اَبشالوم ره دَ اورُشَلیم اَوُرد. ۲۴لیکِن پادشاه گُفت: ”اُو باید دَ خانِه خود خُو بوره و رُوی ازمه ره نَنگره.“ پس اَبشالوم دَ خانِه خود خُو رفت و رُوی پادشاه ره نَدِید.
۲۵دَ تمام اِسرائیل هیچ کس نَبُود که از نُوربَندی شی رقمِ اَبشالوم تعرِیف-و-تَوصِیف شُنه؛ از قفِ پای تا تولغِه سر شی دَزُو عَیب وجُود نَدَشت. ۲۶هر وختِیکه اُو مُوی سر خو ره کَم مُوکد، -- اُو دَ آخِرِ هر سال مُوی خُو ره کَم مُوکد، یعنی هر غَیتِیکه دَ سر شی گِرَنگی مُوکد، اُو ره کَم مُوکد -- اُو مُوی سر خُو ره وَزن مُوکد و دَ مُطابِقِ وَزنِ شاهی دُوصد مِثقال مُوشُد. ۲۷بَلدِه اَبشالوم سِه باچه و یگ دُختر دَ دُنیا اَمَد که نامِ دُختر شی تامار بُود. اُو یگ دُخترِ نُوربَند بُود.
۲۸اَبشالوم دُو سالِ کامِل دَ اورُشَلیم زِندگی کد و رُوی پادشاه ره نَدِید. ۲۹اوخته اَبشالوم بَلدِه کُوی کدونِ یوآب نفر رَیی کد تا اُو ره دَ پیشِ پادشاه رَیی کنه، لیکِن یوآب نَخاست که دَ پیشِ ازُو بییه. اُو دفعِه دوّم ام نفر رَیی کد، لیکِن یوآب نَخاست که بییه. ۳۰اوخته اَبشالوم دَ خِدمتگارای خُو گُفت: ”توخ کنِید، زمِینِ یوآب دَ پالُوی زمِینِ ازمه اَسته و دَ اُونجی جَو کِشت کده. بورِید و اُو ره آتِش بِزَنِید.“ پس خِدمتگارای اَبشالوم زمی ره آتِش زَد.
۳۱یوآب باله شُده دَ پیشِ اَبشالوم دَ خانِه شی اَمَد و دَزُو گُفت: ”چرا خِدمتگارای تُو زمِین مَره آتِش زَده؟“ ۳۲اَبشالوم دَ جوابِ یوآب گُفت: ”توخ کُو، ما دَز تُو پَیغام رَیی کده گُفتُم، ’اِینجی بیه تاکه تُو ره دَ پیشِ پادشاه رَیی کنُم و تُو پُرسان کنی که، ”چرا ما از جِشُور اَمدیم؟ بَلدِه مه بِهتر بُود که تا آلی ره دَ امُونجی مُومَندُم!“‘ پس آلی مَره بیل که رُوی پادشاه ره بِنگرُم و اگه کُدَم گُناه از مه سر زَده بَشه، بیل که مَره بُکُشه.“
۳۳اوخته یوآب دَ پیشِ پادشاه رفت و امی توره ره دَزُو گُفت؛ و اُو اَبشالوم ره کُوی کد. پس اَبشالوم اَمَده دَ حُضُورِ پادشاه قد رُوی خُو دَ زمی اُفتده اِحترام کد و پادشاه اَبشالوم ره ماخ کد.