۱وختی داوُود از سرِ کوه کم وری اُو طرف تیر شُد، دِید که صِیبا خِدمتگارِ مِفِیبوشِت قد یگ جوره اُلاغِ پالون شُده که دُو صد دانه نان، صد دانه کیکِ کِشمِشی، صد دانه کیکِ انجِیری و یگ مَشک شرابِ انگُور دَ بَلِه ازوا بار بُود، دَ دَمِ راهِ شی اَمَد. ۲پادشاه دَ صِیبا گُفت: ”امی چِیزا ره از چی خاطر اَوُردے؟“ صِیبا گُفت: ”امی اُلاغا بَلدِه خانَوارِ پادشاه اَسته که سوار شُنه و نان و انجِیر بَلدِه خوراکِ خِدمتگارا و شرابِ انگُور بَلدِه وُچی کدونِ کسای که دَ بیابو مَنده شُده.“ ۳پادشاه گُفت: ”باچِه بادار تُو کُجا اَسته؟“ صِیبا دَ پادشاه گُفت: ”اُو دَ اورُشَلیم شِشته، چُون اُو مُوگیه که، ’اِمروز خانَوارِ اِسرائیل پادشاهی بابِه مَره دَز مه پس مِیدیه.‘“ ۴اوخته پادشاه دَ صِیبا گُفت: ”آلی تمامِ مال-و-دارایی مِفِیبوشِت از تُو بَشه.“ صِیبا گُفت: ”نوکر تُو اَستُم، اَی بادار مه پادشاه، بیل که نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه بَشه.“
۵وختِیکه داوُود پادشاه دَ بَحُورِیم رسِید، دَ اُونجی یگ نفر از اَولادِ بابِه خانَوارِ شائول دَ نامِ شِمعی باچِه جیرا بُر شُده اَمَد. اُو دَ حالِیکه میمَد، دَوکری مُوکد. ۶اُو داوُود و پگِ خِدمتگارای داوُود پادشاه ره قد سنگ مِیزَد، باوجُودِ که تمامِ مردُم و پگِ مَردای جنگی دَ طرفِ راست و طرفِ چَپِ داوُود قرار دَشت. ۷شِمعی دَوکری کده اینی رقم مُوگُفت: ”گُم شُو! گُم شُو! اَی مَردِ خُونی و اَی مَردِ بےاَرزِش! ۸خُداوند اِنتِقامِ خُونِ تمام خانَوارِ شائول ره که تُو دَ جای شی پادشاهی کدی از تُو گِرِفته و خُداوند پادشاهی ره دَ دِستِ باچِه تُو اَبشالوم تسلِیم کده. توخ کُو، بَلا-و-مُصِیبت دَ بَلِه تُو اَمَده، چراکه تُو یگ مردِ خُونی اَستی.“
۹اوخته اَبِیشای باچِه صَرُویه دَ پادشاه گُفت: ”چرا اِی سَگِ مُرده بادار مه پادشاه ره دَوکری کُنه؟ اِجازه بِدی که بورُم و سر شی ره از تَن شی جدا کنُم.“ ۱۰لیکِن پادشاه گُفت: ”اَی باچه های صَرُویه، شُمو ره دَز مه چی غَرَض اَسته؟ بیلِید که دَوکری کنه، چُون اگه خُداوند دَزُو گُفته که، ’داوُود ره دَوکری کُو،‘ پس کِی اَسته که بُگیه، ’چرا اِی کار ره مُونی؟‘“ ۱۱و داوُود دَ اَبِیشای و تمامِ خِدمتگارای خو گُفت: ”اونه، باچِه خود مه که از پُشتِ کمر مه دَ وجُود اَمَده، قَصدِ گِرِفتونِ جان مَره دَره؛ پس چِیقس کَلوتر امی بِنیامِینی اِی قَصد ره دَشته بَشه! اُو ره تنها ایله کنِید و بیلِید که دَوکری کنه، چُون خُداوند دَزُو اَمر کده. ۱۲شاید خُداوند دَ مُصِیبت مه نظر کنه و خُداوند دَ عِوَضِ دَوکری که اِمروز اِی نفر مُونه، دَز مه اَجرِ خُوب بِدیه.“ ۱۳پس داوُود و نفرای شی دَ راهِ خُو اِدامه دَد و شِمعی از بغلِ کوهی که رُوی دَ رُوی ازوا بُود رفت و دَ حالِیکه مورفت، دَوکری کده اُو ره قد سنگ مِیزَد و خاک باد مُوکد. ۱۴پادشاه و تمامِ مردُمی که قد ازُو بُود، مَنده-و-زِلّه دَ دریای اُردُن رسِید و دَ اُونجی مندَگی گِرِفت.
۱۵دَ امزُو غَیت که اَبشالوم و پگِ مَردای اِسرائیل دَ اورُشَلیم اَمَد، اَخِیتوفِل ام قد شی قَتی بُود. ۱۶وختی حُوشای اَرکی، رفِیقِ داوُود دَ پیشِ اَبشالوم اَمَد، حُوشای دَ اَبشالوم گُفت: ”زِنده باد پادشاه! زِنده باد پادشاه!“ ۱۷اَبشالوم دَ حُوشای گُفت: ”آیا وفاداری تُو بَلدِه رفِیق تُو امی بُود؟ چرا قد رفِیق خُو نَرفتی؟“ ۱۸حُوشای دَ اَبشالوم گُفت: ”نَه، بَلکِه کسی ره که خُداوند و امی مردُم و پگِ مَردای اِسرائیل اِنتِخاب کده، ما خِدمتگارِ امزُو اَستُم و دَ پیشِ امزُو باقی مُومنُم. ۱۹علاوه ازی، ما کِی ره باید خِدمت کنُم؟ آیا نَباید باچِه شی ره خِدمت کنُم؟ اَرے، امُو رقم که ما دَ خِدمتِ آتِه تُو بُودُم، امُو رقم دَ خِدمتِ ازتُو ام اَستُم.“
۲۰اوخته اَبشالوم دَ اَخِیتوفِل گُفت: ”تُو دَز مو مشوَره بِدی؛ مو چِیز کار کنی؟“ ۲۱اَخِیتوفِل دَ اَبشالوم گُفت: ”قد خاتُونوی آتِه خُو که اُو بَلدِه نِگاهوانی خانه ایشته، خاو کُو؛ وختی تمامِ اِسرائیل بِشنَوه که تُو دَ نظرِ آتِه خُو بَد شُدے، اوخته دِستِ تمامِ کسای که قد تُو اَسته، قُوَت پَیدا مُونه.“ ۲۲پس اُونا دَ بَلِه بام بَلدِه اَبشالوم یگ خَیمه زَد و اَبشالوم دَ پیشِ چِیمِ تمامِ بَنی اِسرائیل قد خاتُونوی آتِه خُو خاو کد. ۲۳مشوَرِه که اَخِیتوفِل دَ امزُو روزا مِیدَد، رقمِ ازی بُود که یَگو کس از خُدا هِدایت طلب کُنه. پس هر مشوَرِه اَخِیتوفِل ام بَلدِه داوُود و ام بَلدِه اَبشالوم امی رقم بااَرزِش بُود.