۱اوخته خُداوند دَ مُوسیٰ گُفت: ”آلی مِینگری که ما قد فِرعَون چی کار مُونُم. اُو بخاطرِ دِستِ زورتُوی مه بَنی اِسرائیل ره ایله مُونه و بخاطرِ دِستِ پُرقُدرت مه اُونا ره از سرزمِین خُو بُر مُونه.“
۲و خُداوند دَ تورِه خُو اِدامه دَده دَ مُوسیٰ گُفت: ”ما خُداوند اَستُم. ۳ما دَ اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب دَ عِنوانِ خُدای قادِرِ مُطلَق ظاهِر شُدُم، مگم نامِ از خود خُو، یعنی ’خُداوند‘ ره دَزوا معلُومدار نَکدُم. ۴امچُنان ما قد ازوا عهد بسته کدُم که سرزمِینِ کِنعان، یعنی امُو جای ره که اُونا دَ اُونجی مِثلِ بیگَنه اَلّی زِندگی مُوکد، دَزوا بَخشِش کنُم. ۵دِیگه اِی که، ما ناله های بَنی اِسرائیل ره شِنِیدُم که مِصریا اُونا ره دَ غُلامی اَندخته، لیکِن عهد مه دَ یاد مه اَسته. ۶ازی خاطر دَ بَنی اِسرائیل بُگی که ’خُداوند مُوگیه: ”ما خُداوند اَستُم و شُمو ره از زیرِ یُوغِ کارِ اِجبارِ مِصریا خلاص کده از غُلامی ازوا آزاد مُونُم. ما شُمو ره دَ زورِ بازُوی قَوی و دَ وسِیلِه قضاوَت های بُزُرگ بازخرِید کده نِجات مِیدیُم ۷و شُمو ره قَوم خُو جور کده خُدای شُمو مُوشُم. دَ اُو غَیت شُمو مِیدَنِید که ما خُداوند، خُدای شُمو اَستُم که شُمو ره از زیرِ یُوغِ کارِ اِجبارِ مِصریا آزاد کدُم. ۸و ما شُمو ره دَ امزُو سرزمی مُوبرُم که وعدِه شی ره دَ اِبراهِیم، اِسحاق و یعقُوب دَده بُودُم و اُو جای ره بحَیثِ مُلکیَت دَز شُمو مِیدُم. ما خُداوند اَستُم.“‘“ ۹پس مُوسیٰ امُو رقم دَ بَنی اِسرائیل نَقل کد، مگم اُونا کم روحیه بُود و بخاطرِ ظُلم و سِتَمِ مِصریا دَ تورِه مُوسیٰ گوش نَدَد.
۱۰بعد ازُو خُداوند دَ مُوسیٰ اَمر کد: ۱۱”بسم دَ پیشِ فِرعَون، یعنی پادشاهِ مِصر بورُو و دَزُو بُگی که بَنی اِسرائیل ره از مُلک خُو ایله کنه.“ ۱۲لیکِن مُوسیٰ دَ جوابِ خُداوند گُفت: ”اونه، بَنی اِسرائیل که دَ گُفتِه مه گوش نَمُوکُنه، پس فِرعَون چِطور از اَید مه مُوشه، دَ حالِیکه ما یگ سُخنرانِ خُوب نِیَستُم؟“
۱۳خُلاصه، خُداوند قد مُوسیٰ و هارُون توره گُفته دَزوا دَ بارِه بَنی اِسرائیل و فِرعَون پادشاهِ مِصر حُکم دَد تا بَنی اِسرائیل ره از سرزمِینِ مِصر بُرو بیره.
۱۴اینیا کٹه‌کَلونای خانَوارِ بابه‌کَلونای بَنی اِسرائیل بُود:
۲۶هارُون و مُوسیٰ که دَ باله ذِکر شُده امُو کسای اَسته که خُداوند دَزوا گُفتُد: ”بَنی اِسرائیل ره قد تمامِ طایفه های شی از سرزمِینِ مِصر بُرو بیرِید.“ ۲۷اُونا کسای بُود که دَ پیشِ فِرعَون پادشاهِ مِصر رفت و پَیغامِ خُداوند ره دَزُو رَسَنده گُفت: ”بَنی اِسرائیل ره ایله کُو.“ ۲۸و اُو امُو روزِ بُود که خُداوند دَ سرزمِینِ مِصر قد مُوسیٰ توره گُفت.
۲۹خُداوند بسم دَ مُوسیٰ اَمر کده گُفت: ”ما خُداوند اَستُم. هر چِیزی که ما قد تُو مُوگُم، تُو دَ فِرعَون پادشاهِ مِصر بُگی.“ ۳۰لیکِن مُوسیٰ دَ خُداوند گُفت: ”ما توره‌گوی خُوب نِیَستُم. پس فِرعَون چِطور دَ تورای مه گوش بِدیه؟“