۱و خُداوند دَ بَلُوطِستانِ مَمری دَ اِبراهِیم ظاهِر شُد وختِیکه اُو دَ گرمی روز دَ دانِ خَیمِه خُو شِشتُد. ۲اِبراهِیم باله توخ کد و دِید که سِه مَرد دَ نزدِیک شی ایسته یَه. وختِیکه اُونا ره دِید از دانِ خَیمِه خُو باله شُد و زُود دَ مَنده نَشی ازوا رفت و خود ره طرفِ زمی خَم کده ۳گُفت: ”بادار مه، اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، از پیشِ غُلام خُو نَرو. اگه شُمو از مه خوش-و-راضی اَستِید از پیشِ نوکر خُو نَرو. ۴بیل که کم ذَره آو دَز شُمو بیرُم تاکه پای خُو ره شُشته دَ زیر دِرخت دَمراسی کنِید. ۵ما مورُم و یگ لُغمه نان دَز شُمو میرُم تا بُخورِید و قُوَت بِگِیرِید؛ بعد ازُو مِیتنِید که بورِید. چُون بَلدِه امزی، گُذر شُمو از پیشِ خِدمتگار شُمو شُده.“ اُونا گُفت: ”هر چِیزی که گُفتی، بُکُو.“ ۶اوخته اِبراهِیم دَ عَجَله دَ خَیمه خُو رفته دَ ساره گُفت: ”زُود کُو! سِه کاسه آردِ خُوب بِگِیر و قُتقُو کده ٹِکی پُخته کُو.“ ۷بعد ازُو خود شی سُون گلّه دَوِیده یگ گوسَلِه خُوب و نازُک ره گِرِفت و دَ خِدمتگار خُو دَد تا اُو ره دِستی پُخته کنه. ۸پس اِبراهِیم مَسکه و شِیر ره گِرِفته قد گوشتِ گوسَلِه که پُخته کدُد اَوُرد و دَ پیشِ ازوا ایشت. دَ حالِیکه اُونا دَرَو مُوخورد، اِبراهِیم دَ خِدمتِ ازوا دَ زیرِ دِرخت ایسته بُود. ۹و اُونا دَزشی گُفت: ”خاتُون تُو ساره کُجا یَه؟“ اُو گُفت: ”اونه، دَ خَیمه.“ ۱۰ یکی ازوا گُفت: ” سالِ دِیگه دَ اینی وخت پیش تُو مییُم و خاتُون تُو ساره صاحِبِ باچه مُوشه.“ ساره از دانِ خَیمه که دَ پُشتِ اِبراهِیم بُود، گوش مُوکد. ۱۱ازی که اِبراهِیم و ساره کَلو پِیر-و-سال خورده بُود و عادتِ ماهوارِ زَنانِه ساره قَطع شُدُد، ۱۲ساره قد خود خُو خَندِیده گُفت: ”آیا ما که پِیر-و-سالخورده شُدیم و شُوی مه ام پِیر-و-سالخورده شُده، مِیتنُم شَوق دَشته بَشُم؟“ ۱۳خُداوند دَ اِبراهِیم گُفت: ”ساره چرا خَنده کده گُفت: ’آیا واقعاً باچه پَیدا مُونُم، دَ حالِیکه پِیر شُدیم؟‘ ۱۴آیا کُدَم کاری اَسته که دَ پیشِ خُداوند مُشکِل بَشه؟ دَ زمانِ تعیین شُده، سالِ دِیگه دَمزی وخت دُوباره دَ پیش تُو مییُم و ساره صاحِبِ باچه مُوشه.“ ۱۵مگم ساره از ترس اِنکار کده گُفت: ”ما خَنده نَکدُم!“ اُو گُفت: ”اَرے، تُو خَنده کدی!“
۱۶بعد ازُو امُو مَردا باله شُده رُوی خُو ره طرفِ سَدُوم کد و اِبراهِیم قد ازوا رفت تا اُونا ره رُو به راه کنه. ۱۷مگم خُداوند گُفت: ”آیا چِیزی ره که کدَنی اَستُم، از اِبراهِیم تاشه کنُم، ۱۸دَ حالِیکه از اِبراهِیم یگ مِلَّتِ کٹه و قَوی جور مُونُم و پگِ مِلَّت های دُنیا دَ وسِیلِه ازُو بَرکت پَیدا مُونه؟ ۱۹نَه، چُون ما اُو ره اِنتِخاب کدیم تاکه اُو اَولادا و خانَوار خُو ره بعد از خُو نصِیحَت کُنه که اُونا دَ وسِیلِه دَ جای اَوُردونِ عدالت و اِنصاف راه-و-طرِیقِ خُداوند ره نِگاه کُنه. اوخته خُداوند چِیزی ره که دَ اِبراهِیم وعده کده بَلدِه ازُو پُوره مُونه.“ ۲۰پس خُداوند گُفت: ”ناله-و-فریاد دَ ضِدِ سَدُوم و عمُوره غَدر بِلند شُده و گُناه های ازوا کَلو و گِرَنگ اَسته. ۲۱ما تَیلو مورُم و توخ مُونُم که مُطابِقِ ناله-و-فریادی که دَ پیش مه رسِیده اُونا کامِلاً امُو رقم رفتار کده یا نَه. اگه نَکدُد، ما مِیدَنُم.“ ۲۲بعد ازُو امُو دُو مَرد طرفِ سَدُوم رَیی شُد، مگم اِبراهِیم هنوز ام دَ پیشِ خُداوند ایسته مَند. ۲۳و اِبراهِیم خود ره دَ خُداوند نزدِیک کده گُفت: ”آیا عادِل و شرِیر ره یگ جای نابُود مُونی؟ ۲۴فرض کُو دَمزُو شار پِنجاه نفرِ عادِل مَوجُود بَشه، باز ام شار ره خراب مُونی و اُو جای ره از خاطر امزُو پِنجاه نفرِ عادِل نِگاه نَمُونی؟ ۲۵از تُو دُور بَشه که اِی کار ره بُکُنی و عادِل و شرِیر ره یگ جای بُکُشی تا عادِل و شرِیر برابر بَشه! نَه، از تُو دُور بَشه. آیا قاضی تمامِ دُنیا نَباید اِنصاف ره دَ جای بیره؟“ ۲۶و خُداوند گُفت: ”اگه پِنجاه نفرِ عادِل دَ شارِ سَدُوم پَیدا کنُم، ما تمامِ امزُو جای ره از خاطر ازوا نِگاه مُونُم.“ ۲۷اِبراهِیم دَ جواب شی گُفت: ”ما جُراَت کده قد مَولای خُو توره گُفتُم اگرچِه ما خاک و خگِشتر اَستُم. ۲۸اگه پَنج نفر از پِنجاه نفرِ عادِل کم بَشه، آیا از خاطرِ که پَنج نفر کم اَسته شار ره خراب مُونی؟“ خُداوند گُفت: ”اگه چِل و پَنج نفرِ عادِل دَ اُونجی پَیدا کنُم اُو ره خراب نَمُونُم.“ ۲۹اِبراهِیم بسم دَزُو عرض کده گُفت: ”شاید دَ اُونجی چِل نفرِ عادِل پَیدا شُنه.“ خُداوند گُفت: ”از خاطرِ چِل نفر، ما اُو ره خراب نَمُونُم.“ ۳۰گُفت: ”یا مَولا، قار نَشُنی تا بسم توره بُگُم: اگه دَ اُونجی فقط سی نفر پَیدا شُنه؟“ خُداوند گُفت: ”اگه سی نفر دَ اُونجی پَیدا کنُم ما اُو ره خراب نَمُونُم.“ ۳۱اِبراهِیم گُفت: ”بسم جُراَت مُونُم که قد مَولای خُو گپ بِزنُم: اگه دَ اُونجی بِیست نفر پَیدا شُنه؟“ اُو گُفت: ”از خاطرِ بِیست نفر ما اُو ره خراب نَمُونُم.“ ۳۲اِبراهِیم بسم گُفت: ”یا مَولا، قار نَشُنی؛ فقط یگ دفعِه دِیگه توره مُوگیُم. اگه دَه نفر دَ اُونجی پَیدا شُنه؟“ خُداوند گُفت: ”از خاطرِ دَه نفرِ اُو ره خراب نَمُونُم.“ ۳۳وختِیکه خُداوند تورِه خُو ره قد اِبراهِیم خلاص کد اُو از اُونجی رفت و اِبراهِیم پس دَ جای خُو اَمَد.