۱و اِبراهِیم از مَمری سُون منطقِه جنُوب کوچ کد و دَ مینکلِ قادِش و شُور جای-دَ-جای شُد و دَ شارِ جِرار زِندگی مُوکد. ۲ دَ امزُو غَیت اِبراهِیم دَ بارِه خاتُون خُو ساره گُفت که: ”اُو خوار مه یَه.“ پس اَبِیمَلِک پادشاهِ جِرار نفر رَیی کد تا ساره ره دَ قصر شی بیره. ۳مگم خُدا دَ وختِ شاو دَ اَبِیمَلِک دَ خاو ظاهِر شُده گُفت: ”اینه، تُو مُردَنی اَستی، چُون خاتُونی ره که گِرِفتے، خاتُونِ شُویدار اَسته.“ ۴اَبِیمَلِک تا هنوز قد شی نزدِیکی نَکدُد. پس گُفت: ”خُداوندا، آیا تُو واقِعاً قَومِ عادِل ره نابُود مُونی؟ ۵آیا اُو خود شی دَز مه نَگُفت که ’اُو خوار مه یَه‘؟ و ساره ام خود شی گُفت که ’اُو بِرار مه یَه.‘ ما قد دِلِ صاف و دِستِ پاک اِی کار ره کدُم.“ ۶اوخته خُدا دَ عالمِ خاو دَزُو گُفت: ”اَرے، ما مِیدَنُم که تُو اِی کار ره قد دِلِ صاف کدی و امزی خاطر تُو ره نِگاه کدُم تا دَ ضِد مه گُناه نَکنی و نَه‌ایشتُم که دَزُو دِست بِزَنی. ۷آلی خاتُونِ امزُو مَرد ره پس تسلِیم شی کُو، چراکه اُو یگ پَیغمبر اَسته و بَلدِه تُو دُعا مُونه تا زِنده بُمَنی. ولے اگه اُو ره پس تسلِیم نَکُنی، یَقِین دَشته بَش که تُو و پگِ کسای که دَز تُو تعلُق دَره، حتماً مُومُرِید.“ ۸صَباح‌گاه اَبِیمَلِک باله شُد و تمامِ خِدمَت‌گارای خُو ره کُوی کده پگِ امزی توره ها ره دَزوا نَقل کد و اُونا کَلو تَرسِید. ۹اوخته اَبِیمَلِک، اِبراهِیم ره طلب کد و دَزُو گُفت: ”اِی چی کار بُود که تُو دَ حقِ ازمو کدی؟ و ما چی گُناه دَ حقِ ازتُو کده بُودُم که تُو مَره و مَملَکَت مَره دُچارِ امزی گُناهِ کٹه کدی؟ تُو کارای ره که دَ حق ازمه کدی باید نَمُوکدی.“ ۱۰و اَبِیمَلِک از اِبراهِیم پُرسان کد: ”چی فِکر کده امی کاره کدی؟“ ۱۱اِبراهِیم دَ جواب شی گُفت: ”ما فِکر کدُم که دَمزی جای ترس از خُدا هیچ وجُود نَدره و مَره بخاطرِ خاتُون مه مُوکُشه. ۱۲علاوِه ازی اُو راستی خوار مه اَسته؛ اَرے، اُو دُخترِ آتِه مه اَسته، لیکِن دُخترِ آبِه مه نِییه؛ و اُو خاتُون مه شُده. ۱۳وختِیکه خُدا مَره از خانِه آتِه مه دَ سرزمِینای دُور-و-بیگَنه اَوُرد، ما دَ ساره گُفتُم، ’امی مِهربانی ره دَ حق ازمه بُکُو: دَ هر جای که رفتی دَ بارِه ازمه بُگی که اِی بِرار مه اَسته.‘“
۱۴اوخته اَبِیمَلِک گوسپندو، گاو ها، غُلاما و کنِیزا ره گِرِفته دَ اِبراهِیم بخشِید و خاتُون شی ساره ره پس دَزُو تسلِیم کد. ۱۵و اَبِیمَلِک گُفت: ”اینه، سرزمِین مه دَ پیشِ رُوی تُو اَسته و هر جای که خوش تُو مییه دَ اُونجی زِندگی کُو.“ ۱۶بعد ازُو دَ ساره گُفت: ”اینه، هزار مِثقال نُقره ره دَ بِرار تُو مِیدُم تا بیگُناهی تُو دَ پیشِ تمام کسای که قد تُو اَسته معلُوم شُنه و پگ بِدَنه که نِسبَت دَز تُو دَ اِنصاف رفتار شُده.“ ۱۷اوخته اِبراهِیم پیشِ خُدا دُعا کد و خُدا اَبِیمَلِک، خاتُون شی و کنِیزای شی ره شفا دَد تا صاحِبِ اَولاد شُنه؛ ۱۸چُون خُداوند رَحمِ تمامِ خاتُونوی خانَوارِ اَبِیمَلِک ره از خاطرِ ساره خاتُونِ اِبراهِیم بسته کدُد.