۱وختی راحیل دِید که بَلدِه یعقُوب اَولاد نَمُونه، دَ برابرِ خوار شی بَخِیلی شی اَمَد و دَ یعقُوب گُفت: ”دَز مه اَولاد بِدی، اگه نَه، مُومرُم!“ ۲یعقُوب سرِ راحیل قار شُده گُفت: ”آیا ما دَ جای خُدا اَستُم؟ اُو تُو ره از ثَمرِ رَحم محرُوم کده.“ ۳اوخته راحیل گُفت: ”اینه، کنِیز مه بِلهه ره بِگِیر و قد شی خاو کُو تا بَلدِه مه اَولاد پَیدا کُنه و ما ام دَ وسِیلِه ازُو آباد شُنُم.“ ۴پس راحیل کنِیز خُو بِلهه ره دَ یعقُوب دَ عِنوانِ خاتُو دَد و یعقُوب قد ازُو خاو شُد. ۵و بِلهه حامِله شُده بَلدِه یعقُوب یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد. ۶اوخته راحیل گُفت: ”خُدا دَ داد مه رسِید؛ اُو آواز مَره شِنِید و دَز مه یگ باچه دَد.“ امزی خاطر اُو ره «دان» نام کد. ۷و بِلهه کنِیزِ راحیل بسم حامِله شُد و دوّمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. ۸اوخته راحیل گُفت: ”ما قد مُقابِله های سخت قد خوار خُو مُقابِله کدُم و دَ بَلِه شی زور شُدُم.“ امزی خاطر اُو ره «نَفتالی» نام ایشت.
۹وختی لیه دِید که از اَولاد کدو مَنده، اُو کنِیز خُو زِلفه ره گِرِفته دَ عِنوانِ خاتُو دَ یعقُوب دَد. ۱۰و زِلفه کنِیزِ لیه بَلدِه یعقُوب یگ باچه دَ دُنیا اَوُرد. ۱۱اوخته لیه گُفت: ”چِیقس خوشبَخت اَستُم!“ امزی خاطر اُو ره «جاد» نام ایشت. ۱۲و زِلفه کنِیزِ لیه دوّمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. ۱۳و لیه گُفت: ”چِیقس خوش اَستُم! چراکه خاتُونو مَره خوشحال کُوی مُونه.“ امزی خاطر اُو ره «اَشِیر» نام ایشت.
۱۴دَ زمانِ گندُم دِرَو، رئـوبین دَ سرِ کِشت رفت و مِهرگیاه پَیدا کده اُونا ره دَ پیشِ آبِه خُو لیه اَوُرد. اوخته راحیل دَ لیه گُفت: ”امزُو مِهرگیاهِ باچِه خُو دَز مه ام بِدی.“
۱۵مگم لیه دَز شی گُفت: ”امی که شُوی مَره ازمه گِرِفتی، بَس نِییه؟ آلی میخاهی که مِهرگیاهِ باچِه مَره ام از مه بِگِیری؟“
راحیل گُفت: ”دَ عِوَضِ مِهرگیاهِ باچِه تُو آتِه اَولادا اِمشاو دَ پالُوی تُو مییه.“
۱۶امُو شام وختِیکه یعقُوب از سرِ کِشت اَمَد، لیه دَ دَمِ راهِ شی رفت و دَزُو گُفت: ”تُو باید پیشِ ازمه بییی، چراکه تُو ره قد مِهرگیاهِ باچِه خُو کِرا کدیم.“ پس امُو شاو یعقُوب قد لیه خاو کد. ۱۷و خُدا دُعای لیه ره قبُول کد و اُو حامِله شُده پَنجُمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. ۱۸اوخته لیه گُفت: ”خُدا اَجر مَره دَز مه دَده، چراکه ما کنِیز خُو ره دَ شُوی خُو دَدُم.“ امزی خاطر اُو ره «یسّاکار» نام ایشت. ۱۹و لیه بسم حامِله شُد و ششُمنه باچه ره بَلدِه یعقُوب دَ دُنیا اَوُرد. ۲۰و لیه گُفت: ”خُدا تُحفه خُوب دَز مه بخشِیده. ازی بعد شُوی مه دَ اِحتِرام قد ازمه مِیشِینه، چراکه بَلدِه شی شَش باچه دَ دُنیا اَوُردُم.“ امزی خاطر اُو ره «زِبُولُون» نام کد. ۲۱بعد ازُو لیه یگ دُختر دَ دُنیا اَوُرد و نام شی ره دِینا ایشت.
۲۲اوخته خُدا دَ دادِ راحیل رسِید و دُعای ازُو ره قبُول کده رَحم شی ره واز کد. ۲۳و راحیل حامِله شُده یگ باچه کد و گُفت: ”خُدا نَنگِ بےباچگی ره از مه دُور کد.“ ۲۴و راحیل اُو ره «یوسُف» نام کده گُفت: ”خُداوند باچِه دِیگه ام دَز مه بِدیه!“
۲۵بعد ازی که راحیل یوسُف ره دَ دُنیا اَوُرد یعقُوب دَ لابان گُفت: ”مَره رُخصَت کُو تا پس دَ جای و مُلکِ خود خُو بورُم. ۲۶خاتُونو و اَولادای مَره که تُو ره بَلدِه ازوا خِدمت کدیم، دَز مه بِدی و مَره بیل که بورُم، چُون خِدمتی که ما دَز تُو کدیم، تُو اُو ره خُوب مِیدَنی.“
۲۷لابان دَ یعقُوب گُفت: ”اگه نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه اَسته، مَره ایله نَکُو چُون از رُوی فال ما فامِیدیم که خُداوند از خاطرِ ازتُو مَره بَرکت دَده. ۲۸مُزد خُو ره بُگی و ما اُو ره دَز تُو مِیدُم.“ ۲۹یعقُوب دَ جوابِ لابان گُفت: ”خود تُو مِیدَنی که ما دَز تُو چِیقس خِدمت کدیم و چی رقم مالای تُو ره نِگاه کدیم. ۳۰پیش از اَمَدونِ ازمه گلّه و رَمِه تُو کم بُود و آلی غَدر کَلو شُده. و خُداوند بخاطرِ قدُومِ ازمه تُو ره بَرکت دَده. پس ما کَی مِیتنُم بَلدِه خانِه خود خُو تَیاری بِگِیرُم؟“
۳۱لابان بسم پُرسان کد: ”ما دَز تُو چِیزخیل بِدیُم؟“
یعقُوب گُفت: ”دَز مه هیچ چِیز نَدی. ما دُوباره چوپونی و نِگاهوانی گَله-و-رَمِه تُو ره مُونُم اگه اینی کار ره بَلدِه مه انجام بِدی: ۳۲بیل که اِمروز دَ مینکلِ رَمِه تُو بِگردُم و هر بارِه اَلَگک و خالتُو، هر بارِه سیاه ره از مینکلِ گوسپندو و هر اَلَگک و خالتُو ره از مینکلِ بُزا جدا کُنُم، و اُونا مُزد مه بَشه. ۳۳و صداقت مه دَ آینده دَ بارِه مه شاهِدی مِیدیه وختِیکه بییی و مُزدی ره که دَز مه دَدے بِنگری؛ اوخته اگه یگ مال ام غَیر از بُزِ اَلَگک و خالتُو و گوسپونِ سیاه دَ مینکلِ رَمِه مه پَیدا شُد، اُونا مالِ دُزی حِساب شُنه.“ ۳۴لابان گُفت: ”خُوبه، امُو رقم که گُفتی قبُول اَسته.“ ۳۵لیکِن امُو روز لابان تمامِ بُزای نَر ره که خطدار و خالتُو بُود و بُزای ماده ره که اَله‌گک و خالتُو بُود و تمامِ گوسپندوی سیاه ره جدا کده دَ باچه های خُو تسلِیم کد ۳۶و دَ بَینِ از خود و یعقُوب سِه روزه راه فاصِله قرار دَد و یعقُوب باقی مندِه گَلِه لابان ره چوپونی مُوکد.
۳۷اوخته یعقُوب شاخچه های سَوز و تازِه دِرختای بید، بادام و چِنار ره گِرِفت و رُوی ازوا ره پوست کده خط های سفید دَ وجُود اَوُرد تاکه سفیدی چیو معلُوم شُد. ۳۸بعد ازُو امُو شاخچه های پوست شُده ره دَ آوخورا دَ پیشِ رُوی رمه ها ایشت، یعنی دَمزُو جای که رمه ها بَلدِه آو خوردو میمَد، چُون رمه ها وختِیکه بَلدِه آو خوردو میمَد، نسل گِیری مُوکد. ۳۹و ازی که اُونا پیشِ رُوی امزُو شاخچه ها نسل گِیری مُوکد، اُونا چُوچه های خطدار، اَلَگک و خالتُو مِیزَید. ۴۰یعقُوب باره‌گو ره جدا مُوکد و باقی رمه ها ره دَ بَلِه مالای خطدار و سیاهِ لابان ایله مُوکد. دَ امزی رقم یعقُوب رمه های خُو ره جدا کد و نَه‌ایشت که قد رَمِه لابان بَشه. ۴۱هر وختِیکه حَیوانای قَوی میخاست نسل گِیری کنه، یعقُوب شاخچه ها ره دَ آوخور پیشِ رُوی ازوا میایشت تاکه دَ نزدِیکِ شاخچه ها نسل گِیری کنه. ۴۲مگم دَ پیشِ رُوی حَیوانای ضعِیف شاخچه ها ره نَه میایشت. پس حَیوانای ضعِیف از لابان و حَیوانای قَوی از یعقُوب مُوشُد. ۴۳دَ امزی رقم یعقُوب کَلو دَولتمَند شُد و رمه های کَلو، کنِیزا و غُلاما، اُشتُرا و اُلاغا دَشت.