۱یعقُوب تورای باچه های لابان ره شِنِید که مُوگُفت: ”یعقُوب تمامِ دارایی آتِه مو ره گِرِفته و از دارایی آتِه مو تمامِ امزی مال-و-دَولت ره دَ دِست اَوُرده.“ ۲و یعقُوب دِید که لابان مِثلِ سابِق قد شی رفتار نَمُوکُنه. ۳اوخته خُداوند دَ یعقُوب گُفت: ”دَ سر زمِینِ بابه‌کَلونا و قَومای خُو پس بورُو و ما قد تُو اَستُم.“
۴پس یعقُوب نفر رَیی کده راحیل و لیه ره دَ صحرا پیش خُو طلب کد، دَمزُو جای که رَمِه شی بُود. ۵و اُو دَزوا گُفت: ”ما مِینگرُم که آتِه شُمو قد ازمه مِثلِ سابِق وَری رفتار نَمُونه. مگم خُدای آتِه مه قد ازمه اَسته. ۶شُمو مِیدَنِید که قد تمامِ قُدرت خُو ما دَ آتِه شُمو خِدمت کدُم. ۷مگم آتِه شُمو مَره بازی دَده و مُزدِ از مَره دَه دفعه تَغِیر دَده، لیکِن خُدا اُو ره نَه‌ایشت که دَز مه نُقص بِرسَنه. ۸هر غَیتِیکه مُوگُفت ’مُزدِ ازتُو مالِ اَله‌گک بَشه‘ اوخته تمامِ رمه اَله‌گک مِیزَیِید؛ و وختِیکه مُوگُفت ’مُزدِ ازتُو مالای خطدار بَشه‘ اوخته تمامِ رمه خطدار مِیزَیِید. ۹دَ امزی رقم خُدا دارایی آتِه شُمو ره گِرِفته دَز مه دَده.“ ۱۰دَ دَورونِ نسل گِیری رمه یگ دفعه دَ خاو سر خُو ره باله کده دِیدُم که قُوچ های که قد میش ها نسل گِیری مُوکد، خطدار، اَلَگک و خالتُو بُود. ۱۱اوخته ملایکِه خُدا دَ خاو دَز مه گُفت: ”اَی یعقُوب!“ گُفتُم: ”اَمر کُو صاحِب.“ ۱۲اُو گُفت: ”سر خُو ره باله کُو و بِنگر که تمامِ قُوچ های که قد میش ها نسل گِیری مُونه خطدار، اَله‌گک و خالتُو اَسته؛ چُون چِیزای که لابان دَ حقِ ازتُو کده ما دِیدیم. ۱۳ما خُدای بَیت‌ئیل اَستُم، خُدای امزُو جای که تُو دَ بَلِه سنگِ نشانی روغو شیو کدی و بَلدِه مه نَذر کدی. آلی باله شُده ازی سرزمی رَیی شُو و دَ سر زمِینی بورُو که دَ اُونجی پَیدا شُدی.“ ۱۴پس راحیل و لیه دَ جواب شی گُفت: ”آیا دَ خانِه آتِه مو بَلدِه از مو کُدَم مال و میراث باقی اَسته؟ ۱۵آیا مو دَ نظر ازُو مِثلِ بیگَنه‌گو حِساب نَمُوشی؟ اُو نَه تنها مو ره سَودا کده بَلکِه پَیسِه ره که بخاطرِ ازمو دَده شُد ام کامِلاً خورده. ۱۶تمامِ دارایی ره که خُدا از آتِه مو گِرِفته، از مو و از اَولادای مو اَسته. پس آلی هر چِیزی که خُدا دَز تُو گُفته، انجام بِدی.“ ۱۷اوخته یعقُوب باله شُده اَولادا و خاتُونوی خُو ره دَ سرِ اُشتُرا سوار کد ۱۸و تمامِ چارپایا و پگ دارایی ره که دَ دِست اَوُردُد، یعنی چارپایای ره که دَ فَدان ارام حاصِل کدُد پیش خُو اَندخت تا دَ پیشِ آتِه خُو اِسحاق دَ سرزمِینِ کِنعان بوره.
۱۹وختِیکه لابان دَ کَل کدونِ گوسپندوی خُو رفتُد، راحیل بُت‌های آتِه خُو ره دُزی کد. ۲۰و یعقُوب لابانِ اِرامی ره بازی دَد و اُو ره از دُوتا کدون خُو خبر نَکد. ۲۱پس اُو قد پگ چِیزای که دَشت دُوتا کد و از دریای فَرات تیر شُده طرفِ کوهِستونِ جِلعاد رفت. ۲۲دَ روزِ سِوّم دَ لابان خبر دَده شُد که یعقُوب دُوتا کده. ۲۳پس لابان قَومای خُو ره قد خُو گِرِفت و هفت روزه راه از رَدِ یعقُوب رفت، تا دَ کوهِستونِ جِلعاد دَ نزدِیک شی رسِید. ۲۴امُو شاو خُدا دَ خاو دَ لابانِ اِرامی ظاهِر شُد و دَزشی گُفت: ”اِحتیاط کُو که یعقُوب ره چِیز نَگُیی، نَه خُوب و نَه بَد.“ ۲۵وختِیکه لابان دَ نزدِیکِ یعقُوب رسِید، یعقُوب خَیمِه خُو ره دَ کوهِستونِ جِلعاد زَدُد و لابان ام قد قَومای خُو دَ کوهِستونِ جِلعاد خَیمه زَد. ۲۶اوخته لابان دَ یعقُوب گُفت: ”تُو چی کدی؟ تُو مَره بازی دَدی و دُخترون مَره مِثلِ اسِیرای جنگی گِرِفته بُردی. ۲۷چرا تاشَکی دُوتا کدی و مَره بازی دَدی؟ و چرا مَره خبر نَکدی تاکه تُو ره دَ خوشی و سرُود و ڈول و دَمبُوره رُخصَت مُوکدُم. ۲۸و چرا مَره مَجَل نَدَدی که نوسه‌گو و دُخترون خُو ره ماخ کنُم؟ تُو کارِ بےعقلی کدی. ۲۹ما قُدرت دَرُم که دَز تُو ضَرَر بِرسَنُم، لیکِن دِیشاو خُدای آتِه تُو دَز مه گُفت: ’اِحتیاط کُو که یعقُوب ره چِیز نَگُیی، نَه خُوب و نَه بَد.‘ ۳۰ما مِیدَنُم که تُو کَلو شَوق دَشتی که پس دَ خانِه آتِه خُو بوری، ولے چرا خُدایون مَره دُزی کدی؟“ ۳۱یعقُوب دَ جوابِ لابان گُفت: ”ما ترس خوردُم و فِکر کدُم که شاید دُخترون خُو ره ازمه دَ زور پس بِگِیری. ۳۲مگم از پیشِ هر کسی که خُدایون خُو ره پَیدا کدی، اُو باید زِنده نَمَنه. دَ حُضُورِ قَومای مو هر چِیزی ازتُو که پیشِ ازمه بَشه معلُومدار کُو و بِگِیر.“ چُون یعقُوب نَمُوفامِید که راحیل بُت ها ره دُزی کده. ۳۳پس لابان دَ خَیمِه یعقُوب، دَ خَیمِه لیه و دَ خَیمِه دُو کنِیز رفت و بُت ها ره پَیدا نَتنِست. اوخته از خَیمِه لیه بُر شُده دَ خَیمِه راحیل دَر اَمَد. ۳۴مگم راحیل بُت ها ره گِرِفته زیرِ پالونِ اُشتُر ایشت و دَ سر شی شِشت. و لابان تمامِ خَیمه ره تلاشی کد، ولے چِیزی پَیدا نَکد. ۳۵و راحیل دَ آتِه خُو گُفت: ”آتَی، بَد تُو نَیه ازی که ما دَ پیش تُو ایسته شُده نَمِیتنُم، چراکه عادتِ ماهوار مه اَمَده.“ و لابان تلاشی کد، ولے بُت ها ره پَیدا نَتنِست. ۳۶اوخته یعقُوب قار شُد و قد لابان جنجال کده دَزُو گُفت: ”تقصِیر-و-گُناهِ مه چی اَسته که مَره دَ اِیقَس عَجَله دُمبال کدی؟ ۳۷آلی که تمامِ چِیزای مَره تلاشی کدی، از تمامِ سامانِ خانِه خُو چی پَیدا کدی؟ بیَر اِینجی دَ پیشِ قَومای ازمه و قَومای خود خُو بیل تا اُونا دَ بَینِ ازمه و ازتُو فَیصَله کُنه. ۳۸دَ امزی بِیست سال که ما قد ازتُو بُودُم، میش ها و بُزای تُو نُقصان نَکد و قُوچ های رَمِه تُو ره نَخوردُم. ۳۹مالای گُرگ خورده ره دَ پیش تُو نَه میوُردُم، ولے خود مه تاوان شی ره مِیدَدُم. اگه دَ روز یا دَ شاو دُزی مُوشُد، اُونا ره از مه بازخاست مُوکدی. ۴۰ما اینی رقم بُودُم: دَ روز گرمی مَره از حال مُوبُرد و دَ شاو یَخی. و خاو از چِیمای مه پَرِیده بُود. ۴۱اِی بِیست سال ره اینی رقم دَ خانِه تُو تیر کدُم: چارده سال بَلدِه دُو دُختر تُو دَز تُو خِدمت کدُم و شَش سال بَلدِه رَمِه تُو، لیکِن مُزد مَره دَه دفعه تَغِیر دَدی. ۴۲اگه خُدای آتِه مه، خُدای اِبراهِیم و هَیبَتِ اِسحاق قد ازمه نَمُوبُود، یقِیناً تُو مَره دِست خالی رَیی مُوکدی. لیکِن خُدا رَنج-و-مُصِیبت و زَحمتِ دِستای مَره دِید و دِیشاو تُو ره سرزَنِش کد.“
۴۳لابان دَ جوابِ یعقُوب گُفت: ”اِی دُخترو، دُخترونِ ازمه اَسته و اِی بچکِیچا، بچکِیچای ازمه یَه و اِی رمه ها ام رمه های ازمه یَه؛ خُلاصه، پگ چِیزای ره که دَ اِینجی مِینگری از مه یَه. مگم اِمروز ما دَ امزی دُخترون خُو و دَ بچکِیچای که اُونا دَ دُنیا اَوُرده چی کار کده مِیتنُم؟ ۴۴بیه که ما و تُو عهد بسته کنی تا دَ بَینِ ازمه و ازتُو یگ شاهِد بَشه.“ ۴۵پس یعقُوب یگ سنگ ره گِرِفته دَ عِنوانِ نشانی ایستَلجی کد ۴۶و دَ قَومای خُو گُفت: ”سنگا ره جم کُنِید.“ و اُونا سنگا ره جم کده سنگ‌قَلچه جور کد و اُونا دَ پالُوی سنگ‌قَلچه نان خورد. ۴۷اوخته لابان اُو ره یَجَر سَهَدُوتا گُفت، مگم یعقُوب اُو ره جلعِید نام کد. ۴۸و لابان گُفت: ”اِمروز اِی سنگ‌قَلچه دَ بَینِ ازمه و ازتُو یگ شاهِد اَسته.“ امزی خاطر اُو ره جلعِید نام ایشت. ۴۹و اُو ره «مِصفه» ام نام ایشته گُفت: ”وختِیکه مو از یگدِیگه جدا اَستی خُداوند دَ بَینِ ازمه و ازتُو پَیره داری کُنه. ۵۰اگه دُخترون مَره آزار بِدی و دَ بَلِه دُخترون مه دِیگه خاتُونو بِگِیری، باوجودِ که هیچ کس دَ بَینِ ازمه و ازتُو نِییه، باخبر بَش که خُدا دَ بَینِ ازمه و ازتُو شاهِد اَسته.“ ۵۱و لابان اِدامه دَده دَ یعقُوب گُفت: ”اینه، امی سنگ‌قَلچه و سنگ ره که دَ عِنوانِ نشانی دَ بَینِ از خُو و ازتُو ایستَلجی کدُم، ۵۲اِی سنگ‌قَلچه و اِی سنگِ نشانی یگ شاهِد اَسته که ما ازی سنگ‌قَلچه طرف ازتُو بَلدِه ضَرَر رَسَندو تیر نَمُوشُم و تُو ام ازی سنگ‌قَلچه و ازی سنگِ نشانی بَلدِه ضَرَر رَسَندو طرفِ ازمه تیر نَمُوشی. ۵۳خُدای اِبراهِیم و خُدای ناحور یعنی خُدای آته های ازوا دَ بَینِ ازمو قضاوَت کُنه.“ و یعقُوب دَ هَیبَتِ آتِه خُو اِسحاق قَسم خورد. ۵۴بعد ازُو یعقُوب دَمزُو کوه قُربانی کد و قَومای خُو ره دَ نان خوردو دعوَت کد. و اُونا نان خورد و شاو ره دَمزُو کوه تیر کد. ۵۵صَباح‌گاه لابان باله شُد و نوسه‌گو و دُخترون خُو ره ماخ کده اُونا ره بَرکت دَد و پس طرفِ خانِه خُو رَیی شُد.