۱یعقُوب دَ راهِ خُو رَیی شُد و ملایکه های خُدا قد شی رُوی دَ رُوی شُد. ۲وختِیکه یعقُوب ملایکه ها ره دِید، اُو گُفت: ”اِی خَیمه‌گاهِ خُدا یَه!“ و اُونجی ره «مَحَنایِیم» نام ایشت. ۳پس یعقُوب قاصِد ها ره پیشلو طرفِ بِرار خُو عیسَو دَ سرزمِینِ سَعِیر دَ مُلکِ اَدوم رَیی کد ۴و دَزوا اَمر کده گُفت: ”دَ بادار مه عیسَو اینی رقم بُگِید، ’غُلام تُو یعقُوب اینِیطور مُوگیه: ”ما قد لابان دَ عِنوانِ بیگَنه زِندگی کدُم و تا آلی ره دَ اُونجی شِشتُم. ۵ما گاو ها، اُلاغ ها، رمه ها، غُلاما و کنِیزا دَرُم. و آلی قاصِد ها ره رَیی کدُم تا دَ بادار مه خبر بِدیه و تا نظرِ لُطف تُو دَ بَلِه مه قرار بِگِیره.“‘“ ۶و قاصِد ها پیشِ یعقُوب پس اَمَده گُفت: ”دَ دِیرِ بِرار تُو عیسَو رسِیدی و اُو قد چار صد نفر دَ دَمِ راهِ تُو مییه.“ ۷اوخته یعقُوب غَدر ترس خورد و دَ تَشوِیش شُد و کسای ره که قد شی بُود و رمه ها، گلّه ها و اُشتُرا ره دَ دُو دِسته تقسِیم کد. ۸اُو قد خود خُو گُفت: ”اگه عیسَو دَ سرِ دِستِه اوّل بییه و اُونا ره بِزنه، دِستِه دوّم بِتَنه دُوتا کُنه.“ ۹پس یعقُوب دُعا کده گُفت: ”اَی خُدای بابه‌کَلون مه اِبراهِیم و خُدای آتِه مه اِسحاق، اَی خُداوند که تُو دَز مه گُفتی ’دَ مُلکِ خود خُو و دَ پیشِ قَومای خُو پس بورُو و ما قد تُو خُوبی مُوکنُم،‘ ۱۰تمامِ مِهربانی و وَفای ره که تُو دَ بندِه خُو کدے، ما هیچ لایق شی ره نَدرُم، چُون قد یگ تَیاق امزی دریای اُردُن تیر شُدُم و آلی صاحِبِ دُو دِستِه کٹه شُدیم. ۱۱لُطفاً مَره از دِستِ بِرار مه عیسَو نِجات بِدی، چُون ما ازُو ترس مُوخورُم؛ نَشُنه که بییه و مَره و آبه‌گونِ بچکِیچا ره و خودونِ بچکِیچا ره بِزنه. ۱۲مگم تُو گُفتی که ’یقِیناً قد ازتُو خُوبی مُونُم و اَولادِه تُو ره مِثلِ ریگِ دریا وَری کَلو مُونُم که از کَلونی کس نَمِیتنه حِساب کُنه.‘“ ۱۳پس امُو شاو ره دَ اُونجی تیر کد و از چِیزای که قد خُو دَشت یگ تُحفه بَلدِه بِرار خُو عیسَو تَیار کد: ۱۴دُو صد بُزِ ماده قد بِیست ٹَکه، دُو صد میش قد بِیست قُوچ، ۱۵سِی اُشتُرِ شِیرتُو قد چُوچه های شی و چِل ماده‌گاو قد دَه نَرگاو و بِیست اُلاغِ ماده قد دَه اُلاغِ نَر. ۱۶و اُونا ره دِسته دِسته جدا جدا دَ دِستِ خِدمتگارای خُو تسلِیم کد و دَزوا گُفت: ”پیشلون مه بورِید و دَ مینکلِ هر دِسته فاصِله بیلِید.“ ۱۷دَ اوّلنه خِدمتگار اَمر کده گُفت: ”وختِیکه بِرار مه عیسَو پیش تُو رسِید و از تُو پُرسان کد که ’تُو نفرِ کِی اَستی و کُجا موری و اِی چِیزای که دَ پیش تُو یَه از کِی یَه؟‘ ۱۸اوخته دَز شی بُگی: ’از غُلام تُو یعقُوب اَسته. اِینا تُحفه اَسته که اُو بَلدِه بادار مه عیسَو رَیی کده و اونه، خود شی ام از پُشت مو مییه.‘“ ۱۹امچُنان دَ دوّمنه و سِوّمنه و تمامِ کسای که از پُشتِ دِسته ها مورفت، اَمر کده گُفت: ”غَیتِیکه دَ پیشِ عیسَو مِیرَسِید عَینِ چِیز ره دَزشی بُگِید، ۲۰یعنی امچُنان بُگِید که ’اونه، غُلام تُو یعقُوب از پُشت مو مییه.‘“ یعقُوب دَ دِل خُو گُفت: ”اِمکان دَره که قد امزی تُحفه های که پیشلون مه موره، قار شی ره تا بِشَنُم و بعد ازُو که رُوی شی ره مِینگرُم شاید مَره قبُول کنه.“ ۲۱پس تُحفه ها پیشلونِ یعقُوب رفت، مگم خود شی امُو شاو ره دَ خَیمه‌گاه تیر کد. ۲۲امُو شاو یعقُوب باله شُده هر دُو خاتُو و دُو کنِیز و یازده باچِه خُو ره گِرِفت و از جای کم آوِ دریاچِه یَبوق تیر شُد. ۲۳ اَرے، اُو اُونا ره گِرِفته از دریاچه تیر کد و تمامِ چِیزای ره که دَشت ام تیر کد. ۲۴خود یعقُوب دَ خَیمه‌گاه تنها مَند و یگ آدم تا دَمِ روز واز شُدو قد ازُو پُشتی گِرِفت. ۲۵وختی اُو آدم دِید که نَمِیتنه دَ سرِ یعقُوب زور شُنه اُو دَ سرِ سوجی یعقُوب فِشار اَوُرد دَ اندازِه که سوجی یعقُوب دَ غَیتِ پُشتی گِیری قد امزُو آدم بُر شُد. ۲۶اوخته اُو آدم گُفت: ”مَره بیل که بورُم، چُون روز واز مُوشه.“ ولے یعقُوب گُفت: ”تا مَره بَرکت نَدی، تُو ره ایله نَمُونُم.“ ۲۷اُو دَ یعقُوب گُفت: ”نام تُو چی یَه؟“ اُو گُفت: ”یعقُوب.“ ۲۸اوخته امُو آدم گُفت: ”ازی بعد نامِ ازتُو یعقُوب نَبَشه، بَلکِه اِسرائیل بَشه، چراکه تُو قد خُدا و اِنسان مُقابِله کدی و کامیاب شُدی.“ ۲۹و یعقُوب ازُو پُرسان کده گُفت: ”نامِ ازتُو چی یَه؟“ اُو گُفت: ”چرا نام مَره پُرسان مُوکُنی؟“ و اُو ره دَ امُونجی بَرکت دَد.
۳۰پس یعقُوب امُو جای ره «فِنِیئیل» نام ایشت و گُفت: ”ما خُدا ره رُوی دَ رُوی دِیدُم ولے زِنده مندُم.“ ۳۱وختِیکه یعقُوب از فِنُوئیل تیر شُد آفتَو تازه بُر شُد و اُو از پای خُو مِیلَنگِید. ۳۲امزی خاطر بَنی اِسرائیل تا اِمروز گوشتِ سرِ ران ره که دَ سوجی اَسته نَمُوخوره، چراکه امُو آدم دَ سرِ سوجی یعقُوب که نزدِیکِ ران اَسته فِشار اَوُردُد.