۱وختی یعقُوب خبر شُد که دَ مِصر غَلّه پَیدا مُوشه اُو دَ باچه های خُو گُفت: ”چرا سُون یگدِیگِه خُو توخ مُونِید؟“ ۲و اِدامه دَده گُفت: ”ما شِنِیدیم که دَ مِصر غَلّه پَیدا مُوشه. دَ اُونجی بورِید و بَلدِه مو غَلّه-و-دانه بِخرِید تاکه زِنده بُمَنی و نَمُری.“ ۳پس دَه بِرارِ یوسُف بَلدِه خرِیدونِ غَلّه-و-دانه دَ مِصر رفت. ۴لیکِن یعقُوب، بِنیامِین بِرارِ یوسُف ره قد بِرارون شی رَیی نَکد، چُون گُفت ”نَشُنه که کُدَم بَلا دَ سر شی بیه.“ ۵دَمزی رقم باچه های اِسرائیل دَ مینکلِ نفرای بُود که بَلدِه خرِیدونِ غَلّه-و-دانه دَ مِصر رفتُد، چراکه قحطی دَ سرزمِینِ کِنعان ام رسِیده بُود.
۶دَمزُو غَیت یوسُف حاکِم سرزمِینِ مِصر بُود و اُو دَ پگِ مردُمای زمی غَلّه-و-دانه سَودا مُوکد. پس بِرارونِ یوسُف اَمَد و خودون ره دَ برابرِ ازُو خَم کده رُوی دَ خاک اُفتَد. ۷وختِیکه یوسُف بِرارون خُو ره دِید، اُونا ره شِنَخت. مگم قد ازوا مِثلِ بیگَنه رفتار کد و دَ پیشانی تُرش قد از وا توره گُفته پُرسان کد: ”شُمو از کُجا اَمدِید؟“
اُونا دَ جواب شی گُفت: ”مو از سرزمِینِ کِنعان اَمدی تاکه خوراکه-باب بِخری.“
۸یوسُف بِرارون خُو ره شِنَخت، مگم اُونا اُو ره نَشِنخت. ۹و اُو خاوهای ره که دَ بارِه ازوا دِیدُد دَ یاد خُو اَوُرد و دَزوا گُفت: ”شُمو جاسُوس اَستِید و اَمدِید که ضَعفِ سرزمِین مو ره پَیدا کُنِید.“
۱۰اُونا گُفت: ”نَه صاحِب! غُلامای تُو بَلدِه خرِیدونِ خوراکه-باب اَمَده. ۱۱پگ مو باچه های یگ نفر اَستی؛ مو مردُمای صادِق-و-راست اَستی. غُلامای تُو هرگِز جاسُوس نَبُوده.“
۱۲لیکِن یوسُف دَزوا گُفت: ”نَه، شُمو اَمدِید تاکه ضَعفِ سرزمِین مو ره پَیدا کُنِید.“
۱۳اُونا گُفت: ”صاحِب، مو غُلامای تُو دوازده بِرار بُودی، پگ مو باچه های یگ نفر دَ سرزمِینِ کِنعان. آلی ریزِه پگِ بِرارو دَ پیشِ آتِه مو اَسته و یگ مو دِیگه وجُود نَدره.“
۱۴یوسُف بسم دَزوا گُفت: ”امُوطور که پیشتَر گُفتُم، شُمو جاسُوس اَستِید. ۱۵ما شُمو ره اینی رقم اِمتِحان مُونُم: دَ زِندگی فِرعَون قَسم، تا زمانِیکه بِرارِ ریزِه شُمو دَ اِینجی نَیه شُمو از اِینجی رفته نَمِیتَنِید. ۱۶یگ نفر شُمو بوره و بِرار شُمو ره گِرِفته بیره. دِیگای شُمو دَ اِینجی بَندی مُومَنِید تا تورِه شُمو معلُوم شُنه که راست اَسته یا نَه. دَ غَیرِ ازی دَ زِندگی فِرعَون قَسم که شُمو جاسُوس اَستِید.“ ۱۷اوخته یوسُف اُونا ره دَ مُدَت سِه روز دَ بَندی‌خانه نِگاه کد.
۱۸دَ روزِ سِوّم یوسُف دَزوا گُفت: ”ما یگ آدمِ خُداتَرس اَستُم. اینی کار ره کنِید و شُمو زِنده مُومَنِید: ۱۹اگه آدمای صادِق اَستِید، یگ بِرار شُمو دَ امِینجی که شُمو بَندی اَستِید بُمَنه و باقی شُمو رفته غَلّه-و-دانه ره بَلدِه خانَوارای خُو که گُشنه مَنده بُبرِید. ۲۰مگم بِرارِ ریزِه خُو ره پیش مه بیرِید تاکه تورای شُمو ثابِت شُنه و شُمو نابُود نَشُنِید.“
و اُونا امُو رقم کد. ۲۱اُونا قد یگدِیگِه خُو مُوگُفت: ”مو بخاطرِ کاری که دَ حقِ بِرار خُو کدے مُجرِم اَستی. مو بیچارَگی ازُو ره دِیدی وختِیکه اُو دَ پیش مو عُذر-و-زاری کد، مگم مو گوش نَکدی. امزُو خاطر دَ اِی بَلا گِرِفتار شُدے.“
۲۲رئـوبین دَزوا گُفت: ”آیا ما دَز شُمو نَه گُفتُم که دَ ضِدِ امزی باچه گُناه نَکُنِید؟ لیکِن شُمو از اَید نَشُدِید. آلی بَلدِه خُونِ ازُو باید حِساب بِدی.“
۲۳اُونا نَمِیدَنِست که یوسُف زِبونِ ازوا ره مُوفامه، چُون اُو دَ وسِیلِه ترجُمان قد ازوا توره مُوگُفت. ۲۴پس یوسُف از پیشِ ازوا رفت و دَ چخرا کدو شُد؛ پسانتَر دُوباره دَ پیشِ ازوا اَمَد و قد ازوا توره گُفت. و شِمعون ره از بَینِ ازوا گِرِفته دَ پیش چِیمِ ازوا بسته کد.
۲۵بعد ازُو یوسُف اَمر کد تا جوالای ازوا ره از غَلّه-و-دانه پُر کُنه و پَیسِه هر کس ره دَ مَنِه جوال شی بیله و خوراکِ سَفر ام دَزوا بِدیه. و اِی کار بَلدِه ازوا اِجرا شُد. ۲۶اوخته اُونا غَلّه-و-دانه ره دَ بَلِه اُلاغای خُو بار کده رَیی شُد.
۲۷دَ جای که اُونا شاو ره تیر مُوکد یکی از وا جوال خُو ره واز کد که دَ اُلاغ خُو خوراک بِدیه. اوخته دِید که پَیسِه شی دَ دانِ جوال اَسته. ۲۸اُو دَ بِرارون خُو گُفت: ”پَیسِه مه پس ایشته شُده. اینه، دَ دانِ جوال مه یَه!“ دَ دِلِ ازوا وَهم اُفتَد و قد ترس-و-لرز دَ یگدِیگِه خُو گُفت: ”اِی چِیزخیل اَسته که خُدا دَ سرِ ازمو اَوُرده؟“
۲۹وختِیکه اُونا دَ سرزمِینِ کِنعان دَ پیشِ آتِه خُو یعقُوب رسِید، اُونا تمامِ چِیزای ره که دَ بَلِه ازوا اَمَدُد دَ آتِه خُو نَقل کده گُفت: ۳۰”آدمی که حاکِمِ امزُو سرزمی اَسته قد مو دَ پیشانی تُرش توره گُفت و فِکر کد که مو دَ سرزمِینِ ازوا جاسُوسی مُونی. ۳۱و مو دَ جواب شی گُفتی که ’مو مردُمای صادِق اَستی، نَه جاسُوس. ۳۲مو دوازده بِرار بُودی، باچه های آتِه خُو. یگ مو دِیگه وجُود نَدره و ریزِه پگ مو دَ سرزمِینِ کِنعان دَ پیشِ آتِه مو اَسته.‘ ۳۳اوخته آدمی که حاکِمِ امزُو سرزمی اَسته دَز مو گُفت: ’دَ امزی رقم ما مُوفامُم که شُمو مردُمای صادِق اَستِید، یکی از بِرارون خُو ره دَ پیشِ ازمه بیلِید و دِیگرون شُمو غَلّه-و-دانه ره گِرِفته بَلدِه خانَوارای خُو که گُشنه مَنده بُبرِید. ۳۴بعد ازُو بِرارِ ریزِه خُو ره پیش مه بیرِید تا بُفامُم که شُمو جاسُوس نِیَستِید، بَلکِه صادِق اَستِید. اوخته بِرار شُمو ره دَز شُمو پس مِیدُم و شُمو مِیتنِید دَ اِی سرزمی تُجارت کنِید.‘“
۳۵امی که اُونا جوالای خُو ره خالی کد، دِید که خلطِه پَیسِه هر کس دَ مَنِه جوال شی اَسته. وختی اُونا و آتِه ازوا خلطه های پَیسه ره دِید، اُونا وَحشَت زَده شُد. ۳۶آتِه ازوا یعقُوب دَزوا گُفت: ”شُمو مَره از اَولادای مه محرُوم کدِید؛ یوسُف نِیَسته، شِمعون نِیَسته و آلی میخاهِید که بِنیامِین ره ام بُبرِید. پگِ امزی بَلاها دَ بَلِه ازمه اَمَده!“
۳۷رئـوبین دَ آتِه خُو گُفت: ”اگه ما بِنیامِین ره دُوباره دَ پیش تُو نَه اَوُردُم تُو مِیتنی هر دُو باچِه مَره بُکُشی. اُو ره دَ دِستِ ازمه تسلِیم کُو و ما اُو ره دُوباره دَ پیش تُو میرُم.“
۳۸مگم یعقُوب گُفت: ”باچِه مه قد شُمو نَموره، چراکه بِرار شی مُرده و تنها اُو باقی مَنده. اگه دَ راهی که مورِید کُدَم بَلا دَ سر شی بیه، حتماً مُوی سفید مَره قد غَم دَ گور مُوبرِید.“