۱قحطی دَ امزُو سرزمی سخت اِدامه دَشت. ۲وختی اُونا غَلّه-و-دانه ره که از مِصر اَوُردُد خورده خلاص کد، آتِه ازوا دَزوا گُفت: ”بسم دَ مِصر بورِید و یگ مِقدار خوراکه بَلدِه مو بِخرِید.“
۳مگم یهُودا دَزُو گُفت: ”امُو آدم مو ره اَخطار دَده گُفته، ’تا وختِیکه بِرارِ ریزِه شُمو قد شُمو نَبَشه، شُمو رُوی مَره نَمِینگرِید.‘ ۴اگه بِرار مو ره قد مو رَیی مُونی، مو موری و بَلدِه تُو خوراکه میخَری، ۵لیکِن اگه اُو ره رَیی نَمُوکُنی، مو نَموری، چراکه اُو آدم دَز مو گُفته، ’تا وختِیکه بِرار شُمو قد شُمو نَبَشه، شُمو رُوی مَره نَمِینگرِید.‘“
۶اوخته اِسرائیل گُفت: ”چرا اِی بَدی ره دَ حقِ ازمه کدِید و دَزُو آدم گُفتِید که شُمو بِرارِ دِیگه ام دَرِید؟“
۷اُونا دَ جواب شی گُفت: ”امُو آدم دَ بارِه ازمو و قَومای مو دقِیق سَوال کده گُفت که ’آتِه شُمو تا آلی ره زِنده یَه؟ کُدَم بِرارِ دِیگه ام دَرِید؟‘ مو جوابِ امزی سوال ها ره دَزُو گُفتی، از کُجا مِیدَنِستی که اُو مُوگیه، ’بِرار خُو ره پیشِ ازمه بیرِید.‘“
۸یهُودا دَ آتِه خُو اِسرائیل گُفت: ”باچه ره قد ازمه رَیی کُو تاکه مو باله شُده بوری و تا پگ مو زِنده بُمَنی و نَمُری، تُو و مو و امچُنان بچکِیچای مو. ۹ما خود مه ضمانَتِ ازُو ره مُونُم؛ اُو ره از مه بازخاست کُو. اگه اُو ره دَ دِیرِ ازتُو پس نَه اَوُردُم و دَ پیشِ رُوی تُو حاضِر نَکدُم، تا اَبَد گُناهِ ازی کار دَ گردونِ ازمه بَشه. ۱۰اگه مو طال نَمِیدَدی، تا آلی ره دُو دفعه رفته پس میمَدی.“
۱۱اوخته آتِه ازوا اِسرائیل دَزوا گُفت: ”اگه اِی رقم اَسته، پس اینی کار ره بُکُنِید: از خُوبتَرِین حاصِلاتِ اِی سرزمی دَ جوالای خُو بِگِیرِید و دَ عِنوانِ تُحفه دَمزُو آدم بُبَرِید: یگ مِقدار مَلَم، یگ مِقدار عسل، مَوادِ خوشبُوی، مُر، پِسته و بادام. ۱۲پَیسه ام دُو برابر قد خُو بِگِیرِید و پَیسههای ره که دَ دانِ جوالای شُمو ایشته شُده بُود، بُرده پس بِدِید. شاید اِشتِباه شُده بَشه. ۱۳باله شُنِید، بِرار خُو ره بِگِیرِید و دَ پیش امزُو آدم بورِید. ۱۴خُدای قادِرِ مُطلَق دَ بَلِه شُمو دَ پیشِ امزُو آدم رَحم کُنه تا بِرار دِیگِه شُمو و بِنیامِین ره قد شُمو پس رَیی کُنه. اگه ما از بچکِیچای خُو محرُوم مُوشُم، البَت امی دَ قِسمَت مه اَسته که محرُوم شُنُم.“
۱۵پس بِرارو امُو سَوغات و دُو برابر پَیسه ره گِرِفت و بِنیامِین ره قد خُو گِرِفته سُون مِصر حَرکت کد و دَ اُونجی دَ حُضُورِ یوسُف حاضِر شُد. ۱۶وختِیکه یوسُف بِنیامِین ره قد ازوا دِید، دَ ناظِرِ خانِه خُو اَمر کده گُفت: ”اِی نفرا ره دَ خانه بُبَر و یگ مال ره حلال کده نان تَیار کُو، چراکه اَمیا نانِ چاشت ره قد ازمه مُوخوره.“ ۱۷ناظِر هر چِیزی ره که یوسُف اَمر کدُد انجام دَد و بِرارو ره دَ خانِه یوسُف بُرد.
۱۸وختِیکه اُونا ره دَ خانِه یوسُف بُرد اُونا ترس خورد و قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”از خاطرِ امزُو پَیسههای که پیشنه دفعه دَ دانِ جوالای مو ایشته شُدُد، مو ره دَ اِینجی اَوُرده تا دَ بَلِه مو حَمله کده مو ره غُلام خُو جور کُنه و اُلاغای مو ره ام بِگِیره.“
۱۹پس اُونا دَ دِیرِ ناظِرِ خانِه یوسُف رفت و دَ دانِ درگِه خانه قد شی گپ زَده ۲۰گُفت: ”صاحِب! دفعِه اوّل که مو بَلدِه خرِیدونِ غَلّه-و-دانه دَ اِینجی اَمدی، ۲۱ دَ وختِ پس رفتو غَیتِیکه دَ شاوجای رسِیدی، جوالای خُو ره واز کدی و هر کُدَم مو پَیسِه خُو ره دَ دانِ جوال خُو پَیدا کدی و پَیسِه مو مُکَمَل بُود. اینه، امُو پَیسه ره مو پس اَوُردی. ۲۲و پَیسِه دِیگه ام قد خُو اَوُردے تاکه خوراکه-باب بِخری. مو نَمِیدَنی که پَیسه مو ره کِی دَ جوالای مو ایشتُد.“
۲۳ناظِر گُفت: ”بیغَم بَشِید و ترس نَخورِید! خُدای شُمو یعنی خُدای آتِه شُمو حتماً امی گنج ره دَ جوالای شُمو ایشته بُوده. پَیسههای شُمو دَز مه رسِید. اوخته شِمعون ره دَ پیش ازوا بُرو اَوُرد.“
۲۴ناظِر بِرارو ره دَ خانِه یوسُف بُرد و دَزوا آو دَد تا پایهای خُو ره بُشویه و دَ اُلاغای ازوا کاه-و-جَو دَده شُد. ۲۵اُونا سَوغات خُو ره بَلدِه یوسُف تَیار کد، چُون اُونا شِنِیدُد که اُو چاشت مییه و اُونا دَ اُونجی نان مُوخوره.
۲۶وختِیکه یوسُف دَ خانه اَمَد اُونا سَوغاتی ره که قد خُو دَ خانه اَوُردُد دَزُو پیش کد و دَ برابر شی رُوی دَ خاک اُفتَد. ۲۷و یوسُف از حال-و-احوالِ ازوا پُرسان کده گُفت: ”آیا آتِه پِیر شُمو که دَ بارِه شی توره گُفته بُودِید، تا آلی ره زِنده یَه؟“
۲۸اُونا گُفت: ”غُلام شُمو آتِه مو جور اَسته و تا آلی ره زِنده یَه.“ و اُونا بسم خود ره خَم کده رُوی دَ خاک اُفتَد.
۲۹و یوسُف سر خُو ره باله کده بِرار خُو بِنیامِین ره که باچِه آبِه شی بُود، دِید و پُرسان کد: ”آیا امی بِرارِ ریزِه شُمو اَسته که شُمو دَ بارِه شی دَز مه گُفتِید؟“ و د بِنیامِین گُفت: ”باچِه مه، خُدا دَ بَلِه تُو نظرِ لُطف کُنه!“ ۳۰و یوسُف دَ عجَله بُرو رفت، چراکه احساسات شی بَلدِه بِرار شی دَ سرِ ازُو زور شُد. اُو بَلدِه چخرا کدو جای مُوپالِید؛ پس دَ یگ اُتاقِ گوشه رفت و چخرا کد. ۳۱بعد ازُو رُوی خُو ره شُشته پس اَمَد و خود ره اِداره کده گُفت: ”نان بیرِید!“
۳۲بَلدِه یوسُف جدا نان اَوُرد و بَلدِه ازوا جدا و بَلدِه مِصری های که قد ازُو نان مُوخورد ام جدا، چراکه مِصریا نَمِیتنِست قد عِبرانیا قَتی نان بُخوره، چُون مِصریا ازی کار کِرک دَشت. ۳۳و بِرارای یوسُف رُوی دَ رُوی ازُو شِشت، هر کس دَ تَرتِیبِ سِن-و-سال خُو، از باچِه اوّلباری تا ریزهتَرِین. و اُونا سُون یگدِیگِه خُو توخ کده حَیرو مَندُد. ۳۴تقسِیمِ ازوا ره از دِسترخونِ یوسُف گِرِفته دَ پیشِ ازوا ایشت، مگم تقسِیمِ بِنیامِین پَنج بَرابرِ دِیگا بُود. پس اُونا قد یوسُف خُوب عَیش-و-نوش کد.