۱بعد ازُو یوسُف دَ ناظِر خُو اَمر کده گُفت: ”جوالای امزی نفرا ره هر قدر که بُرده مِیتَنه از غَلّه-و-دانه پُر کُو و پَیسِه هر کُدَم شی ره ام دَ دانِ جوال شی بیل. ۲اوخته جامِ ازمه، یعنی جامِ نُقره‌یی ره دَ دانِ جوالِ ریزهتَرِین بیل، پَیسِه غَلّه-و-دانِه شی ره ام قد شی قَتی.“ و ناظِر اَمرِ یوسُف ره اِجرا کد.
۳روز دِیگِه شی دَ دَمِ روز واز شُدو بِرارو دَ اَمر یوسُف قد اُلاغای خُو رَیی شُد. ۴اُونا هنوز از شار اُوقَس دُور نَرفتُد که یوسُف دَ ناظِر خُو گُفت: ”از پُشتِ ازوا بورُو و غَیتِیکه اُونا ره گِیر کدی، دَزوا بُگی: ’شُمو چرا دَ عِوَضِ خُوبی بَدی کدِید؟ ۵آیا اِی امُو جام نِییه که بادار مه قد شی وُچی مُونه و ام قد شی پال مِینگره. شُمو کارِ بَد کدِید.‘“
۶وختِیکه ناظِر اُونا ره گِیر کد، اِی تورهها ره دَزوا گُفت. ۷لیکِن اُونا دَز شی گُفت: ”صاحِب، چرا شُمو اِی رقم گپا ره مُوگِید؟ از غُلامای شُمو دُور بَشه که اِی رقم کارِ بَد ره کده بَشی. ۸اونه، امُو پَیسه ره که از دانِ جوالای خُو پَیدا کدُدی، حتیٰ از سرزمِینِ کِنعان بَلدِه شُمو پس اَوُردی. پس چِطور اِمکان دَره طِلّا یا نُقره ره از خانِه بادار شُمو دُزی کده بَشی؟ ۹دَ پیشِ هر کُدَمِ از غُلامای شُمو که جام پَیدا شُد، اُو باید کُشته شُنه. و باقی مو ام غُلامای بادار خُو مُوشی.“
۱۰اُو گُفت: ”خُوبه، امُو رقم شُنه که گُفتی. مگم دَ پیشِ هر کسی که پَیدا شُد تنها امُو نفر غُلامِ ازمه شُنه و باقی شُمو آزاد اَستِید.“
۱۱اوخته هر کُدَمِ ازوا دَ عَجَله جوال خُو ره دَ زمی تا کد و هر کُدَم شی جوال خُو ره واز کد. ۱۲و ناظِر تلاشی کدو ره از کٹه شُروع کد تا دَ ریزه رسِید؛ و جام دَ جوالِ بِنیامِین پَیدا شُد. ۱۳اوخته اُونا جاغههای خُو ره پاره پاره کد و هر کُدَم شی اُلاغ خُو ره بار کده پس دَ شار رفت.
۱۴وختِیکه یهُودا و بِرارون شی دَ خانِه یوسُف اَمَد اُو هنوز دَ اُونجی بُود و اُونا خودون ره دَ برابرِ ازُو دَ زمی اَندخته اِحتِرام کد. ۱۵و یوسُف گُفت: ”اِی چی رقم کار اَسته که شُمو کدِید؟ آیا شُمو نَمِیدنِید که مَردی مِثلِ ازمه مِیتنه پال بِنگره؟“
۱۶یهُودا گُفت: ”دَ بادار خُو چی بُگی؟ و چی عرض کنی؟ و چِطور مِیتنی بیگُناهی خُو ره ثابِت کُنی؟ خُدا گُناهِ غُلامای تُو ره بَرمَلا کده. اینه، مو غُلامای بادار خُو اَستی، ام مو و ام امُو نفری که جام دَ پیش شی پَیدا شُده.“
۱۷لیکِن یوسُف گُفت: ”از مه دُور بَشه که اِی کار ره کنُم. فقط امُو کسی که جام دَ پیش شی پَیدا شُده، امُو غُلام مه مُوشه و باقی شُمو صَحیح-و-سلامَت دَ پیش آتِه خُو بورِید.“
۱۸اوخته یهُودا دَ دِیرِ یوسُف رفته گُفت: ”بادار مه، لُطفاً دَ غُلام خُو اِجازه بِدی که دَ گوشِ بادار خُو توره بُگیه و دَ بَلِه غُلام خُو قار نَشُو؛ چُون شُمو مِثلِ خودِ فِرعَون اَستِید. ۱۹بادار مه از غُلامای خُو پُرسان کد که ’شُمو آته یا بِرارِ دِیگه دَرِید؟‘ ۲۰مو دَ جوابِ بادار خُو گُفتی: ’مو یگ آتِه پِیر دَری و یگ بِرارِ ریزه که باچِه پسِ پِیری آتِه مو اَسته و بِرارِ تَنی شی مُرده. تنها امُو باچه از آبِه خُو باقی مَنده و آتِه شی اُو ره کَلو دوست دَره.‘ ۲۱اوخته شُمو دَ غُلامای خُو گُفتِید: ’اُو ره دَ پیشِ ازمه بیرِید تا اُو ره قد چِیم خُو بِنگرُم.‘ ۲۲و مو دَ بادار خُو گُفتی که اُو باچه نَمِیتنه آتِه خُو ره ایله کُنه، چُون اگه اُو آتِه خُو ره ایله کُنه، آتِه شی مُومُره. ۲۳ولے شُمو دَ غُلامای خُو گُفتِید: ’تا وختِیکه بِرارِ ریزِه شُمو قد شُمو نَیه، شُمو دِیگه رُوی مَره ام نَمِینگرِید.‘
۲۴غَیتِیکه مو دَ پیشِ غُلام شُمو آتِه خُو پس رفتی، مو تورای بادار خُو ره دَزُو نَقل کدی. ۲۵بعد ازُو آتِه مو گُفت: ’بسم دَ مِصر بورِید و بَلدِه مو یگ مِقدار خوراکه بِخرِید!‘ ۲۶لیکِن مو گُفتی: ’نَمِیتنی بوری، ولے اگه بِرارِ ریزِه مو قد مو بَشه، اوخته موری؛ چُون مو نَمِیتنی رُوی امزُو آدم ره بِنگری تا وختِیکه بِرارِ ریزِه مو قد مو نَبَشه.‘ ۲۷غُلام شُمو، آتِه مه دَز مو گُفت: ’شُمو مِیدَنِید که خاتُون مه بَلدِه مه دُو باچه دَ دُنیا اَوُرده. ۲۸یگ شی از پیش مه رفت و ما گُفتُم که حتماً یَگو جانوَرِ دَرِنده اُو ره پاره پاره کده. و اُو ره دِیگه تا آلی ره نَدِیدُم. ۲۹اگه شُمو امی باچه ره ام از پیش مه بُبَرِید و کُدَم بَلا دَ سر شی بیه، شُمو مُوی سفید مَره قد غَمِ دَ گور مُوبرِید.‘
۳۰پس آلی، اگه دَ پیشِ غُلام شُمو آتِه خُو پس بورُم و اِی باچه قد مو نَبَشه - دَ حالِیکه زِندگی ازُو دَ زِندگی امزی باچه بَند اَسته - ۳۱و اُو بِنگره که باچه نِییه، اُو مُومُره و مو غُلامای شُمو، مُوی سفیدِ غُلام شُمو آتِه خُو ره قد غَم دَ گور رَیی مُونی. ۳۲علاوِه ازی، ما غُلام شُمو دَ پیشِ آتِه خُو ضامِنِ امزی باچه شُدیم و گُفتیم که ’اگه ما اِی باچه ره دَ پیش تُو پس نَیرُم، تا اَبَد ما دَ نظرِ آتِه خُو گُناهکار اَستُم.‘
۳۳پس آلی خاهِش مُونُم که دَ غُلام خُو اِجازه بِدی تا دَ جای امزی باچه دَ غُلامی بادار خُو بُمَنه و امی باچه ره بیل که قد بِرارون خُو بوره. ۳۴چُون ما چِطور مِیتنُم دَ پیشِ آتِه خُو بورُم اگه اِی باچه قد مه نَبَشه؟ و غَمی ره که دَ سرِ آتِه مه مییه دِیده نَمِیتنُم.“