۱مگم خُدا دَ فِکرِ نوح و تمامِ جانوَرای درِنده و چارپایای مَنِه کِشتی بُود. اُو یگ باد ره دَ رُوی آو رَیی کد و آو کم شُده رفت. ۲چشمه ها از غَوُجی زمی و سربَندهای آسمو بند شُد و بارِش از آسمو قُوی شُد. ۳آو از رُوی زمی کم شُده مورَفت و بعد از یگ صد و پِنجاه روز آو دِیگه ام کمتَر شُده رفت. ۴و دَ روزِ هفده‌هُمِ ماهِ هفتُم کِشتی دَ کوه های آرارات شِشت. ۵آو تا ماهِ دَهُم کمتَر شُده مورفت. دَ روزِ اوّلِ ماهِ دَهُم شِیخی های کوهها معلُوم شُد. ۶پس از چِل روز نوح کِلکِینِ کِشتی ره که جور کدُد، واز کد ۷و یگ زاغ ره ایله کد. مگم زاغ اِیسُو و اُو سُو پَر مِیزَد تا غَیتِیکه آو از بَلِه زمی خُشک شُد. ۸پس ازُو یگ کَوتر ره ایله کد تا بِنگره که آو از بَلِه زمی خُشک شُده یا نَه. ۹مگم کَوتر کُدَم جای خُشکی ره بَلدِه ایشتونِ پای خُو پَیدا نَتنِست، چراکه آو تا هنوز دَ بَلِه تمام زمی مَوجُود بُود. امزُو خاطر کَوتر پس دَ کِشتی دَ پیشِ نوح اَمَد و نوح دِست خُو ره از کِلکِین بُرو بُر کد و کَوتر ره گِرِفته داخِلِ کِشتی اَوُرد. ۱۰نوح هفت روزِ دِیگه صَبر کد و بسم کَوتر ره از کِشتی بُرو ایله کد. ۱۱دَ غَیتِ آفتَو شِشتو کَوتر دَ پیشِ نوح پس اَمَد و یگ بَلگِ درختِ زَیتُون ره دَ نُول خُو گِرِفته اَوُرد. پس نوح فامِید که آو از بَلِه زمی تا شِشته. ۱۲اُو هفت روزِ دِیگه اِنتِظار کشِید و کَوتر ره دُوباره ایله کد، مگم کَوتر دِیگه دَ پیش شی نَه اَمَد.
۱۳دَ سالِ شَش صد و یکُمِ زِندگی نوح، دَ روزِ اوّلِ ماهِ اوّل، آو از رُوی زمی خُشک شُده رَیی بُود. پس نوح سرپوشِ کِشتی ره باله کد و دِید که واقعاً رُوی زمی خُشک شُده رَیی اَسته. ۱۴دَ روزِ بِیست و هفتُمِ ماهِ دوّم زمی مُکَمَل خُشک شُد ۱۵و خُدا دَ نوح گُفت: ۱۶”بیه، از کِشتی بُر شُو، تُو و خاتُون تُو، باچه های تُو و بیری‌گون تُو ام قد تُو قَتی. ۱۷تمام زِنده‌جانا که قد تُو اَسته، پگِ امزُو مَوجُوداتِ جاندار ره، از مُرغَکو گِرِفته تا چارپایا و پگ خزِندَگونِ که دَ رُوی زمی خَزَک مُونه، قد خُو بُرو بیَر تا دَ رُوی زمی تِیت شُنه و دَ دُنیا باروَر و کَلو شُنه.“ ۱۸و نوح قد باچه ها، خاتُو و بیری‌گون خُو از کِشتی بُر شُد. ۱۹ امچُنان تمامِ حَیوانا، تمامِ خزِندَگو و تمامِ مُرغَکو، پگِ زِنده‌جانای که بَلِه زمی حَرکت مُونه دَ مُطابِقِ جِنس خُو از مَنِه کِشتی بُر شُد.
۲۰پس نوح یگ قُربانگاه بَلدِه خُداوند آباد کد و از هر چارپای و پرِندِه حلال گوشت گِرِفته دَ عِنوانِ قُربانی سوختَنی دَ قُربانگاه تقدِیم کد. ۲۱وختِیکه بُوی خوشِ قُربانی دَ پیشِ خُداوند رسِید، اُو دَ دِل خُو گُفت: ”ما دفعِه دِیگه زمی ره بخاطرِ اِنسان نالَت نَمُونُم، چراکه دِلِ اِنسان از ریزَگی طرفِ بَدی مَیل دَره. ما مَوجُوداتِ زِنده ره دِیگه نابُود نَمُونُم، امُو رقمِیکه اِیمدَفعه کدُم.
۲۲تا وختِیکه دُنیا وجُود دَره،
کِشت و دِرَو،
یَخی و گرمی،
زِمِستو و تایستو
و روز و شاو خلاص نَمُوشه.“