۱وختی مَولا عیسیٰ فامِید که فرِیسیا خبر شُده که اُو از یحییٰ کده کَلو پَیرَو پَیدا کده و غُسلِ تعمِید مِیدیه، ۲- اگرچِه عیسیٰ خود شی غُسلِ تعمِید نَمِیدَد، بَلکِه یارای شی مِیدَد - ۳عیسیٰ یهُودیه ره ایله کده پس دَ جلِیلیه رفت.
۴دَزی سَفر لازِم بُود که از منطقِه سامِره تیر شُنه. ۵اُو دَ یگ شارِ سامِره دَ نامِ سوخار رسِید، دَ نزدِیکِ امزُو پَٹی زمی که یعقُوب دَ باچِه خُو یوسُف دَده بُود. ۶چاهِ یعقُوب ام دَ اُونجی بُود و عیسیٰ که از زورِ راه رفتو مَنده و زِلّه شُدُد، دَ لبِ امزُو چاه شِشت؛ وخت ساعتِ شَشُمِ روز بُود. ۷دَمزُو غَیت یگ خاتُونِ سامِری اَمَد تا از چاه آو بِکشه. عیسیٰ دَزُو گُفت: ”کم وَری آو دَز مه بِدی،“ ۸چُون یارای شی دَمزُو وخت بَلدِه نان خرِیدو دَ شار رفتُد. ۹خاتُونِ سامِری دَزُو گُفت: ”تُو که یگ یهُودی اَستی و ما یگ خاتُونِ سامِری، چِطور شُد که از مه آو طلب مُونی؟“ امی ره گُفت از خاطری که یهُودیا قد سامِری ها شِشت و برخاست نَمُوکد. ۱۰عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”اگه تُو بخشِشِ خُدا ره مِیدَنِستی و مُوفامِیدی که کِی اَسته که از تُو آو طلب مُونه، تُو ازُو طلب مُوکدی و اُو دَز تُو آبِ حَیات مُوبخشِید.“ ۱۱خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، تُو دوله نَدَری و چاه ام چُقُور اَسته. پس امُو آبِ حَیات ره از کُجا مُونی؟ ۱۲آیا از بابه‌کَلون مو یعقُوب که امی چاه ره دَز مو دَد و از آوِ امزی چاه خود شی و باچه های شی، گلّه و رَمِه شی خورد، تُو بُزُرگتَر اَستی؟“ ۱۳عیسیٰ دَزُو گُفت: ”هرکسی که ازی چاه آو وُچی کنه، بسم تُشنه مُوشه، ۱۴مگم هرکسی که امزُو آوِ که ما دَز شی مِیدُم وُچی کنه، اُو دِیگه هرگِز تُشنه نَمُوشه. چُون امُو آو ره که ما دَزُو مِیدُم دَ وجُود شی یگ چشمِه آبِ حَیات جور مُوشه که تا زِندگی اَبَدی بُلبُلاغ مُونه.“ ۱۵خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، دَز مه امزُو آو بِدی تاکه دِیگه تُشنه نَشُنُم و تمامِ راه تا اِینجی پُشتِ آو نَیُم.“ ۱۶عیسیٰ دَزُو گُفت: ”بورُو، شُوی خُو ره کُوی کده اِینجی بیَر.“ ۱۷خاتُو دَ جوابِ ازُو گُفت: ”ما شُوی نَدَرُم.“ عیسیٰ گُفت: ”امی تورِه تُو راست اَسته که گُفتی: ’ما شُوی نَدَرُم.‘ ۱۸پَنج دفعه تُو شُوی کدے و امُو مردی ره که آلی دَری اُو شُوی تُو نِییه. اِی گب تُو راسه.“ ۱۹خاتُو دَزُو گُفت: ”صاحِب، ما فِکر مُونُم که تُو پَیغمبر اَستی. ۲۰بابه کَلونای مو دَمزی کوه عِبادت مُوکد و شُمو مردُم مُوگِید، جای که باید دَزشی عِبادت شُنه دَ اورُشَلیم اَسته.“ ۲۱عیسیٰ دَزُو گُفت: ”اَی خاتُو، دَز مه باوَر کُو، زمانی مییه که مردُم آتِه آسمانی ره نَه دَ اِی کوه عِبادت مُونه و نَه ام دَ اورُشَلیم. ۲۲شُمو سامِری ها چِیزی ره عِبادت مُونِید که نَمِینَخشِید؛ مگم مو امُو ره عِبادت مُونی که مینَخشی، چراکه نِجاتِ بَشر دَ وسِیلِه قَومِ یهُود مییه. ۲۳یگ زمان مییه، بَلکِه اُو زمان اَمِیالی اَمَده که عِبادت کُنِنده های حقِیقی آتِه آسمانی ره دَ روح و راستی عِبادت مُونه، چراکه آتِه آسمانی امُو رقم عِبادت کُنِنده ها ره میخایه. ۲۴خُدا روح اَسته و کسای که اُو ره عِبادت مُونه باید دَ روح و راستی عِبادت کُنه.“ ۲۵خاتُو دَزُو گُفت: ”ما مِیدَنُم که مسیح مییه؛ غَیتِیکه اُو بییه، اُو مو ره از تمام چِیزا با خبر مُونه.“ ۲۶عیسیٰ دَزُو گُفت: ”ما که قد تُو توره مُوگُم، امُو اَستُم.“
۲۷دَمزُو غَیت یارای شی اَمَد و تعجُب کد که اُو قد یگ خاتُو توره مُوگیه، مگم هیچ کس نَگُفت که ”چی کار دَشتی؟“ یا ”چرا قد ازُو خاتُو توره مُوگُفتی؟“ ۲۸پس امُو خاتُو کُوزِه خُو ره دَ اُونجی ایله کد و دَ شار رفته دَ مردُم گُفت: ۲۹”بیِید یگ آدم ره بِنگرِید، هر کاری ره که ما ازی پیش کدُدُم، دَز مه گُفت. آیا اُو مسیح نِییه، یا اَسته؟“ ۳۰اُونا از شار بُر شُده دَ دِیرِ عیسیٰ اَمَد.
۳۱دَمزُو غَیت یارای عیسیٰ دَرَو مُوگُفت: ”اُستاد، نان نوشِ جان کُو.“ ۳۲مگم اُو دَزوا گُفت: ”ما نانی بَلدِه خوردو دَرُم که شُمو دَ بارِه ازُو خبر نَدَرِید.“ ۳۳پس یارای شی قد یگدِیگِه خُو گُفت: ”آیا یَگو کس دَزُو نان اَوُرده بَشه؟“ ۳۴عیسیٰ دَزوا گُفت: ”نانِ ازمه امی اَسته که خاستِ امزُو ره که مَره رَیی کده، دَ جای بیرُم و کارای شی ره تَکمِیل کنُم. ۳۵آیا شُمو نَمُوگِید که تا وختِ دِرَو چار ماهِ دِیگه مَنده؟ ولے ما دَز شُمو مُوگُم که سر خُو ره باله کده کِشت ها ره توخ کُنِید که زَرد شُده و وختِ دِرَو شی امی‌آلی اَسته. ۳۶کسی که دِرَو مُونه مُزد خُو ره مِیگِیره و بَلدِه زِندگی اَبَدی ثَمر جَم مُونه. دَمزی رقم کِشت کُنِنده و دِرَوگر هر دُو یگ جای خوشحال مُوشه. ۳۷دَ اِینجی امُو مَثَل راس اَسته که مُوگه: ’یگ نفر کِشت مُونه و دِیگه کس دِرَو.‘ ۳۸ما شُمو ره رَیی کدوم تا امُو کِشت ره دِرَو کنِید که شُمو بَلدِه ازُو زَحمت نَکشِیدِید. دِیگرو زَحمتِ ازُو ره کشِید و شُمو دَ حاصِلِ زَحمتِ ازوا شرِیگ شُدِید.“
۳۹غَدر مردُمِ سامِری دَمزُو شار بخاطرِ شاهِدی امزُو خاتُو دَ عیسیٰ ایمان اَوُرد که گُفتُد: ”هر کاری که کدُدُم، تمام شی ره دَز مه گُفت.“ ۴۰پس وختِیکه سامِری ها دَ دِیرِ عیسیٰ اَمَد، اُونا اُو ره شَلّه شُد که قد ازوا بُمَنه و عیسیٰ دُو روز قد ازوا مَند ۴۱و غَدر مردُمِ دِیگه از خاطرِ کلامِ خود شی، دَزُو ایمان اَوُرد. ۴۲اُونا دَمزُو خاتُو گُفت: ”از آلی، دِیگه از خاطرِ گپای ازتُو نِییه که مو دَزُو ایمان دَری، بَلکِه خودون مو شِنِیدے و آلی مُوفامی که اینَمی آدم واقعاً نِجات دِهِندِه دُنیا اَسته.“
۴۳بعد امزُو دُو روز، عیسیٰ ازُونجی سُونِ جلِیلیه رفت، ۴۴چُون خود شی گُفتُد: ”پَیغمبر دَ منطقِه خود خُو قدر نَدره.“ ۴۵مگم وختِیکه اُو دَ جلِیلیه رسِید، مردُمِ جلِیلیه غَدر اُو ره خوشامد و پیشامد کد، چُون تمامِ کارای ره که دَ اورُشَلیم دَ روزِ عِید کدُد، اُونا دِیدُد، چراکه اُونا ام دَ وختِ عِید دَ اُونجی رفتُد.
۴۶پس عیسیٰ بسم دَ قانای جلِیلیه اَمَد، دَمزُو جای که آو ره دَ شرابِ انگُور تَبدِیل کدُد.
دَمزُو غَیت دَ کَفرناحُوم باچِه یگ کارمَندِ حُکُومت سخت ناجور بُود. ۴۷وختی امُو کارمَند شِنِید که عیسیٰ از یهُودیه دَ جلِیلیه اَمَده، اُو پیش شی رفت و خاهِش کد که اَمَده باچِه شی ره که دَ حالِ مُردو یَه، شفا بِدیه. ۴۸عیسیٰ دَزُو گُفت: ”تا شُمو مُعجزه ها و چِیزای عجِیب نَنگرِید، ایمان نَمیرِید.“ ۴۹کارمَندِ حُکُومت دَزُو گُفت: ”صاحِب، پیش ازی که باچِه مه بُمُره بیه که بوری.“ ۵۰عیسیٰ دَزُو گُفت: ”بورُو، باچِه تُو زِنده مُومَنه.“ امُو آدم دَ کلامِ عیسیٰ اِعتبار کد و سُون خانِه خُو رَیی شُد. ۵۱دَ حالِیکه سُون خانِه خُو مورفت، غُلامای شی دَ دَمِ راهِ ازُو اَمَد و گُفت: ”باچِه تُو زِنده یَه.“ ۵۲کارمَندِ حُکُومت ازوا پُرسان کد: ” چی غَیت و دَ کُدَم ساعت باچه خُوب شُد؟“ اُونا دَزُو گُفت: ”دِیروز ساعتِ یگ بَجِه بعد از چاشت تَو اُو ره ایله کد.“ ۵۳اوخته آتِه باچه پَی بُرد که دَمزُو ساعت عیسیٰ گُفتُد: ”باچِه تُو زِنده مُومَنه.“ پس خودِ امزُو آدم و پگِ خانَوار شی ایمان اَوُرد. ۵۴و اِی مُعجزِه دوّمِ عیسیٰ بعد از اَمَدون شی از یهُودیه دَ جلِیلیه بُود.