۱بعد ازُو عیسیٰ دَ اُو طرفِ دریای جلِیلیه یعنی دریای تِیبِریه رفت. ۲غَدر مردُم از پُشت شی مورفت، چُون مُعجزه های ره که اُو دَ حقِ ناجورا مُوکد، اُونا مِیدِید. ۳دَمزُو غَیت عیسیٰ دَ بَلِه کوه رفت و قد یارای خُو دَ اُونجی شِشت. ۴عِیدِ پِصَح که عِیدِ یهُودیا اَسته، نزدِیک بُود.
۵پس عیسیٰ سر خُو ره باله کد و دِید که جمعیَتِ کٹِه مردُم سُون شی مییه. اوخته اُو دَ فِیلِیپُس گُفت: ”نان از کُجا بِخری تا اِی مردُم بُخوره؟“ ۶مگم اِی ره فقط بَلدِه اِمتِحان دَزُو گُفت، چراکه خود شی مُوفامِید که چِیز کار کنه. ۷فِیلِیپُس دَ جواب شی گُفت: ”دُو صد دِینار نان امی نفرا ره بَس نَمُوکُنه و بَلدِه هر کُدَم شی یگ لُغمه ام نَمِیرَسه.“ ۸یکی از یارای عیسیٰ، اَندریاس بِرارِ شِمعون پِترُس دَز شی گُفت: ۹”یگ باچه دَ اِینجی اَسته که پَنج دانه نانِ جَو و دُو ماهی دَره؛ مگم اُو دَ اِیقَس نفر چی مُوشه؟“ ۱۰عیسیٰ گُفت: ”مردُم ره تاه بِشَنیِد.“ دَمزُو جای غَدر عَلَف بُود و امُو کسای که دَ اُونجی شِشت، تقرِیباً پَنج هزار مَرد بُود. ۱۱پس عیسیٰ امُو نان ها ره گِرِفته شُکرگُزاری کد و بَلدِه مردُمی که شِشتُد، هر قدرِ که اُونا خاست بَخش کد. و ماهی ره ام امُو رقم کد. ۱۲وختِیکه اُونا سیر شُد، اُو دَ یارای خُو گُفت: ”نانِ تَی‌بَخشی ره جَم کُنِید تاکه هیچ چِیز ضایع نَشُنه.“ ۱۳اوخته اُونا دوازده سَبَد ره از تَی‌بَخشی های امزُو پَنج نانِ جَو جم کده پُر کد. ۱۴وختی مردُم مُعجزِه ره که عیسیٰ انجام دَدُد دِید، اُونا گُفت: ”واقعاً اِی امُو پَیغمبر اَسته که باید دَ دُنیا بییه.“ ۱۵وختی عیسیٰ فامِید که اُونا قَصد دَره اُو ره دَ زور بُرده پادشاه تعیِین کُنه، اُو بسم خود ره خطا دَد و تنهای خُو دَ کوه رفت.
۱۶غَیتِیکه بیگاه شُد، یارای شی سرشیو طرفِ دریا رفت. ۱۷اُونا دَ کِشتی سوار شُده دَ اُو لبِ دریا سُون کَفرناحُوم رَیی شُد. هَوا ترِیک شُدُد و عیسیٰ هنوز ام دَ پیش ازوا نَمَدُد. ۱۸آوِ دریا از خاطرِ بادِ تُند دَ لَپه خوردو شُروع کد. ۱۹وختی یارا تقرِیباً یگ ساعت دَ کِشتی پیش رفتُد، اُونا عیسیٰ ره هُوش کد که دَ بَلِه آو راه موره و طرفِ کِشتی نزدِیک مُوشه و اُونا ترس خورد. ۲۰مگم اُو دَزوا گُفت: ”ما اَستُم، نَترسِید.“ ۲۱وختی اُونا میخاست که اُو ره دَ مَنِه کِشتی بیره، دَمزُو غَیت کِشتی دَ جایی که اُونا رَیی بُود، رسِید.
۲۲روزِ دِیگه شی مردُمِ که دَ اُو سُونِ دریا ایسته بُود، دِید که دَ اُونجی تنها یگ کِشتی اَسته و عیسیٰ قد یارای خُو دَمزُو کِشتی نَرفتُد، بَلکِه یارای شی تنها حَرکت کدُد. ۲۳ لیکِن دِیگه کِشتی ها از تِیبِریه دَ نزدِیکِ امزُو جای که مَولا نان ها ره بَرکت دَدُد و مردُم خوردُد، رسِید. ۲۴وختی مردُم دِید که نَه عیسیٰ دَ اُونجی اَسته و نَه یارای شی، اُونا دَ مَنِه کِشتی های خُو سوار شُده دَ کَفرناحُوم دَ طلبِ عیسیٰ رفت. ۲۵وختِیکه اُو ره دَ اُو سُونِ دریا پَیدا کد، اُونا دَزُو گُفت: ”اُستاد، دَ اِینجی چی وخت اَمَدی؟“
۲۶عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم: شُمو مَره مُوپالِید، لیکِن نَه بخاطرِ ازی که مُعجزه ها دِیدِید، بَلکِه بخاطرِ نان های که خوردِید و سیر شُدِید. ۲۷بَلدِه خوراکی که از بَین موره زَحمت نَکشِید، بَلکِه بَلدِه خوراکی که تا زِندگی اَبَدی باقی مُومنه، امُو زِندگی اَبَدی که «باچِه اِنسان» اُو ره دَز شُمو مُوبَخشه؛ چُون آتِه مو خُدا، مُهرِ تأیید خُو ره دَ بَلِه ازُو زَده.“ ۲۸پس اُونا دَزشی گُفت: ”مو باید چی کار کُنی تا کارای ره که خُدا میخایه انجام بِدی؟“ ۲۹عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”کار و رضای خُدا اینی اَسته که شُمو دَمزُو کس که خُدا رَیی کده، ایمان بیرِید.“
۳۰اوخته اُونا دَزُو گُفت: ”پس تُو چی مُعجزه مُونی که مو اُو ره دِیده دَز تُو ایمان بیری؟ تُو چِیز کار بَلدِه مو انجام مِیدی؟ ۳۱بابه‌کَلونای مو دَ بیابو «مَن» ره خورد، امُو رقم که نوِشته شُده، ’اُو از آسمو دَزوا نان دَد تاکه بُخوره.‘“ ۳۲اوخته عیسیٰ دَزوا گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، اُو مُوسیٰ نَبُود که از آسمو دَز شُمو نان دَد، بَلکِه آتِه مه اَسته که نانِ حقِیقی ره از عالمِ باله دَز شُمو مِیدیه. ۳۳چُون نانِ خُدا امی اَسته که از عالمِ باله نازِل مُوشه و دَ دُنیا زِندگی مِیدیه.“ ۳۴اُونا دَزُو گُفت: ”مَولا، ازی نان همیشه دَز مو بِدی.“ ۳۵عیسیٰ دَزوا گُفت: ”ما نانِ زِندگی اَستُم؛ هر کسی که دَ دِیرِ ازمه بییه هرگِز گُشنه نَمُوشه و هرکسی که دَز مه ایمان بیره هرگِز تُشنه نَمُوشه.
۳۶مگم امُو رقم که دَز شُمو گُفتُم، اگرچِه شُمو مَره دِیدِید، ولے ایمان نَمیرِید. ۳۷کسای ره که آته آسمانی دَز مه مِیدیه، اُونا طرفِ ازمه مییه و کسای که طرفِ ازمه مییه، ما هرگِز اُونا ره رَد نَمُونُم. ۳۸ما از عالمِ باله نازِل شُدُم، لیکِن نَه بَلدِه ازی که خاست-و-اِرادِه خود ره دَ جای بَیرُم، بَلکِه خاست-و-اِرادِه امزُو ره که مَره رَیی کده. ۳۹و خاست-و-اِرادِه امزُو که مَره رَیی کده اینی اَسته که تمامِ کسای ره که اُو دَز مه دَده، ما باید هیچ کُدَمِ ازوا ره گُم نَکنُم، بَلکِه دَ روزِ آخِرَت اُونا ره زِنده کنُم. ۴۰چُون اِرادِه آتِه مه امی اَسته که هر کسی که سُونِ باچه توخ کنه و دَزشی ایمان بیره، اُو صاحِبِ زِندگی اَبَدی شُنه، و ما اُو ره دَ روزِ آخِرَت زِنده مُونُم.“
۴۱اوخته یهُودیا مَنِه خُو دَ بارِه ازُو زُنگ زُنگ کد، چُون اُو گُفتُد: ”ما نانی اَستُم که از عالمِ باله نازِل شُده.“ ۴۲و اُونا گُفت: ”آیا امی عیسیٰ باچِه یوسُف نِییه که مو آته و آبِه شی ره مینَخشی؟ آلی اُو چِطور مُوگه که ’ما از عالمِ باله اَمَدیم؟‘“ ۴۳عیسیٰ دَ جوابِ ازوا گُفت: ”قد یگدِیگِه خُو زُنگ زُنگ نَکُنِید. ۴۴هیچ کس دَ دِیرِ ازمه اَمَده نَمِیتنه، سِوای که آتِه آسمانی که مَره رَیی کده، اُو ره سُون مه کش کنه و ما اُو ره دَ روزِ آخِرَت زِنده مُونُم. ۴۵دَ کِتابای اَنبیا نوِشته یَه که
’اُونا پگ شی دَ وسِیلِه خُدا تعلِیم دَده مُوشه.‘
پس هرکسی که از آتِه آسمانی مِیشنَوه و یاد مِیگِیره سُون ازمه مییه. ۴۶هیچ کس آتِه آسمانی ره نَدِیده، بَغَیر از کسی که از طرفِ خُدا اَسته؛ اُو آته ره دِیده. ۴۷ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم: هرکسی که دَز مه ایمان بیره، زِندگی اَبَدی نصِیب شی مُوشه. ۴۸ما نانِ زِندگی اَستُم. ۴۹بابه‌کَلونای شُمو «مَن» ره دَ بیابو خورد، ولے مُرد. ۵۰لیکِن نانی که دَ اِینجی اَسته از عالمِ باله نازِل شُده و هرکسی که ازی بُخوره نَمُومره. ۵۱ما امُو نانِ زِنده اَستُم که از عالمِ باله نازِل شُد؛ هرکسی که ازی نان بُخوره همیشه زِنده مُومنه و نانی ره که ما بَلدِه زِندگی مردُمِ دُنیا مِیدُم، جِسم مه اَسته.“
۵۲پس یهُودیا قد یگدِیگِه خُو جنجال ره شُروع کده گُفت: ”چی رقم اِی آدم مِیتنه که جِسم خُو ره دَز مو بِدیه تا مو بُخوری؟“ ۵۳مگم عیسیٰ دَزوا گُفت: ”ما حقِیقت ره دَز شُمو مُوگُم، تا وختِیکه شُمو از جِسمِ «باچِه اِنسان» نَخورِید و از خُون شی وُچی نَکنِید دَ وجُود خُو زِندگی نَدَرِید. ۵۴هرکسی که جِسم مَره مُوخوره و خُون مَره وُچی مُونه، اُو زِندگی اَبَدی دَره و ما اُو ره دَ روزِ آخِرَت زِنده مُونُم، ۵۵چراکه جِسم مه نانِ حقِیقی و خُون مه وُچی کدنی حقِیقی اَسته. ۵۶هر کسی که جِسم مَره مُوخوره و خُون مَره وُچی مُونه، اُو دَز مه مُومنه و ما دَزُو. ۵۷امُو رقم که آتِه زِنده مَره رَیی کده و ما دَ وسِیلِه آته زِنده اَستُم، دَمزی رقم هر کسی که جِسم مَره بُخوره اُو ام دَ وسِیلِه ازمه زِنده مُومنه. ۵۸اینَمی نانی اَسته که از عالمِ باله نازِل شُده و رقمِ نانی نِییه که بابه‌کَلونای شُمو خورد، ولے مُرد. هر کسی که اِی نان ره بُخوره، اُو همیشه زِنده مُومنه.“
۵۹اِی چِیزا ره عیسیٰ دَ کَفرناحُوم وختِیکه دَ عِبادت‌خانه تعلِیم مِیدَد، گُفت.
۶۰پس غَدرِ پَیرَوای شی وختی اِی توره ره شِنِید، گُفت: ”اِی گب غَدر سخت اَسته؛ کِی مِیتنه که اِی ره گوش کنه؟“ ۶۱مگم وختی عیسیٰ احساس کد که پَیرَوای شی دَ بارِه ازی توره زُنگ زُنگ مُونه، اُو دَزوا گُفت: ”آیا اِی توره باعِثِ رَنجِش شُمو شُده؟ ۶۲پس اگه «باچِه اِنسان» ره بِنگرِید که دَ جای سابِقِه خُو باله موره، چی مُونِید؟ ۶۳روح اَسته که زِندگی مِیدیه، جِسم کُدَم فایده نَدره. تورای که ما قد شُمو گُفتیم روح و زِندگی یَه. ۶۴مگم بعضی ازشُمو اَسته که ایمان نَمیره.“ چُون عیسیٰ از اوّل مِیدَنِست که کُدَم کسا ایمان نَمیره و کِی اُو ره دَ گِیر مِیدیه. ۶۵اوخته اُو گُفت: ”امزی خاطر ما دَز شُمو گُفتدُم که هیچ کس دَ دِیرِ ازمه اَمَده نَمِیتنه سِوای که آتِه آسمانی امُو تَوانایی ره دَزُو بِدیه.“
۶۶بعد ازُو غَدر پَیرَوای شی پس دَور خورد و دِیگه از دُمبالِ ازُو نَرفت. ۶۷اوخته عیسیٰ دَمزُو دوازده یار گُفت: ”نَه که شُمو ام میخاهِید بورِید، یا نَمورِید؟“ ۶۸شِمعون پِترُس دَ جواب شی گُفت: ” یا مَولا، مو پیشِ کِی بوری؟ تنها تُو توره های زِندگی اَبَدی دَری، ۶۹و مو ایمان اَوُردی و شِنَختے که تُو امُو مُقَدَّسِ خُدا اَستی.“ ۷۰عیسیٰ دَ جوابِ ازُو گُفت: ”آیا ما شُمو دوازده نفر ره اِنتِخاب نَکدیم؟ دَ حالِیکه یکی ازشُمو شَیطو اَسته.“ ۷۱اِی ره دَ بارِه یهُودا باچِه شِمعون اِسخَریوطی گُفت، چُون اُو یکی امزُو دوازده یارا و کسی بُود که عیسیٰ ره دَ آینده دَ گِیر مِیدَد.