۱یگ روز شَمشون تاه شُده دَ تِمنه رفت و دَ اُونجی یگ دُختر ره دَ مینکلِ خاتُونوی فَلَسطِینی دِید. ۲اوخته اُو اَمَد و دَ آته و آبِه خُو نَقل کده گُفت: ”ما یگ دُختر ره دَ مینکلِ خاتُونوی فَلَسطِینی دِیدُم؛ آلی بورِید و اُو ره بَلدِه مه بِگِیرِید تا خاتُون مه شُنه.“ ۳لیکِن آته و آبِه شی دَزُو گُفت: ”آیا دَ مینکلِ دُخترونِ بِرارونِ اِسرائیلی تُو و دَ مینکلِ تمامِ قَوم مو یگ دُختر ام نِیَسته که تُو رفته از فَلَسطِینیای ناخَتنه خاتُو مِیگِیری؟“ شَمشون دَ آتِه خُو گُفت: ”اونَمُو ره دَز مه بِگِیر، چُون اُو دَ نظر مه خوش خورده.“ ۴آته و آبِه شی نَمُوفامِید که اِی از طرفِ خُداوند اَسته تا دَ خِلافِ فَلَسطِینیا یگ بانه پَیدا کُنه، چُون دَ امزُو غَیت فَلَسطِینیا دَ بَلِه اِسرائیل حُکمرانی مُوکد.
۵پس شَمشون قد آته و آبِه خُو تاه شُده دَ تِمنه رفت. وختِیکه اُونا دَ باغ های انگُورِ تِمنه رسِید، بےبلغه یگ شیرِ جوان دَ بَلِه ازُو غُر زَده اَمَد. ۶اوخته روحِ خُداوند دَ بَلِه ازُو قرار گِرِفت و اُو رفته شیر ره قد دِستِ خالی دُو پاره کد، رقمِیکه یگ بُزغله ره پاره کنی. لیکِن وختی پس اَمَد اُو دَ آته و آبِه خُو دَ بارِه کاری که کده بُود، چِیز نَگُفت. ۷بعد ازُو شَمشون تاه رفت و قد امزُو خاتُو توره گُفت و اُو دَ نظرِ شَمشون کَلو خوش خورد. ۸چند وخت بعد غَیتِیکه شَمشون پس مورفت تا قد ازُو توی کنه، اُو از راه تاو خورد تا لاشِ شیر ره بِنگره، دِید که یگ خیلِ زمبُور و شانه های عسل دَ لاشِ شیر بُود. ۹اُو عسل ره قد دِست خُو کَنده رفت و دَ غَیتِ رفتو خورده مورفت؛ وختِیکه دَ پیشِ آته و آبِه خُو رسِید، بَلدِه ازوا ام دَد و اُونا ام خورد. لیکِن دَزوا نَگُفت که عسل ره از لاشِ شیر کَندُد.
۱۰اوخته آتِه شَمشون بَلدِه خاستگاری امزُو دُختر رفت و شَمشون دَ اُونجی یگ مِهمانی تَرتِیب دَد، چُون جوانا رواج دَشت که امی کار ره کنه. ۱۱وختی فَلَسطِینیا اُو ره دِید که قد شی کس نِییه، اُونا سی شاه-بالا اِنتِخاب کد تا قد ازُو بَشه. ۱۲و شَمشون دَزوا گُفت: ”ما بَلدِه شُمو یگ چیستان مُوگیُم، اگه دَ دَورونِ هفت روزِ مِهمانی جواب شی ره پَیدا کنِید و اُو ره بَلدِه مه بُگِید، ما بَلدِه شُمو سی رختِ کتانی و سی جوره کالا مِیدیُم. ۱۳لیکِن اگه بَلدِه مه گُفته نَتنِستِید، اوخته شُمو سی رختِ کتانی و سی جوره کالا دَز مه بِدِید.“ اُونا دَزُو گُفت: ”چیستان خُو ره دَز مو بُگی تا مو بِشنَوی.“ ۱۴پس اُو دَزوا گُفت:
”از خورِنده خوراک حاصِل شُد،
و از زورآوَر چِیزِ شِیرِین دَ دِست اَمَد.“
اُونا تا سِه روز جوابِ چیستان ره پَیدا نَتنِست.
۱۵اوخته اُونا دَ روزِ چارُم دَ خاتُونِ شَمشون گُفت: ”شُوی خُو ره مَلَم کُو تا جوابِ چیستان خُو ره دَز مو بُگیه، اگه نَه، تُو و خانِه آتِه تُو ره دَ آتِش دَر مِیدی. آیا شُمو مو ره دَ اِینجی مِهمو کدید تا مو ره غارَت کنِید؟“
۱۶پس خاتُونِ شَمشون دَ پیشِ ازُو چخرا کده گُفت: ”واقعاً که تُو از مه بَد مُوبری و مَره دوست نَدَری! تُو دَ باچه‌گونِ قَومای مه یگ چیستان گُفتے و جواب شی ره دَز مه بَیان نَکدے.“ شَمشون دَزُو گُفت: ”توخ کُو، ما حتیٰ دَ آته و آبِه خُو نَگُفتیم، آیا دَز تُو بُگیُم؟“ ۱۷اُو تا آخِرِ روزِ هفتُم که مِهمانی ازوا خَتم مُوشُد دَ پیش شَمشون چخرا کد؛ و ازی که دَ روزِ هفتُم شَمشون ره غَدر شَلّه شُد اُو دَزُو بَیان کد و اُو جوابِ چیستان ره دَ باچه‌گونِ قَومای خُو گُفت. ۱۸پس دَ روزِ هفتُم مَردای شار پیش از آفتَو شِشتو دَزُو گُفت:
”چی از عسل کده شِیرِین‌تَر اَسته؟
و کِی از شیر کده زورآوَرتَر؟“
شَمشون دَزوا گُفت:
”اگه قد جونه‌گاوِ خود مه قُلبه نَمُوکدِید،
چیستان مَره پَیدا کده نَمی‌تَنِستِید.“
۱۹اوخته روحِ خُداوند دَ بَلِه شَمشون قرار گِرِفت و اُو دَ اَشقِلون رفته سی نفر از مردُمِ امزُو جای ره کُشت و مال های ازوا ره گِرِفت و کالا ها ره دَ کسای دَد که چیستان ره بَیان کدُد. اُو قد قارِ کَلو پس دَ خانِه آتِه خُو رفت. ۲۰و خاتُونِ شَمشون دَ یگ شاه-بالای شی دَده شُد که دَ دَورونِ مِهمانی قد شی قتی بُود.